Via de strikt neutrale Publieke Omroep – “NTR: speciaal voor iedereen” en “NTR: Open voor Elkaar”– is Raoul Heertje er op uit gestuurd om Israël eens kritisch te gaan bekijken. Voor de verandering.

Wie wil weten in welke context ik Heertje waarneem, kan zich informeren via deze titels: drie afleveringen van “Raoul Heertje! Probleem Islam? Wâ dan?” (een, twee, drie).

Of via deze: “Raoul Heertje: Joodse zelfhater, antisemitisme-bevorderaar, domkop, maar overtuigd van zijn eigen superieure intelligentie”.

Maar de meest schrijnende is misschien wel deze: “De kruiperige Jood en de islamitische demagoog: Raoul Heertje en Abdou Bouzerda”. Ga vooral het interview bekijkluisteren dat Heertje in 2009 had met deze Bouzerda. Ik citeer uit mijn begeleidende tekst:

“Mooi stukje van Nanninga van GeenStijl over een nieuwe islamitische lieveling bij de Publieke Omroep, de demagoog Abdou Bouzerda, die ik al eens eerder had meegemaakt bij een massa-discussie-bijeenkomst op 25 februari 2010 in zo´n omhooglopende mega-collegezaal aan de Universiteit van Brussel, waar het Marokkaans-islamitisch fascisme daverend van de tribunes rolde. Vaak in respons op een vermeend punt gescoord door deze Bouzerda. Hij werkt volgens Nanninga tegenwoordig voor Vrij Nederland en de VPRO. Ja, dat klopt wel. Dat kan ik wel plaatsen: Israëlhaat en islamofilie zijn gewild bij de linkse media.

Op 14 januari 2009 had Raoul Heertje een interview met deze Bouzerda en het is het meest kruiperige interview dat ik ooit heb gezien en gehoord. Ik heb veel gezien op het punt van policor-multikrolse-dhimmie-domheid maar dit slaat werkelijk alles. Het interview gaat over Israël en werkelijk alle smerige leugens die de linkse propaganda de laatste dertig jaar heeft geproduceerd, werden door Bouzerda naar voren gebracht. En Raoul Heertje geeft hem groot gelijk. Raoul Heertje vraagt in dit interview vooral aan Bouzerda hoe kwaad-ie wel niet is en hoe hij die boosheid dan verwerkt. Raoul Heertje weet blijkbaar geen ene zak over Israël.”

Als ik moet samenvatten wat ik tot nu toe van Raoul Heertje vind, dan kom ik op: hij heeft geen idee van de geschiedenis (een en twee) en actuele realiteit van Israël noch van de islam. Het is een totale onbenul. Voor de NPO dus een ideale “verslaggever” inzake het moderne Jodendom en zijn thuisland. De ervaringen van Heertje worden gefilmd door Frans Bromet, die eveneens een “Joodse achtergrond” blijkt te hebben. U weet wel: Frans Bromet, die vanachter zijn camera met een zeurstem indringende gevoels-vragen aan de gefilmden stelt.

Ik heb de eerste aflevering gezien. Heertje heeft vanaf 1983 gedurende drie jaar in Israël gewoond en het bleek hem minder te bevallen dan hij gehoopt had. We zien hem vrienden uit die tijd ontmoeten. Hij twijfelt of hij indertijd met teruggaan naar Nederland de juiste beslissing heeft genomen.

Deze eerste aflevering heeft tot titel meegekregen “Ongemak”. En dat is goed gekozen. We zien een optreden van Heertje voor een Nederlands-Joodse vereniging in Israël. Hij heeft één goeie grap: Nederlanders zijn helemaal niet zo gierig als ze altijd zeggen, want in de oorlog verrieden ze Joden voor een schijntje. Maar de domme grappen overheersen. De besnijdenis van mannen schept een band tussen moslims en Joden. En toch is er altijd oorlog in het Midden Oosten! Zou er een anti-agressie-gen bestaan? En zou het kunnen dan dit gen precies in die voorhuid zit?( Ha-ha-ha-ha. Hoe vergezocht had u het gehad willen hebben? Voorts begrijpt u hieruit: die Joden zijn net zo schuldig en agressief als die Arabieren.) Als je Palestijnen wilt begrijpen, zegt Heertje, moet je eerst maar eens zelf een Palestijn op “de Westbank” (Samaria-Judea) zijn wiens land door Joden wordt ingepikt. En als Netanyahu ooit in zijn graf ligt, heeft-ie eindelijk een plek die hij met niemand hoeft te delen.

