Lodewijk Asscher, vicepremier en kandidaat-lijsttrekker van de PvdA, wist vanmorgen van gekkigheid niet meer wat hij roepen moest om de progressieve gedachte te accommoderen. Zoiets wordt ook wel radicalisatie genoemd.

Alleen radicale veranderingen en oog voor de oprechte zorgen van mensen kunnen voorkomen dat in Europa of Nederland ook een type Trump aan de macht komt, zegt vice-premier en kandidaat-lijsttrekker van de PvdA Lodewijk Asscher tegen BNR.

Woorden van een slappe meeloper. Een meeloper die in de verkeerde omgeving is terecht gekomen. Kenmerkend voor de politicus Asscher, en als we af moeten gaan op de verhalen, ook voor de bestuurder Asscher. Asscher is een trekpop. Het gehele interview vindt u overigens hier.

Ik moet wel toegeven dat dit interview voor mezelf kristalhelder maakte waarom ik zo’n hekel heb aan Lodewijk Asscher. De nietszeggendheid en voortdurende zalverigheid zullen veel mensen misschien een rustig gevoel geven, maar ik word er onpasselijk van. De man is een echoput van het type “papier hier”. Hongerig naar inhoud, die hij desgewenst na leging van de verzamelzak door andere inhoud vervangen kan. Zelfs op de achtergrond van zijn dictie hoor je tegenwoordig nog iets van Diederik Samsom.

Het is voor de PvdA dan ook te hopen dat ze in ieder geval niet Asscher als lijsttrekker kiezen, maar het eertijdse enthousiasme voor zijn pendant Job Cohen doet het ergste vrezen. Vechters als Samsom zijn in staat respect te verwerven, ook al ben je het niet met ze eens. Didi is in mijn optiek de afgelopen jaren wel degelijk politiek gegroeid. Asscher is als minister alleen maar gekrompen. Anderzijds, figuren als Asscher zijn de beste garantie voor de definitieve ondergang van de PvdA. Voor het goede doel moet je een hoop kunnen verdragen.