Via de strikt neutrale Publieke Omroep – “NTR: speciaal voor iedereen” en “NTR: Open voor Elkaar”– is Raoul Heertje er op uit gestuurd om Israël eens kritisch te gaan bekijken. Voor de verandering.

We beginnen de analyse van deze aflevering vijf van de serie “het Israël van Heertje en Bromet” met een korte samenvatting van wat vooraf ging. Wat zijn de grote lijnen die ontdekt kunnen worden in de eerdere vier afleveringen?

Allereerst het kruiperige, sentimentalistische “schuldbesef” dat Heertje heeft tegenover de “Palestijnen”. Dat komt het schrijnendst tot uiting in een interview dat Heertje al in 2009 had met een deftig pratende islamofascist en dat ik in 2014 fileerde onder de titel “De kruiperige Jood en de islamitische demagoog: Raoul Heertje en Abdou Bouzerda”. Tien jaar later, in deze serie docu’s, is Heertjes onterechte schuldgevoel nog steeds volledig aanwezig.

In mijn visie lijdt Heertje aan een Stockholmsyndroom: hij heeft als Jood liefde opgevat voor een ideologie en haar aanhangers die de Joden al 1400 jaar terroriseren in het hele Midden-Oosten, sinds 1920 vooral in Palestina en sinds de immigratiegolven van moslims naar het Westen in de hele wereld. Dat Stockholmsyndroom uit zich ook via ontkenning: hij weigert expliciet zich te laten definiëren als Jood, als erfgenaam van de Holocaust en dus van Israël als het toevluchtsoord voor het geval het weer mis zal gaan in zowel het Westen als het Midden-Oosten. Hij heeft geen enkele reële kennis van de geschiedenis van Israël en blijkbaar geen behoefte daarin verandering te brengen. Dat is onderdeel van zijn weigering om geestelijk volwassen te worden en onder ogen te zien dat Joden, zeker in tijden van oorlog, ook maar mensen zijn en misstappen begingen en begaan.

In sommige gesprekken die hij voert tijdens zijn reis door Israël geeft hij theoretisch wel toe dat Joden ook fouten mogen maken, maar het inzicht dat de Joden onder extreem razernijwekkende provocaties, wreedheden en aanslagen bijna bovenmenselijke zelfbeheersing hebben getoond, wil maar niet indalen bij Heertje. Hij blijft het onmogelijke eisen van de Joden. Van de “Palestijnen” die onder leiding van hun Palmaffia’s van Amin al-Husseini, via Arafat tot Abbas en Hamas al 100 jaar de terreur beginnen en volhouden, eist Heertje niets. Hun verhalen slikt hij in nederig schuldbesef voor zoete koek, net als die van de collaborerende links-regressieve Joden in Israël die hij bij voorkeur interviewt en die blijkbaar net zulke grote onbenullen en ontkenners zijn als hijzelf. Wanneer realistische Joden hun verhalen vertellen reageert Heertje heel anders: dan brabbelt-ie er allerlei kul-bezwaren tegenin.

Tot zover de grote lijnen uit de vorige afleveringen

Ook in deze vijfde aflevering van mijn kritiek op de serie “Het Israël van Heertje en Bromet” volg ik Raoul Heertje 45 minuten op de voet. Er zal niks anders opzitten dan telkens weer heel precies die combinatie van hypocriet gelul en wereldvreemd onbenul bloot te leggen

Zoals bij elke aflevering zeurzevert Bromet het openings-statement.

“De gespletenheid van Israël komt niet beter tot uiting dan op onafhankelijkheidsdag. Aan de ene kant jaarlijks feestelijk gevierd door de Joodse bevolking, aan de andere kant, tegelijkertijd, als ramp herdacht door de Palestijnse inwoners van Israël. Zij noemen deze ramp Al-Naqba.”

Bromet doet net of hier twee evenwaardige narratives tegenover elkaar staan. Dat is een leugen. De Naqba van de “Palestijnen” is geheel self-inflicted en is veroorzaakt en gecontinueerd uitsluitend en alleen door de terreur die door Amin al-Husseini in 1920 is begonnen en die onder zijn opvolgers Arafat, Abbas en Hamas nooit meer is beëindigd.

