Om er nog een schepje bovenop te doen: het racisme van sommigen is niet alleen een psychose, maar nog besmettelijk bovendien.

Het is die kennelijke besmettelijkheid waarom ik het niet met Jan Dijkgraaf eens ben dat het not done is de werkgever van raciste Arzu Aslan te bestoken met eisen tot ontslag. Dat de school waar Aslan werkzaam is er een oogje voor dicht knijpt door haar nadrukkelijk te beschermen maakt het sowieso vrij zinloos – men heeft haar erupties geïnternaliseerd als de uitingen van een verscheurde ziel.

Arzu Aslan ging los toen mensen naar aanleiding van de dood van Aart Staartjes vriendelijke dingen over de man twitterden. Schandalig, vond Aslan.

Hoe ruimdenkend men is als er een keurig net iemand met politiek heel verschillende opvattingen op haar school zou solliciteren? Ik verwacht weinig anders dan dat je dan als antwoord krijgt: we zijn heel ruimdenkend, mits een kandidaat maar geen witte man is, geen lid is van het FvD en maar geen Annabel Nanninga heet.

Of iets van deze aard.

Over het beschermen van tere kinderzieltjes hoor je pas wat als het gaat om meningen die te zeer verschillen van die van de mensen die er al werken zelf – over die van de schoolleiding waar Aslan werkt hoef je dus geen illusies te hebben. En dat er een gierend lerarentekort is in de grote steden zal ook wel niet helpen. Alleen in het geval van … maar ik zie dat ik mezelf ga herhalen.

Desalniettemin ben ik van mening dat kinderen tegen dit soort mensen beschermd dienen te worden. Voor iemand als Aslan lijkt een selectief beroepsverbod me de aangewezen weg. Op dezelfde manier waarop men poogt pedofielen te helpen door te voorkomen dat ze op schadelijke wijze uit de bocht vliegen: door ze bij kinderen weg te houden. Hetgeen mij een perfect argument lijkt om de school van Aslan mee te bestoken. Dat ze haar overtuiging openlijk belijdt is geen excuus voor het veronachtzamen van de bescherming van de kinderen in kwestie.

Waarom het een psychose is?
Dat is een vraag die gezien bovenstaande ook niet mag worden genegeerd. De besmettelijkheid blijkt uit de voortwoekerende en steeds erger wordende uitingen tegen mensen die geen gekleurde huid meekregen bij hun geboorte. Het tijdschrift The Lancet – ooit een gerenommeerd medisch tijdschrift – plaatst artikelen waarin wordt beweerd dat je racisme kan verdwijnen als blanke mensen van het aangezicht der aarde weg zijn.

Het is nog net geen oproep tot genocide, maar de gedachte dat het veel problemen zal oplossen – en hoe sneller hoe beter – is voelbaar aanwezig. Het is waanzin die men elkaar aan heeft gepraat, en door het niet tegen te spreken houden we het collectief in stand. Maar waarom viel dat in een vruchtbare bodem?

Minderwaardigheidscomplex
Daar komen we bij de kern van de zaak naar ik vrees. En mogelijk zit hierin een restant van een eertijds gestimuleerd meerderwaardigheidscomplex van blanke mensen. Het soort meerderwaardigheidscomplex dat elites hun personeel aan praten om hen er van te doordringen dat er mensen bestaan die nog minder bestaat zijn zij.

Niet voor niets is een bekend feit dat de belangrijkste voorstanders van de slavernij de bevoorrechte (huisslaven) slaven waren, en dat revoluties altijd beginnen als de op-één-na-onderste klasse het gevoel krijgt dat ze sociaal in het grauw onder hen dreigt weg te zakken.

Met andere woorden: elites hebben graag dat hun onderklassen nog een groep mensen onder hen weten. Goed doet het ze niet, maar het steunt hen moreel in het accepteren van hun lot. Het verklaart waarom in West-Europa de bevolking kreeg aangepraat dat de negertjes minder waren dan zij. De economische verschillen tussen het West-Europa van toen en het Afrika uit diezelfde periode gaf er aanleiding toe – hoe ongenuanceerd ook. Let wel: alle vormen van ontwikkelingshulp sinds de vroege jaren zestig tamboereerden de facto op de zelfde trom.

De ironie is dat dat tamboereren stopte naarmate meer mensen uit die streken hierheen kwamen. Maar aan dat gevoel van kunstmatige verhoudingen werd wel gewerkt in het westerse onderwijs, maar niet bij de mensen die het betrof.

En dat minderwaardigheidscomplex blijkt er bij hen minstens zo diep te zijn ingeslepen. Dat een vorm van omgekeerd racisme geen slim of effectieve aanpak is van het probleem voor zover dat nog een probleem zou moeten zijn, kunt u uit bovenstaande zelf concluderen. Racisme op kleur lost nooit iets op, en zeker dit niet. Al ben ik van plan er nog op terug te komen voor een vervolg.