Dit soort dom en idioot moreel simplisme dus getuigt van de ook in 2019 standhoudende onwetendheid van Heertje. Nou ja: als je in staat bent om zó’n kop te trekken als hierboven . . . . . .

Na afloop van de voorstelling is er lopend buffet voor de toehoorders. Niemand wil praten, noch met Heertje noch met Bromet.

Een oude Joodse studievriend van Heertje vertelt hoe zijn vader in 1949 van Jemen naar Israël vluchtte en dat die vader 1000 kilometer moest lopen in het zog van een karavaan omdat het voor een Jood niet was toegestaan samen met moslims op een kameel te zitten. Heertje vindt het hilarisch! Zie ‘m lachen! Tsjonge-jonge! Dát is Israël! Altijd goeie verhalen!

Omdat Israël uiteraard gebasht en belachelijk gemaakt moet worden, gaan Heertje en Bromet naar de orthodoxe wijk in Jeruzalem. Waar Heertje het gevoel krijgt in een soort Disneyland te zijn. Waar een bord hangt dat bezoekers verzoekt decent gekleed te gaan. Waar de opmerking valt dat ze toch wel expansief zijn, die orthodoxen, met hun grote gezinnen. En ze gaan niet het leger in. En de kinderen leren op school niks anders dan Torah. Geen Engels, geen wiskunde. Ze leven op een andere planeet.

We zien een interview met een meisje dat werkt voor een organisatie die jongeren helpt uit het orthodoxe miliieu te ontsnappen. We zien maffe orthodoxe mannen met elkaar dansen. We leren dat orthodoxen alleen binnen de eigen gemeenschap trouwen.

Ja, het zijn gekken, maar ze plegen nauwelijks ooit aanslagen en ze willen niet de wereld overheersen. Bromet:

“Waar we ook komen in Israël: ongemak viert hoogtij. De Klaagmuur is daar ook weer zo’n voorbeeld van. Vrouwen mogen er na een lange strijd eindelijk hardop bidden. Dat is nog lang niet door iedereen geaccepteerd. Vooral nIet door de ultra-orthodoxen.“

Er is een delegatie vrouwen die op dat moment inderdaad bij de Klaagmuur hardop staat te bidden. De groepsleider van de vrouwen, een man, die hieronder op de still te zien is met een groene keppel, wordt omstuwd door agressieve orthodoxen. Een extra vervelend klootzakje met een intens fanatiek rotkoppie voegt de man toe dat hij gedood zou moeten worden omdat hij tegen de wil van God in handelt. Als de orthodoxe jeugd Bromets camera steeds meer belaagt en Heertje de camera probeert te beschermen, wordt Heertje ertussenuit gepikt door een beveiligingsbeambte die hem meeneemt voor verhoor. Daarna mag Heertje niet meer terug naar de Klaagmuur.

In een later gesprek met de groepsleider van de biddende vrouwen en een van de vrouwen zelf, maakt Heertje de domme opmerking dat het toch ook wel een provocatie is wat die vrouwen doen. Waarop de mannelijke groepsleider hem terecht toevoegt dat het altijd al zo geweest is dat als vrouwen om gelijke rechten vroegen, dat als een provocatie werd weggezet.

De aflevering wordt afgesloten met een sessie bij een oude vriendin van Heertje, met de roepnaam Cindy. Van oorsprong Amerikaanse en zo links als een looien deur. Pro-Palestijnen, anti-Trump, leutert over “diversiteit”.

Dit gesprek is tekenend voor de verdringing waaraan Heertje op 56-jarige leeftijd nog lijdt. Cindy zegt het ook: “You are in denial.” Dat hij, zoals hij zegt, in 1983 naar Israël ging zonder dat de Holocaust daarbij een rol speelde, is alleen geloofwaardig als je uitgaat van die totale verdringing. Hij snapt nog wel dat zijn ouders iets met de Shoah hadden, want ja, tenslotte was de halve familie uitgemoord, maar met hem was wat dat betreft niks aan de hand.

Kijk hij neemt het zijn ouders niet kwalijk dat hij Zionistisch opgevoed is, want die mensen hadden die geestelijke toevlucht nu eenmaal nodig. Maar dat ze die onderdrukking van de Palestijnen hebben verzwegen, is toch een minpuntje. Heertje raakt zeer geëmotioneerd op het einde van het gesprek en je zou de indruk kunnen krijgen dat zulks is omdat Cindy hem inwrijft dat, als hij Israël zo’n slecht land vindt, hij had moeten blijven om het beter te maken. Zoals, zegt ze, zijzelf heeft gedaan. Heeft-ie, vraagt Heertje zich af, indertijd de verkeerde beslissing genomen?