Heertje heeft een voor hem typerende pose van eigenwijze parmantigheid, die hij telkens weer aanneemt. Hij spéélt dan een man van middelbare leeftijd die de blik van het onschuldige kind heeft bewaard en die wel eens even zal zeggen dat de keizer geen kleren aan heeft.

Het is wel goed zegt Heertje – (die naar een straaljager-show van de Israëlische luchtmacht staat te kijken ter gelegenheid van 71 jaar onafhankelijkheid) – dat Israël een sterk leger heeft, maar om nou te gaan staan klappen zoals die andere Israëli’s op die boulevard doen . . . . . nee, dat is ‘m te min. Hier hebben we dus die gespleten Heertje die wel inziet dat Israël belaagd wordt, maar weigert de consequentie daarvan onder ogen te zien: namelijk openlijke morele validering van Israëls militaire kracht. En terwijl Bromet nog even zeurzeikt over “machtsvertoon” trekt Heertje die kop van zijn innerlijke kind dat hij ongeschonden heeft bewaard en dat toch maar mooi de waarheid durft te zeggen. Dekselse jongen toch!

In deze aflevering vijf maakt het duo een verslag van een demonstratieve bijeenkomst in Israël (!) ter gelegenheid van 71 jaar onafhankelijkheid. Deze wordt gehouden door “Palestijnen” die in Israël wonen en dus oneindig meer democratische rechten hebben dan in welk Arabisch land dan ook. Dat blijkt: Israël wordt hier op eigen bodem beschuldigd van racisme en van bezetting en van onderdrukking van de nu in Israël levende “Palestijnen” en van het wegvagen van dorpen in 1948.

De fanatiek in het Arabisch sprekende Goebbels-van-dienst zegt dreigend dat het echt nog niet voorbij is, want acht miljoen (!) verdreven “Palestijnen” wachten op hun “terugkeer” naar Israël. De domme doorzichtigheid van de Palmaffia-propaganda is zoals altijd weer hilarisch want enerzijds staat die gek daar te brallen, maar anderzijds is de woordvoerder die voor de camera van Bromet door Heertje wordt geïnterviewd een nederige zoetsapper die verontschuldigend en op bijna smekende toon de Joden de schuld geeft van al wat er in 1947-1948 gebeurde. Terwijl dat toch echt geheel Palmaffia-geïnduceerd was. Maar let op! Heertje gaat geheel mee in het verhaal van deze huichelaar: “And then the people were just kicked out?”

Oh sterf, oh sterf, oh sterf! Lees eens ’n echte historische studie, zou ik Heertje willen adviseren en dan niet van een van die bronnenvervalsende en liegende “Nieuwe Historici”, maar van iemand die gezegde “Nieuwe Historici” ontmaskerd heeft als fraudeurs, namelijk Efraim Karsh, die tevens aangetoond heeft dat telkens wanneer er in 1948 “Palestijnen” werden verdreven uit hun dorpen, dat gebeurde onder dwingende oorlogslogica: een optrekkend leger wil immers geen vijandige bevolking in zijn rug achterlaten. En werd die bevolking dan uitgemoord? Nee, die “Palestijnen” werden inderdaad verdreven richting andere Arabische landen.

De volgende stop is een hernieuwd bezoek aan Jucha Engel die we ook al in aflevering 2 tegenkwamen. Hij was een van de zionistische hopmannen die in Nederland indertijd de onschuldige Heertje met hun verderfelijke imperialistische Jodenleer indoctrineerden. Engel woont vlak bij een archeologische vindplaats waar sporen van oeroude Joodse bewoning zijn aangetroffen, maar waar vanaf het jaar 1000 tot 1926 geen enkel spoor van bewoning meer is te vinden.

Dus, zeg maar, zoals in bepaald streken van Zuid-Europa tussen 800 en 1200 sporen zijn aangetroffen van geweldige natuurrampen, die bij nader inzien geen natuurrampen waren, maar steeds opnieuw invallende islamitische roversbendes die brandschattend en moordend de onderbuik van Europa penetreerden. Maar Heertje heeft geen enkel vertrouwen in de archeologische wetenschap en maakt het allemaal belachelijk. Hebben de Romeinen de Tweede Tempel in het jaar 70 verwoest? Nou, dan had Israël misschien in Italië moeten liggen! Lekker Italiaans eten! Ha-ha-ha! Bromet: “Je vindt wat troep, wat ouwe stenen en dan zeg je: we waren hier al!” Ha-ha-ha!

