Deze week (in 2011, red) wordt de 100ste geboortedag van Ronald Reagan in de VS herdacht. Op de cover van Time is zelfs een in scene gezette foto te zien, waarop hij is afgebeeld met Obama. Het kan verkeren, dat blijkt.

Niet langer is Reagan blijkbaar de baarlijke duivel voor wat zich in de USA (en ook in Europa) progressief waant, maar een icoon dat zelfs geschikt is om een even flets als destructief presidentschap als dat van Obama glans te geven.

Van Amerikaanse politiek weet ik niet meer dan iemand die de berichtgeving daarover niet volgt op de Nederlandse zenders maar op Amerikaanse (MSM en de diverse internetsites). Voor Europa is Reagan op vele fronten van belang geweest, met name op het Oostelijke, want de Val van de Muur laat zich zonder hem niet goed denken. Nu was ik toen dat gebeurde, oprichter en enig lid van de partij ‘Terug die Muur’ want wonend in een Oostblokland dat nog minder rijp leek voor democratie dan Nederland thans is, leek een verstoring van het machtsevenwicht me niet best. De geschiedenis leert namelijk dat daar waar een machtsonbalans/vacuum optreedt, er van alles zal gebeuren om de balans te herstellen en het vacuüm te vullen. Wat er dan veelal gebeurt, is iets waar meestal alleen in afscheidsbrieven over naar huis wordt geschreven.

“Dat nooit weer”, en net zoals generaals die altijd de vorige oorlog vechten, doet de publieke opinie dat door de schanddaden die verleden tijd zijn te bestrijden. Liever het morele gelijk achteraf over zaken die voorbij zijn, dan de morele moed te erkennen dat iedere tijd genoeg heeft aan de bestrijding van de eigen kwalen. Zo kan het bijvoorbeeld dat mensen die zich moreel verheffen door op de bergen lijken van WW2 te gaan staan, de ideologie die nu hetzelfde voorschrijft (bergen lijken, of onderwerping van al het andere en alle anderen, om het kort en onvolledig samen te vatten) beschermen en uit de wind houden. Beter goed ná de oorlog, dan helemaal nooit, zo lijkt het parool.

Punt met het uit de wind houden van de islam, een ideologie waarbij vergeleken die van het nazisme/fascisme/communisme/socialisme bleek afsteekt (zelfs wat betreft het aantal over de kling gejaagden), is dat men meent in de aanhangers van de islam een bedreigde minderheid te zien, vergelijkbaar met joden, zigeuners en anderen die om wat zij waren, niet om dat wat zij zeiden of deden, werden afgemaakt. Het predicaat – hoe onterecht ook – van ‘bedreigde minderheid’ is al wat nodig is blijkbaar om al hetgeen niet deugt aan een aangehangen gedachtegoed maar voor lief te nemen, en er zelfs prijzende woorden voor over te hebben.

Normaal zou ik nu ingaan op de samenzwering van collectivisten en dergelijke, en het verraad van de christenen voor korte termijn gewin, niet alleen aan onze samenleving maar ook aan hun geloofsgenoten elders, maar nu even niet. Ik schrijf immers over de geboortedag van Reagan, en dan gaat het niet aan te verwijlen bij het gebrek aan geestelijke reiniging dat hier, anders dan in Duitsland, niet heeft plaatsgevonden ter zake van de medeplichtigheid (al dan niet vrijwillig) aan het afvoeren en vermoorden van mensen waarvoor in de nationaalsocialistische ideologie geen plaats was.

Daden, zo blijkt, komen niet uit de lucht vallen, woorden en gedachten zijn eraan vooraf gegaan. En als een ideologie stelt dat er gemoord moet worden, wees er dan van verzekerd dat dat zal gebeuren. Hoe de aanhangers van de betreffende ideologie ook ogen (zelfs in anti-nazi-films zien de schurken er vaak beter uit dan de helden, lang, blond en fraai gespierd of dat in hun Hugo Boss-uniformen in ieder geval lijkend), of wat je van hen als mens ook vindt, doet er niet toe. Niet wat er aan de buitenkant te zien is, maar wat er aan de binnenkant gedacht en gewild wordt, dat is van belang.

Terug naar Reagan, die dat met zijn kwalificatie als Empire of Evil van de Socialistische Sovjet Republieken blijkbaar goed had begrepen.

Misschien is het het beste om hem maar te gedenken met een citaat van hem, een citaat dat voor mij in ieder geval nog steeds prachtig is.

For many years now, you and I have been shushed like children and told there are no simple answers to the complex problems which are beyond our comprehension. Well, the truth is, there are simple answers, they just are not easy ones.

---

Dit artikel verscheen eerder op 11 februari 2011 al op Artikel7.nu