Maar ik denk dat het dieper zit: Heertje begint te beseffen dat hij altijd een goedmenselijke Palestijnen-lover is geweest vanwege dat onder Joden wel meer voorkomende Stockholmsyndroom: liefde voor de gijzelnemer. Dat verklaart ook Heertjes ronduit idioot-rooskleurige opvattingen over de islam en die walgelijke kruiperigheid waarmee hij die Bouzerda interviewde.

Ik ben bang dat Heertje zal blijven proberen zijn trauma’s er onder te houden door ook in deze 8-delige serie door te gaan op de ingeslagen weg, namelijk die van Israël-bashen en Palmaffia-verheerlijking. De woorden van Bromet klinken wat dat betreft omineus:

“Toen Raoul besloot om ruim dertig jaar geleden Israël de rug toe te keren, speelden onderlinge twisten tussen Joden eigenlijk nauwelijks een rol. Voor hem was het volgens mij vooral de Palestijnse kwestie die hem rauw op zijn dak viel omdat daar in zijn Zionistische opvoeding in Nederland totaal geen melding van was gemaakt. Maar goed: dat komt nog uitgebreid aan bod.”

Ik hou mijn hart vast en vrees met grote vreze voor veel nog komende stuitende stupiditeit. Ene Wilfred Takken “media editor” bij NSB-handelsblad heeft de boodschap al begrepen en loopt er op vooruit:

“In hun achtdelige reisserie Het Israël van Heertje en Bromet (NPO 2) wordt het vrijwel meteen ongezellig. Zijn oude vrienden ontvangen Heertje hartelijk. Maar zijn optreden voor een club Nederlandse migranten valt niet goed. Zijn vrienden vertrekken snel na afloop, zonder hem te hebben gesproken. Een van hen legt later uit dat ze niet zaten te wachten op Heertjes kritische grappen. Het land wordt in zijn bestaan bedreigd, dus dan geeft kritiek geen pas. Waarom deed hij niet meer van die leuke grappen over de Hollandse gierigheid?

Zo blijft de sfeer. En dan zijn ze nog niet eens bij de slechte behandeling van Palestijnen aanbeland.

Dit eerste deel gaat over onmin van Israëli’s onderling. Ultra-orthodoxen die een gescheiden vrouw hebben uitgestoten, en die bij de Klaagmuur amok maken tegen biddende vrouwen. De aflevering eindigt met een emotionele Heertje op de bank bij een vrijzinnige vriendin. Hij zegt dat hij teleurgesteld is, in het land en in zijn idealen. Maar ook in zichzelf. Want had hij niet eigenlijk moeten blijven, net als de vriendin, om Israël beter te maken? Voor de buitenstaander is dat een vreemde conclusie. Uit al het voorafgaande is namelijk gebleken dat je het beste zo hard mogelijk kunt wegrennen.” [mijn vet]

Ach, zoals ik al aan het begin zei: “voor de verandering”.

UPDATE 26 DECEMBER

Ik was van plan het bij ‘t bovenstaande te laten, te wachten op de stupiditeiten die ongetwijfeld nog gaan volgen in de volgende afleveringen, en daaraan dan een analyse te wijden. Maar op 25 december, de dag dat wij de geboorte van Joodje Jezus vieren, stuitte ik op een interview met Heertje in de Völkische van 19 december. Voorpubliciteit voor de TV-serie. Daarin stond een alinea waarin Heertje zijn gemakzuchtig sentimentalisme en onwetendheid compact verwoordde.

Hij weet weet blijkbaar wérkelijk geen ene zak van de geschiedenis van Israël. Ik zal die VK-interview-alinea verderop citeren en er dan een antwoord op geven. In datzelfde VK-interview las ik nog een andere opmerkelijke uitspraak van Heertje:

“Ik ben geen zelfverklaard lid van de Joodse gemeenschap ( . . .) Het liefst wil ik niet bij een groep horen. Niet dat ik een einzelgänger ben – ik heb vooral moeite met sentimenteel groepsgevoel.”

