Als je de NOS volgt met hun verslaggeving van de politiek, dan ontkom je niet aan de gedachte dat het allemaal wel erg vlak is. Of snappen ze gewoon niet wat er gebeurt?

Laat ik beginnen met een disclaimer. Dit stukje gaat niet over de politieke voorkeuren van de verslaggeving van de NOS. Daar zal ik komende jaren ongetwijfeld geregeld sneren over uitdelen als de PvdA weer eens disproportioneel veel aandacht krijgt. Maar daarover gaat dit niet. Ik verbaas me er oprecht over dat er zo weinig deugdelijke analyses te bespeuren vallen, ook al is Dominique van der Heijde (de enige werkelijk capabele duider die men nog over heeft) misschien pas net terug van vakantie.

Maar de kabinetsformatie wordt gevolgd door mensen wier belangrijkste wapenfeit is dat ze tot 187 (gisteren) hebben doorgeteld. En daarbij wat ‘formatievlogs’ hebben afgescheiden waarbij men vooral in beeld kwam als pizza-etend bij de poort van het Catshuis. Wachten op de pizza, als contrast met Wachten op Godot. Kan het treuriger? Gelukkig kwamen de pizza’s wèl.

Dat is een kwestie van smaak, maar de artikelen die ter gelegenheid van Prinsjesdag komen kunnen me ook al niet bekoren. Nee, het klopt dat Nederlanders weinig enthousiast zijn over de nieuwe coalitie. Maar nieuws is het niet. Minder nieuws dan dat Geert Wilders niet veel van de islam moet hebben, in ieder geval.

Bijna grappig is wat men schrijft over de ontevredenheid over het formatieproces:

Over het formatieproces zijn veel mensen niet te spreken. Meer dan de helft vindt dat de lange duur van de formatie slecht is voor hun vertrouwen in de politiek en de helft vindt dat de partijen te weinig open zijn over de onderhandelingen.

Dat gaat niet beter worden als het kabinet er eenmaal zit, want kenmerkend voor een lange formatie zijn dichtgetimmerde regeerakkoorden. Daar zullen mensen evenmin vrolijk van worden, al hebben de duiders daarvan het voordeel dat men bij ieder wissewasje eerst even het regeerakkoord er bij kan pakken om de basis van de komende exegese doortimmerd te kunnen doen.

Niet dat het erg is dat er geen spetterend kabinet zou komen – alhoewel ik me nog steeds voorbereid op een hoop spetters komende week – met spetterend bedoelt men in de verslaggeving al snel het begrip ‘verbeelding’. En op linkse vergezichten gelardeerd met hypocriete prietpraat zit nu echt niemand te wachten. Behalve misschien de Nederlandse parlementaire journalistiek, zoals het gaat heb ik te sterk het gevoel dat men het idee heeft in dieper water te verkeren dan men aan kan.

Maar goed, de tijden dat drie grote partijen onderling elkaar de loef af probeerden te steken bij het verdelen van de macht zijn voorbij. De huidige verslaggeving wacht wanhopig op de komst van een Messias die hen de weg der politiek wijzen zal. Tot de komst daarvan eet men pizza en hangt rond bij deuren en poorten van regeringsgebouwen. Wachtend op Ga Deaud, inderdaad.