Het referendum over het Associatieverdrag van de EU met Oekraïne is een feit. Waarom zou je niet gaan stemmen? Waarom zou je voor stemmen? Alle inhoudelijke standpunten en argumenten zijn nu wel gewisseld – uitstekend. De grote dissonant vormen de argumentenzoekers. Pure haat tegen Geen Peil is alles wat ze drijft, zo lijkt het.  Met als resultaat: flower-power geleuter en thuisblijven als een “democratische plicht” zien. Hoeveel dieper kan dit land nog zinken?

Veel kiezers die tot op de dag van vandaag niet weten of ze nu voor of tegen moeten stemmen, vinden dat je dan maar niet moet opkomen, omdat ‘de Tweede en Eerste Kamer al een besluit hebben genomen, en hun afweging was al lastig genoeg’. Maar het referendum ís er nu eenmaal. Ook daaraan ligt een besluit ten grondslag. Een meerderheid van je volksvertegenwoordiging heeft het goed gevonden dat jij, kiesgerechtigde burger, een raadgevend referendum zou krijgen. Voor wie op het standpunt staat dat te mógen stemmen zowel een voorrecht is als je burgerplicht, en ook nog eens vindt dat alle knopen aan het Binnenhof worden doorgehakt, is bewust thuisblijven geen logische stap.

Ga gewoon naar de stembus, en stem dan voor. Toch is tegen stemmen ook een optie. Zoals Sheila Sitalsing vandaag in de Volkskrant zegt: de kiezer

kan zich verlaten op de politicus van zijn keuze. EmileRoemerkiezers vullen neen in…

Immers, Roemers SP was in de Kamer tegen het verdrag. Daar zit iets in.

Vervolgens vergaloppeert de gevierde Volkskrant-redactrice zich:

Ik stem ja, want van fatsoenlijke relaties opbouwen met de buren is nog nooit iemand slechter geworden. De Oekraïners (…) verkiezen de waarden van Europa boven die van Rusland.

Ogenschijnlijk nog bonter maakt Bert Wagendorp (van diezelfde Volkskrant) het. Hij gaat niet stemmen en hij richt daarbij al zijn peilen pijlen op de initiatiefnemers. Die (aldus Wagendorp)

• weten niet eens waar Oekraïne ligt
• willen slechts de weerzin tegen de EU en vermeende elite aanwakkeren
• zijn een paar slimme (Wagendorp bedoelt eigenlijk: sluwe; abjecte) internetjongens
• zorgen ervoor dat de belastingbetaler 40 miljoen moet uitgeven aan de organisatie van het ‘feestje’ van vandaag
• beïnvloeden de situatie in Oekraïne totaal niet en hadden dus beter een volksraadpleging over de nieuwe bondscoach van Oranje kunnen eisen
• krijgen nooit hun zin, want het Associatieverdrag gaat gewoon door en premier Rutte zal een list verzinnen om geen gevolg te geven aan een tegenstem
• idem; Lodewijk Asscher moet zich in nóg ingenieuzer bochten wringen om ’s kabinets negeren van een tegenstem te verklaren
• zijn bezig met democratische balorigheid en een verkleedpartij met kiezer in de kleren van de keizer.

Kortom, Wagendorp ziet het als zijn

democratische plicht thuis te blijven.

Hij heeft een hekel aan de mensen van het Burgerforum, is pisjaloers op zijn collega’s van Geen Stijl en kan het bloed van Jan Roos wel drinken, heeft geen enkel gevoel voor verhoudingen, toont alvast medelijden met Mark Rutte vanavond laat en morgen de hele dag, en nóg meer medelijden met Lodewijk Asscher (want PvdA), liegt dat het gedrukt staat en blijft thuis om de inhoud. Preciezer gezegd: hij loochent een uiterst belangrijk aspect van de inhoud. Hij ontkent het evidente verband tussen de inhoud van het verdrag en de pre-ambule enerzijds en de strategie van de EU anderzijds.

Van een onmiskenbaar linkse journalist van het brutale, provocatieve type mogen we geen weerzin tegen de EU aanwakkeren en de elite doet blijkbaar weinig verkeerd, nee, die bestaat grotendeels slechts virtueel. Wat is ons aanstuurt, is blijkbaar grotendeels een proces, of de gang van de geschiedenis.

Hoezeer ik dit verknipte, GroenSlinkse gedrag ook verafschuw, Wagendorp is duidelijker en zit (marxistisch gezien) minder onlogisch in elkaar dan Sitalsing met haar flower-powerachtige motivatie om voor te stemmen. Een NEE voelt blijkbaar niet goed.

Sitalsing doet aan een puberale vorm van argumentenzoekerij en demoniseert indirect iedere tegenstemmer, die vanzelfsprekend óók uit is op redelijke internationale verhoudingen, een wereld met zoveel mogelijk vrede en zo min mogelijk conflicten en geen enkele hekel heeft aan individuele inwoners van een land waar ze het minder hebben getroffen. De dubbele leugen is dat “de Oekraïners” eenduidig iets zouden willen. Dit soort smeerpijperij is een op een vergelijkbaar met wat Alexander Pechtold c.s. doen. Een kwaliteitskrant onwaardig.