Voor dierenliefhebbers was het vandaag een groot bericht, maar zouden die zien welk een rechterlijk falen hier aan ten grondslag lag?

Het verhaal is simpel genoeg.

Veel zegt de NOS er niet over:

Staatsbosbeheer gaat vanaf oktober honderden damherten afschieten op het eilandje Haringvreter in het Veerse Meer, maar dat had voorkomen kunnen worden.

Maar het verhaal dat het AD er over schreef is duidelijker:

Twee jaar geleden waren het er nog geen 300, begin dit jaar zo’n 500 en inmiddels lopen volgens boswachter Leeftink 680 dieren rond op het eiland. ,,Het aantal dieren neemt jaarlijks met zo’n dertig procent toe”, zegt boswachter Leeftink. ,,Door de zachte winters was de natuurlijke sterfte heel gering. Het aantal damherten neemt dus heel sterk toe. Dit jaar zijn er zo’n 180 bijgekomen. Dat betekent dat er wel wat moet gaan gebeuren.”

En nu barst het er dus van die beesten. De toename is overigens eerder 40% per jaar. Wat dat betreft is de te verwachten onrust over het afschot bijna vermakelijk: er is meer afschot nodig omdat meer herten het levenslicht zagen. Ingewikkelder dan dat is het niet.

Dat dieren zonder natuurlijke vijanden oneindig door fokken tot ze omkomen van de honger of door jagende roofdieren worden uitgeroeid herinner ik me nog uit mijn biologieboek. Uit de tweede klas middelbare school. Iets met een varkenscyclus? Ons boek had het over uilen en muizen in een polder. Dat is dus leerstof waarmee iedereen van enig hoger niveau ooit moet zijn opgeleid. Waarom wil zo’n bestuursrechter dat dan niet snappen, en wordt gewacht tot nader onderzoek en het uit de voegen barsten van het leefgebied van die damherten??

Omdat het laf volk is, dat zichzelf niet in de ogen durft te zien als het de executie van 100 (nu dus een veelvoud!!) herten toegestaan of bevolen heeft. Ik noem dat rechterlijk falen, want dat is het absoluut.

Wij eten deze Kerstdagen hertenbiefstuk om het milieubeleid te steunen – het is fijn dat ook eens te kunnen zeggen als je met smaak een lap bloederig vlees verorbert.