Het ‘fatsoen’ van de CDA-regenten is de zweep waarmee men zowel de VvMU als de islam hoopt te knechten. Maar dit soort regenten-fundamentalisme is even zinloos als contraproductief.

Vandaag wast Nausicaa Marbe in de Telegraaf de regenten van het CDA de oren over hun aanpak van de islam in het licht van de CDA-houding tegenover de Vrijheid van Meningsuiting. Een even accuraat als vernietigend betoog. Het meest deprimerend was wellicht nog de terechte constatering:

De vrijheid van meningsuiting wordt niet alleen door het CDA bedreigd, maar ook door het Openbaar Ministerie.

Dat deed me direct ergens anders aan denken dat het onderhavige proces uitstekend beschrijft, en met betrekking tot Regenten en hun instincten immer weer waar blijkt te zijn: principes zijn altijd ondergeschikt aan rust in de tent.

Het vertelt ons ook iets over de diepste instincten van het CDA. Fatsoen is een middel om de rust te garanderen. De christelijke godsdienst en háár fatsoen zijn belangrijk, maar regenteske rust is belangrijker. Je zoudt deze christelijke politici er nog van verdenken de christelijke godsdienst nooit anders beschouwd te hebben dan als hèt middel om die zo gewenste rust te kunnen opleggen. De prioriteiten die men stelt illustreren dat ten overvloede:

Toch wil dat snelle ingrijpen maar niet lukken. Dat riekt naar een politieke agenda van het OM.
Nu heeft Fawaz laster gesproken over de ’afvallige’ Aboutaleb. Maar daarover knijpt het OM een oogje dicht. Daar zijn ze bezig GeenStijl te vervolgen voor laster jegens Patricia Paay: daarbij valt de smaadfatwa van Fawaz in het niets. Uiteráárd.

CDA
Dit alles verklaart mijns inziens waarom men binnen het CDA de islam eerder beschouwt als een bondgenoot tegen oprukkend ongeloof, dan als concurrent die haar vervangen wil. Dat het uiteindelijk doel van de islam is alle regenteske rust te vervangen door de regels van de sharia is hen vreemd. Dit is er niet in te rammen anders dan met extreem en onmenselijk geweld. En dat, terwijl het islamitisch jihadisme daar toch al aantoonbaar dappere pogingen toe doet.

De basis van wat Grapperhaus belichaamt is een zogenaamde gelijkheid voor de wet. Hier vinden de regenten van het CDA de bestuurlijke upstarts van D66 aan hun zijde, die in de regenteske incarnatie-Pechtold een meer menselijkheid veinzende bondgenoot van die CDA-houding beginnen te ontdekken. Desondanks is hun doel uiteindelijk hetzelfde: men wenst geen democratiserende pottenkijkers die de gladheid van het bestuurlijk verloop aan zouden kunnen tasten.

Elite?
Geen maatschappij van enige omvang kan zonder een elite. Hoe gladder en onverstoorder die maatschappij zich door de tijd heen slaat, des te regentesker zullen hun leiders mettertijd worden – en dat steeds verder institutionaliseren (voorbeeld: het ontstaan van het Indiase kastensysteem).

Maar indien een regentenklasse als dat van het huidige partijkartel haar binding met de realiteit van alledag begint te verliezen is het einde in zicht. Het totale gebrek aan besef van de uitdaging die de islam de moderne verlichte maatschappij toewerpt zal dodelijk zijn. Een maatschappij die niet terug vecht kan haar uitdagers nooit van zich afhouden of overwinnen – alle dooddoeners over ‘zachte krachten’ ten spijt.

De zittende minister
Mensen als Grapperhaus proberen, door een kunstmatige gelijkheid voor de wet te creëren die daar nooit voor bedoeld was, te voorkomen dat er onrust ontstaat. De huidige gerechtelijke klasse van (D66-)rechters en OvJ’s faciliteert dit niet alleen, maar maakt het zelfs moeilijk er omheen te manoeuvreren. En ook dat voelt voor Grapperhaus als steun (uit “het maatschappelijk middenveld?”). Maar aangezien een uitdaging van onze maatschappij als van de islam een fundamenteel ander karakter draagt dan de reguliere oprispingen van verzet tegen regentesk gedrag, is deze aanpak gedoemd te mislukken.

Helaas zitten Regenten als Grapperhaus zo diep in hun eigen denkpatroon dat er geen ruimte is voor het besef dan anderen doelen kunnen hebben die buiten het bereik van hun filosofische inzichten liggen. Anderen die niet uit zijn op deelname in de bestaande macht, maar die macht volledig willen overnemen en ombouwen naar een henzelf passende benadering. Uiteindelijk werd dat de Romeinen van het West-Romeinse rijk fataal, en de zittende West-Europese regentenklasse zal het niet beter vergaan.