Het duel in debatten tussen Diederik Samsom en Lodewijk Asscher interesseert me niet. Lood om schroot. Over de PvdA, en andere dingen die voorbij zijn.

Maar naar nu blijkt volgen journalisten en columnisten het ademloos. Om je dood te lachen. Ik zag gisteren op Twitter een paar verwijzingen naar een column van Bert Wagendorp voorbij komen, waarna het nog wel een paar uur duurde eer tot me doordrong dat ze onderdeel uitmaakten van zijn beschrijving van de gang van zaken in die discussie tussen twee regenten. Twee regenten die alléén voor de bühne een kunstje opvoeren teneinde de eertijdse belangstelling voor hun belangenclub op te rakelen.

Het geringe succes is bijzonder tekenend voor het afkalvend belang van de voorheen grote media voor de Nederlandse politiek. Er zijn wat journalisten die verslag doen van de verrichtingen van hun favoriet, onderwijl beleefd doch beslist de tegenstrever afbrandend. Er zijn wat Kamerleden van de PvdA die hun keuze hebben gemaakt, en daar reclame voor maken in de hoop op het goede paard te wedden dat de inhaalrace in de laatste dagen voor de verkiezingen opnieuw kan volbrengen op dezelfde miraculeuze wijze waarop Samsom zijn partij in het huidige kabinet landen deed. Misschien zijn er zelfs wat onverdachte belangstellenden, al zie ik daar niet veel van. Het is simpel volksvermaak. De winnaar moet nog drie maanden doorploeteren alvorens hij op 16 maart mag voorstellen de partij dan toch maar op te heffen – of te laten fuseren met GroenLinks.

Intussen tekenen de scheidslijnen in de schrijvende journalistiek zich sterker af. Wagendorp (VK) pleit indirect voor Samsom, evenals Hoedeman (AD) die elke bedektheid dienaangaande maanden terug al van zich afgeworpen heeft. Meeus (NRC) lijkt nog te aarzelen tussen Samsom en Asscher. Binnen de PvdA is de verdeeldheid groot, maar de Jonge Socialisten hebben zich achter Asscher geschaard. Een slecht teken, want zij kennen Samsom beter. En dat houdt in dat mensen die wat voor elkaar krijgen door onderhandelen bij hen impopulair zijn.

Wagendorp voerde in zijn stukje Asscher op die klaagde dat hij niet voldoende gekend was in de onderhandelingen vier jaar geleden. Tja, dat laat je aan je partijleider over, en dan ben je blij met wat je er zelf aan overhoudt. Het is een bizar verwijt, maar het lijkt er op te duiden dat in de debatten die niemand bekijkt begint door te dringen dat ze het voor de kat zijn edele delen doen, plus wat ongeregelde exponenten van partijpolitieke onvrede. Zou dat voldoende zijn er belangstelling voor te wekken? Ik zie niet goed in waarom. Maar zelfs de laatste lezers van de voorheen grote media raken niet opgewonden van de verslaggeving hierover.