Beluister het verwijtende sarcasme waarmee Heertje voor de zoveelste keer in deze docu’s op de proppen komt met zijn slogan-trauma. Hem zou, onder anderen door Engel die hem rondleidt op de archeologische site, in zijn zionistische jeugd herhaaldelijk zijn voorgehouden dat Palestina “een land zonder volk voor een volk zonder land” was. Engel ontkent dat hij die slogan gehanteerd heeft, maar het is feitelijk gewoon waar. Het land wás inderdaad woest en nagenoeg leeg, de Joden hébben het ontgonnen, de meeste Arabieren die er in 1930 woonden wáren net zo hard immigranten als de Joden want aangetrokken door de dynamiek en welvaart die de Joden hadden gecreëerd en Israël hééft minstens zoveel bestaansrecht als al die landen die in de jaren 1920 zijn ontstaan: Irak, Syrië, Libanon en Jordanië.

Die schijtvermoeiende, puberale gemakzucht van die twee kwallen, Heertje en Bromet! De losheid waarmee ze het linkse antisemitisme voeden dat zich verbindt met het islamitische. Bromet:

“Op de bezette westelijke Jordaan-oever en in de omliggend Arabische staten, wonen op dit moment miljoenen nazaten van de ongeveer 700.000 Palestijnen die vanaf 1946 vanuit Palestina gevlucht zijn. Een derde van die vluchtelingen en hun nazaten wonen in armoedige omstandigheden in vluchtelingenkampen zoals hier in Al-Arroub vlabij Betlehem.”

Telkens opnieuw moet je op de megaleugen wijzen die universeel elke dag vele malen gedebiteerd wordt in westerse media: er is namelijk geen sprake van een bezetting, maar van duizend procent legitieme bewoning door Joden van een gebied dat ze, gedwongen door de Arabieren, besturen. Ga hier maar lezen. Voorts vermeldt Bromet uiteraard niet dat de armoede bestaat ondanks de vele, vele miljarden die de westerse wereld al sinds decennia in de “Palestijnse gebieden” pompt en die enkel en alleen een corrupte bovenlaag ten goede komen – Abbas, PLO-Fatah, Hamas – die het gebruikt om zichzelf extreem te verrijken en voor de rest om Jodenhaatpropaganda te verspreiden en aanslagplegers te belonen met levenslange uitkeringen. In het geval van zelfmoordaanslagen krijgen de nabestaanden een genereus “pensioen”.

De twee hebben via hun fixer-tolk een oude vrouw uitgezocht die het als 4-jarige in 1948 allemaal nog heeft meegemaakt en die het bekende verhaal vertelt: het was vroeger allemaal heel erg en het blijft nog steeds erg met die Joden die zomaar mensen oppakken en je huis omsingelen. En als je stenen naar ze gooit dan gebruiken ze traangas. Haar zoon, die een geestelijk wat moeizame indruk maakt, vertelt iets dat de vrouw blijkbaar in de gauwigheid vergeet te vertellen, namelijk dat haar eigen dochter, zijn zus dus, in 1982 is vermoord door een kolonist.

Best mogelijk dat het nog waar is ook, want daar zijn moeder en zoon natuurlijk op uitgezocht, om een zo gruwelijk mogelijk anti-Israël verhaal te vertellen. Waarom zou het duo Heertje-Bromet eigenlijk geen nabestaanden van een “martelaar” hebben willen interviewen, met een flinke uitkering die een trots verhaal vertellen over de Joden die door hun zoon of dochter zijn vermoord?

