Dat ik me erger aan de propagandaoorlog van de USA tegen de Russen in Syrië heeft er alles mee te maken dat ik op termijn graag het gevoel heb aan de goede kant te staan. En de Amerikaanse manipulaties van minimaal afgelopen jaar maken me wat dat betreft heel onrustig.

Manipulaties – het is een groot woord. Gek genoeg had ik met diezelfde manipulaties – onmiskenbaar waren die er toen net zo goed – tijdens de Koude Oorlog veel minder moeite. Ook achteraf heb ik daar trouwens geen moeite mee. Maar met de val van het communisme is er voor mij wel degelijk iets veranderd. Dat Rusland er nog is kan ik geen probleem vinden. Geen enkele verandering van regering kan het bestaan van Rusland veranderen. En door de aard van dat land is het als logische wereldmacht vrijwel onvermijdelijk een tegenstrever van de USA, die dat ook is.

Maar de logica dat Europa automatisch en onder alle omstandigheden de bijwagen van de USA dient te zijn bevalt me niet. Het is iets dat voor de huidige ondersteuners van de NATO en wat zij doet niet ter discussie staat. Voor mij wel, omdat mijn prioriteit in de eerste plaats het welbevinden van Europa is, niet dat van het westen per sé. En de manier waarop de NATO het welbevinden van het westen definieert – als een militair tegenwicht tegen Rusland onder alle omstandigheden – bevalt me nog veel minder.

Laten we elkaar geen mietje noemen: Rusland als vriend is mogelijk inderdaad nog gevaarlijker dan als vijand. Dat begon men zich in de 19e eeuw al te realiseren, en het communistisch bewind in Moskou sinds 1917 verstevigde dat beeld slechts. Waarna de ongekende Russische expansie na de Tweede Wereldoorlog de definitieve doodsklap voor elke twijfel lijkt te zijn geweest.

Dat de vruchten van die Russische expansie onhoudbaar bleken, en de wereldrevolutie door Stalin al in een vroeg stadium tot ritueel werd gedegradeerd, zijn onvoldoende argumenten gebleken om Rusland te kunnen zien voor wat het naar mijn gevoel is èn zijn moet: een onderdeel van de Europese cultuur dat verder voorwaarts in de frontlijn ligt dan we ons ooit goed realiseerden. Niet alleen beseffen de Russen dat, maar tevens lijken ze te beseffen dat het een argument is dat in het westen aan dovemansoren zal worden gericht.

Dat is nogal wat als constatering. Maar ik vrees dat je dit ook niet los kunt zien van de Amerikaanse politiek om de wereld van het MO te gebruiken als bedreiging jegens Rusland. Die gedachte is niet al te nieuw, maar werd versterkt door het succes dat leidde tot de Russische aftocht uit Afghanistan. Voor wie zich dit niet goed meer herinnert: het waren de Russen die met hun inval in Afghanistan het bereikte evenwicht in de Koude Oorlog leken te zullen verstoren. Het was de Amerikaanse steun aan de islamitische tegenstanders van die Russische expansiepoging die de huidige islamitische ellende pas echt triggerde. Overigens is de Russen er de schuld van geven te eenvoudig: de opkomst van de islamitische dreiging was al merkbaar voor de moord op Anwar Sadat (1983), zoals toentertijd al opgemerkt door de arabist Hans Jansen.

Dit is wat mij bedroeft als ik de Amerikaanse propaganda aan het werk zie in de Syrische Burgeroorlog. Zoals die kwestie die ik gisteren aanroerde met betrekking tot het schaakspel der machten in het MO. Die de laatste dagen een vervolg lijkt te krijgen met de Amerikaanse beschuldiging dat het de schuld van de Russen is dat dat hulpkonvooi werd verwoest, met twintig doden als betreurenswaardig resultaat. De Amerikaanse beschuldiging lijkt eerder bedoeld om tegenwicht te bieden aan de onmiskenbare schaakzet eerder deze week in Deir al-Zor, dan als heel serieus argument. Maar de Nederlandse MSM vreten het, want het past naadloos in het discours dat ons al een jaar vrijwel dagelijks wordt voorgeschoteld. Ook grappig: de NOS brengt het stelliger dan het Witte Huis.

Amusant is dat de media in eerste instantie geneigd waren de opties open te houden, maar de manier waarop dit vanuit de USA werd gespeeld deed onze media weer keurig terugkeren in het gelid: het idee dat het konvooi niet door een luchtmacht (de foto hierboven lijkt daar overigens inderdaad tegen te pleiten) was aangevallen zou immers consequenties hebben die we niet graag bezien. Want als Rusland stelde dat slechts strijders van het voormalige Al-Nusra in de omgeving te zien waren, zou dat automatisch de schuld op zogenaamde ‘gematigden’ (wat al-Nusra overigens bepaald niet is) laden.

Dat al-Nusra betrokken zou zijn  is overigens veel minder vreemd dan U wellicht als logisch voorkomt. De ineenstorting van ‘gematigde krachten’ in de Syrische Burgeroorlog kan alleen ten goede komen aan IS en andere radicale strijdgroepen. Samenwerking tussen Rusland en USA zou hen echter tussen twee vuren doen belanden. Problemen voor de ‘gematigden’ in Aleppo komt al-Nusra daarom ten goede. Het is de schizofrenie van de Amerikaanse Syrië-politiek dat dit een probleem vormt voor de regering-Obama.

UPDATE

Rusland eist een onafhankelijk onderzoek van de aanval op het konvooi, laat het er niet bij zitten.

---

Volg ook onze uitgebreide dossiers Wereldpolitiek USA en Syrië