Man-man-man! Ga nog eens terugkijken naar je sentimentele kruiperigheid in dat interview met Bouzerda. Je bent ’n zwaar belijdend lid van de linkse kerk en dus een verschrikkelijk typische zelfmanifestant! Een oervertegenwoordiger van het met de islam collaborerende links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat.

In een radio-interview van 22 december waarin Heertje door twee gedienstige intellectualistes van het programma “De Perstribune”  (MAX) uitgebreid werd gemolken en helemaal mocht leeglopen – (andermaal: voorpubliciteit op de TV-serie!) – had hij ook alweer bijna traantjes rond zijn “identiteit”. Ik ben als Amsterdammer ook fan van dat huurlingen-leger van voetbal-miljonairs dat Ajax heet, maar zoals hij zich daar zat aan te stellen . . . . . u moet weten dat tijdens het radio-interview de wedstrijd ADO-Ajax werd gespeeld en dat bij elk Ajax-doelpunt het interview werd onderbroken door de sportverslaggever van dienst. Waarna extase bij Heertje. Want ja: “Jodenclub” hè! Dat dan weer wel.

Enfin: het zal wéér moeten! Het nóg maar ’s een keer uitleggen. Zoals ik al zo vaak heb gedaan. Over Israël en de Joden. Hier en hier en hier en hier. En deze keer zal ik proberen bijna net zo kort te zijn als Heertje in onderstaande alinea uit dat VK-interview die 135 woorden telt.

 ‘Ik ben voor een tweestatenoplossing in Israël, maar feitelijk is dat inmiddels onmogelijk. Ik geloof dat er al een heleboel verandert als de Israëlische kant ophoudt blind te zijn voor de ellende die Israël heeft veroorzaakt. Je kunt dan wel steeds het excuus opvoeren dat we niet slechter zijn geweest dan andere landen, dat onderdrukking in tijden van oorlog geoorloofd is en dat veel Palestijnen zelf hun land hebben verkocht, maar veel Palestijnen hebben wél moeten vluchten en leven nog steeds in erbarmelijke omstandigheden. We schieten alsnog weinig op met die erkenning, maar het is wel een begin. Want je kunt niet doen wat Israël mensen aandoet. Dit mag niet.  ( . . .) Antisemitisme is er altijd geweest en zal ook altijd bestaan. Ook in Nederland, en dat ligt lang niet alleen aan moslims.”

Daar gaan we dan. Zo kort mogelijk.

Een tweestaten-oplossing, met alsmaar genereuzer wordende voorwaarden, is de Palmaffia’s vanaf de jaren 1930 ergens tussen de 10 en 20 keer aangeboden. De enige oorzaak dat die aanbiedingen telkens geweigerd werden, is de blinde islamitisch-Palmaffiaanse Jodenhaat. Israël heeft niks veroorzaakt behalve een opbloei van Palestina die vanaf de jaren 1930 talloze Arabieren uit de omliggende landen aantrok. Veróórzaakt is “de ellende” door de Palmaffia’s die vanaf Amin al-Husseini, via Arafat, Abbas en Hamas de terreur zijn begonnen en consequent hebben voortgezet tot op de dag van vandaag. De enige reden dat “de Palestijnen” (grotendeel Arabieren uit de omliggende landen die zich recent in Palestina hadden gevestigd) hebben moeten vluchten is diezelfde terreur. Dat die “Palestijnen” nog steeds in “erbarmelijke omstandigheden” leven is uitsluitend te danken, aan, opnieuw, die terreur voor zover die “Palestijnen” in Gaza en Samaria-Judea (op “de Westbank”) wonen. Voor zover ze in kampen in bijvoorbeeld Libanon en Jordanië wonen is hun ellende te danken aan de onwil van de Arabische landen om ze te integreren, want ze willen die kampen gebruiken als wapen en chantage-middel tegen Israël. Ja, antisemitisme is er altijd geweest, en dat ligt sinds 1945 bijna nog uitsluitend aan de moslims. Met je stompzinnige “lang niet alleen”.

Waarschijnlijk zal het gemakkelijker zijn om zo dadelijk de wezenloze leugens van het duo Heertje-Bromet te ontkrachten die ongetwijfeld in de volgende afleveringen gedebiteerd gaan worden, want dan zal het foute gelul ongetwijfeld specifieker zijn en kan ik ook specifieker de rotzooi aan de kaak stellen. We gaan het zien!

---

Dit essay over Raoul Heertje en diens programma verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings

Wat U eerder van Martien Pennings op Veren of Lood kon lezen, vindt u hier.