Ze nemen de oude vrouw mee naar Israël en ze weet nog precies de plek waar haar voorouderlijk huis heeft gestaan ondanks dat we slechts een bosschage in een leeg veld zien. “Ze hebben het compleet weggevaagd”, zegt ze. Ze heeft een onwaarschijnlijk kras geheugen, want ze was vier toe ze het hier voor het laatst zag. Het gezelschap gaat theatraal zitten op de verloren oergrond van haar kindertijd. Ze weet zich ook precies te herinneren dat ze zes maanden belegerd werden en dat er luchtaanvallen waren en dat ze helemaal geen levensmiddelen meer hadden. Zelfs geen water. En toen wierp op een dag een vliegtuig pamfletten uit waarin stond dat de Joden hen wilden verdrijven. Een maand lang gingen de vrouwen telkens naar de weg om te kijken of de transportwagens van de Joden er al waren. En toen die arriveerden konden ze kiezen uit bestemming Egypte of Jordanië. Ik zeg nogmaals: wat een ijzeren geheugen heeft die toenmalig vierjarige.

Als het interview klaar is krijgen we een scherpe overgang van de gevluchte oude vrouw die op de kale zandgrond zit naar een luxe strandboulevard in Tel-Aviv waar een groot gezelschap dansend de onafhankelijkheid viert. Waarna een scherpe overgang naar overvliegende Israëlische straal jagers. Wat een tegenstelling! En wat een slimme subliminale hersenspoeling.

Vervolgens heeft het duo een afspraak met Mirjam Bolle, die in 1944 in het vernietigingskamp Bergen-Belsen zat toen ze via een uitruil met Duitse krijgsgevangenen in Palestina terecht kwam. Ze woont nog steeds in een huis in Israël waaruit Arabieren in 1948 zijn weggevlucht en dat haar werd toegewezen door Joods gezagsdragers. Haar verhaal klopt exact met wat de serieus te nemen geschiedschrijving zegt: de rijke Arabieren vluchtten uit eigen beweging, in de veronderstelling dat het kort zou duren namelijk tot de Arabische legers de Joden de zee in zouden hebben gedreven. De Arabieren in de arme wijken namen een voorbeeld aan de rijken en vluchtten toen ook weg. De weinige Arabieren die bleven, werd geen haar gekrenkt, ingevolge de belofte van Ben Goerion van augustus 1937:

“Geen Joodse staat, klein of groot, in een deel van het land of in het hele land, zal [waarlijk] gevestigd zijn zolang als het land van de profeten niet getuige is van de verwerkelijking van de grote en eeuwige morele idealen die generaties lang gekoesterd zijn in onze harten: één wet voor alle inwoners, rechtvaardig bestuur, liefde voor je naaste, waarachtige gelijkheid. De Joodse staat zal een rolmodel voor de wereld zijn in zijn behandeling van minderheden en leden van andere naties. Wet en rechtvaardigheid zullen zegevieren in onze staat, en een stevige hand zal alle kwaad uitroeien binnen onze rijen. Dit uitroeien van het kwaad zal geen onderscheid maken tussen Joden en niet-Joden. Net zoals een Arabische politieman die Arabische geweldplegers helpt streng gestraft zal worden, zo zal een Joodse politieman die een Arabier niet beschermt tegen Joodse vandalen streng gestraft worden.”

(Karsh, Palestine Betrayed, p. 26)

Bromet maakt nog eens duidelijk dat hij nooit een serieuze studie heeft gelezen over die oorlog van 1948, zoals bijvoorbeeld “Palestine Betrayed” van Efrraim Karsh. Waarschijnlijk heeft hij wel ooit iets gelezen van een van de Israëlische “nieuwe historici” (Pappé, Morris, Shlaim) van wie Karsh heeft aangetoond dat ze liegen en domweg bronnen vervalsen. Bromet zegt dus:

“Mevrouw zegt: de Arabieren zijn in 1948 gewoon weggegaan, maar wij weten dat ze zijn weggejaagd en vermoord.”

Waarna Bolle antwoordt dat ze gelooft dat sommigen zijn weggejaagd, maar dat de meerderheid uit zichzelf is vertrokken. Bolle heeft gelijk. Efraim Karsh kwam in zijn studie van de oorlog van 1948, “Palestine Betrayed” op pagina 237 tot de conclusie dat verdrijvingen alleen plaats vonden als optrekkende Israëlische troepen niet het risico wilden lopen een vijandige dorpsbevolking in hun rug achter te laten.

