Michael Rasmussen; monnik
Even had ik het genoegen zeer dicht bij wielrenner Michael Rasmussen te zijn.
Het was bij de medische keuring van de Tour de France van 2004. De man was eng mager. Hij was alleen gehuld in onderbroek en een paar standaardzaken werden gemeten: vetpercentage, gewicht etc. Vol bewondering en afgrijzen keek ik toe. Een Nederlandse fotograaf fluisterde me toe: ‘Ethiopie!’ Ik moest hem gelijk geven: ik zag een uitgemergeld lichaam. Maar wel een krachtig lichaam. Later dacht ik: “Deze man is een leeftijdsgenoot van me, en ook ik ben serieus met mijn vak bezig, mis bijvoorbeeld sociale contacten door mijn werk, maar dit is veel extremer: deze man is monomaan en echt altijd met zijn vak bezig.”
Zoiets zijn we niet gewend in Nederland: iemand die zo voor zijn sport leefde als Rasmussen. Drie jaar later stond de Deen op het punt de Tour te winnen, maar zijn Nederlandse ploeg (RABO) besloot hem uit koers te halen – wegens leugens over gemiste whereabouts. De affaire Mexico. Leugens waar ze zelf ook vanaf wisten of moesten weten, maar over hadden gezwegen. Rasmussen spande nog een proces aan tegen de bank. Later klapte hij fors uit de school over het topwielrennen.
Een weekje geleden zond de NPO een documentaire uit over deze Tour van 2007. (Note for readers from outside the Netherlands: maybe link is not working. Maybe it is). Weer zien we de extreem fanatieke Rasmussen. Hij beklimt nogmaals de Aubisque, zijn laatste berg in de Tour – en hij won er in 2007. Hij herinnert zich elke bocht nog. Over zijn demarrage in de laatste kilometer van deze 16e etappe, zegt hij: “At this point I realised I was the best in the world”.
Mooi. Minder fraai is dat de rol van de directie van de Raboploeg niet echt wordt belicht. Ploegleider Erik Dekker houdt vol van niets te weten over whereabouts te weten – en de ploeg wist ook niets. Maar renner Michael Boogerd zegt in de documentaire: “Kom op, we wisten allemaal wat er gebeurt in het peloton. En ook bij ons in de ploeg. We waren het niet eens met die beslissing hem uit koers te nemen.” Thomas Dekker zegt in deze documentaire: “In de laatste week wisten we allemaal dat verhaal van Rasmussen en de whereabouts niet klopte. Maar we deden in het peloton allemaal dingen die niet klopten.” Max van Heeswijk meldde voor de rechter dat “iedereen in de ploeg het verhaal van Rasmussen kende”. Maar de ploegleiding kwam weg met hun ontkenning, ook voor de rechter. En nu weer in de documentaire. Totaal ongeloofwaardig: wielrenners, ploegmaats die weten van Rasmussens rare Mexico-verhaal, maar ploegleiders die het niet zouden weten. Spontaan geheugenverlies, vroeg intredende dementie, vette leugens?
Fascinerend is ook te zien dat een halve Raboploeg op kop reed in bergetappes. Waar doet me dat aan denken? Inderdaad US Postal, Team Sky. Gelukkig is die laatste ploeg schoon, want het is nu 2016 en dopinggebruik is uit de mode. Dat geloven we nu met zijn allen en dus is het zo.
Wat blijft is de herinnering aan een fascinerend man. Michael Rasmussen is nu consultant en verkoopt wijnen.
Michael Rasmussen – Gele koorts, ten koste van alles naar de top
319 pagina’s
ISBN: 9789044518740
Paperback €12,50
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Renzo Verwer