Waarna een kort interviewtje volgt met André Boers, voormalig voorzitter van de Nederlandse Zionistenbond, die ik hier ook al eens tegen kwam. Boers woont al vele jaren in Israël en hij zit in deze docu vanwege zijn stelling dat de Joden, juist omdat ze zoveel geleden hebben, juist extra goed zouden moeten zijn voor de “Palestijnen”. Maar, zegt Boers, dat doen we niet. We schieten zeer te kort. Dat is Heertje natuurlijk uit het hart gegrepen. Want ook Heertje is, net als deze gevoelige zedenpreker, niet van plan het Kwaad onder ogen te zien en maatregelen te nemen. Het moet wel fijn blijven in het eigen hoofd!

Dús stellen Boers en Heertje niet de vraag of drie oorlogen die door de Arabieren zijn begonnen plus bijna 100 jaar terreur van Arabieren in Palestina die Joodse goedheid niet al te zeer op de proef hebben gesteld. Liever gaat Heertje op zoek naar discriminatie van Israëlische Arabieren door Israëlische Joden. En die discriminatie vínden Heertje en Bromet uiteraard.

Op minuut 37 illustreert Heertje nog eens dat-ie het niet wil of kan snappen. Heertje:

“Ze zeggen: dit is het land van de Joden. Ze zeggen niet: dit is Israël en hier wonen toevallig ook heel veel Joden en die hebben de meerderheid. Nee, ze zeggen: Dit.Is.Het.Land.Van.De.Jóden! Nou, als je dan niet Joods bent, heb je een probleem. Het is gewoon net als wanneer iemand wil wonen in het land van de smurfen. Ik weet niet of het een goeie vergelijking is, maar als je niet blauw bent met een witte puntmuts, dan heb je een probleem.”

Het is inderdaad geen goeie vergelijking. De smurfen zijn namelijk niet al hun hele geschiedenis vervolgd en vermoord vanwege hun smurf-zijn. Juist vanwege die vervolging leggen de Joden zoveel nadruk op het Joodse karakter van Israël. En Arabieren hebben helemaal geen erg groot probleem in Israël. Als het wel zo is dan is dat probleem in elk geval heel veel kleiner dan in welk Arabisch land ook.

“Palestijnse dorpen in Israël”, zegt Bromet, “herken je onmiddellijk aan de relatieve rommeligheid en de talrijke onafgebouwde huizen.” Waarom zegt Bromet dat nou? Ah! Dat is om duidelijk te maken dat het heel onrechtvaardig is dat een nette jonge vrouw als Nasreen Hadad Haj-Yahya van het Palestijnse “Democracy Institute” in zo’n gribus moet wonen omdat de Joden haar discrimineren en haar geen huis aanbieden in de betere Joods wijken. Het zal wel. Ze vertelt ook van de bezittingen die haar familie vroeger allemaal had in wat nu Israël is en die ze van de Israëlische staat alsmaar niet terug krijgt. Het zal wel. In elk geval lijkt ze mij, zo zonder hoofddoek en niet op haar mondje gevallen, beter af dan in Gaza, op “de Westbank” of in n’importe welk Arabisch land dan ook.

Nasreen is dan ook niet van plan ooit uit Israël weg te gaan, zelfs niet als er een Palestijnse Staat in Samaria-Judea (“op de Westbank”) zou komen. De politieke kern van haar uiteenzetting luidt als volgt:

“Ik heb me niet opgedrongen aan Israël, maar Israël aan mij. ( . . .) Ik verwacht op zijn minst gelijkwaardigheid, naar dat is een scheldwoord voor de meeste Joden hier, die vinden dat ze puur vanwege het Jood-zijn meer rechten hebben. Maar wat ze ook beweren: ik voel me hier thuis. Dit is mijn vaderland. Ik heb geen andere plek. ( . . .) Ik voel me hier geen gast. ( . . .) maar net zoals er zionisten zijn die zeggen dat Israël alleen voor de Joden is, zijn er ook Palestijnen die zeggen dat er geen plaats is voor twee volken. Ik ben het met beide opvattingen oneens. Tussen het zionistische en Palestijnse monopolisme ligt een middenweg. Ik probeer beide uitersten naar dat midden toe te krijgen. We hebben niet de luxe om die middenweg los te kunnen laten. ( . . .) Er komt pas vertrouwen als de bezetting is beëindigd. En als er een Palestijnse staat komt naast Israël.”

Dat klinkt op het eerste gezicht hartstikke redelijk, maar dat is het niet. Israël heeft zich niet aan haar opgedrongen. Zelfs als ze een afstammeling is van de alleroorspronkelijkste Arabieren van Palestina en niet van Arabische immigranten die pas vanaf 1900 naar Palestina trokken vanwege de dynamiek die de Joden daar creëerden, dan nog is er geen sprake van “opdringen”. Het opdringen, dat wil zeggen de terreur, is vanaf 1920 uitsluitend begonnen en voortgezet door de Palmaffia’s en dat duurt nu al 100 jaar lang. De Israëlische Joden hebben tot en met de Oslo-Akkoorden van 1993 geloofd in de mogelijkheid van vrede, dus in de “middenweg” die Nasreen nog steeds wil bewandelen. Maar nadat Arafat die Akkoorden direct in 1993 begon te saboteren en vervolgens rond de jaren 2000 nóg genereuzer vredesvoorstellen door Abbas werden getorpedeerd, heeft het merendeel van de Israëlische Joden het geloof in die middenweg verloren. En dat is terecht: de ideologie van de islam zal de pogingen tot verzoening blijvend in de weg staan, zoals dat in Palestina al 100 jaar het geval is.

Om dat laatste te illustreren – dat de islam echte vrede ook in de toekomst onmogelijk zal maken – hieronder twee screenshots. Het eerste van een bericht uit het NIW van 23 januari 2020 en het tweede van de beginpagina van de conclusie uit het nieuwste boek van Robert Spencer, een van de Einsteins van de islamologie, “The Palestinian Delusion“.

Het duo knipt de interviews die ze houden voortdurend op in stukjes. We krijgen nog een staart van het interview met de oude vrouw die mee mocht naar haar oergrond in Israël en haar zoon. Heertje gaat helemaal op in zijn medeleven en vraagt aan de zoon of hij nog hoop heeft op terugkeer. Welzeker! Nou en of! Ja daar hebben de Palmaffia’s van Arafat tot Abbas tot Hamas wel voor gezorgd! Die doen niks anders dan beloven dat de Joden Israël nog eens uitgedreven zullen worden en dat de “Palestijnen” dan met zijn acht-miljoenen Israël zullen kunnen binnen trekken. Die Palmaffia’s worden daartoe in staat gesteld door de miljarden die al decennia binnen stromen via de Verenigde Nazi’s, de EU en tot voor kort ook de USA en die in de zakken van de bazen verdwijnen en aan Jodenhaatpropaganda en pensioenen voor aanslagplegers worden besteed. Maar wat zegt Heertje tegen de zoon?

“Heb je niet het gevoel dat iedereen jullie vergeten is? De mensen in Libië, Syrië en Egypte? Niemand helpt jullie echt. Heb je niet het gevoel dat iedereen jullie weg wil hebben en in een kamp duwt.”

Het is echt niet te geloven. Die hardleersheid. Enfin, misschien gaat Heertje ooit nog eens het betoog ter harte nemen dat mevrouw Bolle tegen hem hield. Ik sla het tegengepruttel van Heertje over en ik parafraseer een beetje wat ze zegt. Maar het komt hier op neer:

“De Palestijnse leiders zeggen toch alleen maar tegen ons dat ze van plan zijn ons te vernietigen? Wat moeten wij dan zeggen? Word dan maar Israëli? Misschien dat de meeste gewone Palestijnen alleen maar willen leven en hun brood verdienen. Dat ze vanuit Gaza en de Westbank moeilijk Israël in kunnen, is niet onze schuld. Dat komt omdat hun leiders geen vrede willen sluiten. Dat die mensen in die kampen zijn opgesloten is niet onze schuld. Integendeel. Wij hebben voorstellen gedaan om ze te settelen en dat hebben ze geweigerd, bewust, om die mensen tot een politiek argument te maken. Zelfs heeft Israël aangeboden om huizen voor ze te bouwen. Ze jammeren alleen maar, maar verder doen ze niks.”

---

Deze bespreking verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings.

Eerdere (èn latere) afleveringen op Veren of Lood vindt u hier.