“Smile and wave” en het veroveren van de “hearts and minds”, het zijn kreten die door commandanten keer op keer worden herhaald tegen hun manschappen tijdens missies. De Nederlandse politie doet thans weinig anders.

Zorg ervoor dat de bevolking je te vriend blijft, ga thee drinken, deel potloden uit, ga schooltjes verven, bezoek de moskee. Het zijn maar wat voorbeelden van hoofdtaken die bij menig militair worden neergelegd wanneer hij de poort uitrijdt van zijn basis. De politie doet in Nederland in feite niks anders; zij is continu bezig om ervoor te zorgen dat een bepaalde (religieuze) minderheidsgroep tevreden blijft, zodat ze niet gaat rebelleren. Dat dit ten koste gaat van haar primaire taak, namelijk het beschermen van de Nederlandse samenleving, is dan ook best zorgelijk.

Het is zeer verontrustend dat Nederlandse politieagenten steeds vaker methodes moeten toepassen die voorheen alleen door militairen werden gebruikt tijdens missies in conflictgebieden. Het zegt namelijk iets over de toestand waar Nederland momenteel in verkeert. Tijdens vredes- of opbouwmissies wordt van de Nederlandse militair verwacht dat hij goodwill probeert te verwerven bij de plaatselijke bevolking, hij dient zich als gast te gedragen en zich zoveel mogelijk aan de vreemde cultuur aan te passen om misstanden te voorkomen. Daarbij dient hij zoveel mogelijk contact te onderhouden met plaatselijke keyplayers. Door bijvoorbeeld een glaasje thee te drinken met de plaatselijke imam, of door deel te nemen aan religieuze rituelen of het bezoeken van de dorpsoudste kan de militair zijn goodwill tonen. Tijdens de voorbereiding op hun missie krijgen militairen allemaal een missiegerichte opleiding bij de School voor Vredesmissies waar ze informatie krijgen over het land, geschiedenis, cultuur, actuele informatie over het missiegebied, ethiek en nog vele andere onderwerpen. Het voornaamste doel van deze opleiding is ervoor te zorgen dat de militairen rekening kunnen houden met verschillende culturele aspecten en zich zodoende aan kunnen passen aan het gastland.

Voornamelijk West-Europese landen lijden, door hun koloniale- of oorlogszuchtige verleden, aan een doorgeslagen schuldcomplex en proberen met man en macht de wereld te overtuigen dat zij niet meer de superieure staten van weleer zijn. Voor West-Europa waren militaire missies dan ook een vrij gevoelig item, doordat het vreesde opnieuw als ‘de blanke kolonist’ te worden beschouwd en daardoor de bevolking tegen zich zou krijgen. Commandanten moesten er daarom streng op toe zien dat hun manschappen zich zouden aanpassen aan de plaatselijke culturele gewoontes en dat zij zich niet als superieure bezetters moesten gaan gedragen. Die fout begingen de Amerikanen ten tijde van de Irakbezetting. Omdat Amerika, door zijn status als grootmacht, lijdt aan een superioriteitscomplex en zich daarom niet wilde aanpassen aan de Iraakse cultuur, begonnen steeds meer Irakezen in opstand te komen tegen de Amerikaanse bezetting.

Ondanks dat het West-Europese schuldcomplex ertoe heeft bijgedragen dat Nederlandse militairen zich fatsoenlijk en respectvol hebben gedragen tegenover de plaatselijke bevolking heeft het ook een keerzijde. Zo waren militairen verplicht om bij bepaalde misdaden als verkrachtingen, wat in bepaalde culturen een zekere acceptatie heeft, de andere kant op te kijken. Zo werden Nederlandse militairen geconfronteerd met Afghaanse keyplayers die zich openlijk tegoed deden aan kind-verkrachtingen. Maar om deze keyplayers bevriend te houden, verplichtte Defensie zijn militairen hier niet tegenop te treden, doch liever de andere kant op te kijken om trammelant te voorkomen.

Het aanpassen aan vreemde, soms middeleeuwse, culturele gewoontes in missiegebieden valt wellicht nog te begrijpen, maar hoe is dat als deze culturen massaal Europa binnenstromen? Gaan Europeanen door hun superieure schuldcomplex zich ook in eigen land aanpassen?

Amerikaanse soldaten claimen dat ze van hun meerderen de andere kant op moesten kijken als bevriende Afghaanse commandanten kinderen verkrachtten. Soms gebeurde dat zelfs op militaire bases, schrijft de New York Times.

Aanpassen in eigen land
Het probleem van westerse politici en generaals is dat zij denken dat zij een niet-westerse cultuur kunnen veranderen naar eigen westerse maatstaven, doch dit blijkt in de praktijk kansloos. Nederland heeft in der loop der jaren zonder enig resultaat miljarden geïnvesteerd in ontwikkelingsprojecten en militaire opbouwmissies in diverse landen in Afrikaanse en het Midden-Oosten, simpelweg omdat deze culturen de westerse can-do mentaliteit niet begrijpen, of niet willen begrijpen. Keer op keer, ook in Nederland, maken westerse beleidsmakers dezelfde fout door te denken dat een simplistische beschaving zich ineens kan ontwikkelen tot een westerse beschaving. Nu politici doorhebben dat deze culturen zich niet willen of kunnen aanpassen, begint de politiek steeds meer druk te leggen op de eigen autochtone bevolking dat zij zich dient aan te passen.

Terwijl de meeste niet-westerse culturen een stuk harder zijn dan de verwijfde westerse cultuur, waar mannen verplicht worden zich als mietjes te gedragen, importeert het westen tegelijkertijd een groot aantal migranten die niet schuwt geweld te gebruiken. Hier is de Nederlandse cultuur niet op berekend. Om ervoor te zorgen dat deze agressieve culturen kalm blijven dienen politieagenten zich te houden aan dezelfde methodes die militairen toepassen tijdens missies.

In Nederland hebben politiecommandanten dus een rol ingenomen die vergelijkbaar is met die van militaire commandanten tijdens missies: accepteren, wegkijken en blijven zwaaien. De reden dat geüniformeerde agenten maar al te graag foto’s van zichzelf posten tijdens de iftar, of tijdens het theedrinken, terwijl er moslimjongeren aan het rellen zijn, is om de moslimgemeenschap te overtuigen dat de politie de islam volkomen accepteert zodat ze niet beschuldigd kunnen worden van islamofobie, racisme of het blanke superioriteitscomplex. Dit zijn kreten waar de politietop voor huivert. Als hun organisatie namelijk wordt beschuldigd van racisme of islamofobie, kan dit aanleiding geven tot grootschalige protesten onder allochtone jongeren, niet alleen in Nederland, maar door heel Noordwest Europa. Het zorgwekkende is dat burgeroorlogen vaak beginnen met grootschalige protesten, dat verklaart meteen waarom Oost-Europese landen geen migranten willen opnemen.

De culturen waaruit de meeste migranten afkomstig zijn, zullen niet schromen om de wapens op te pakken wanneer de politie zich niet aan hun regels houdt, of wanneer deze hun religie te schande maakt. Er zijn genoeg voorbeelden waarbij hele bevolkingsgroepen een gewapende opstand mobiliseerden wanneer een militair op patrouille per ongeluk de islam had beledigd, soms om de kleinste misstanden. Commandanten zijn als de dood voor dit soort opstanden. Het kan hun carrière beschadigen als er doden vallen, maar niet alleen die van hen, maar ook van de minister die hen op missie stuurt. Ook dit is zorgelijk, want dankzij het open-grenzen-beleid zijn er talloze vuurwapens Europa binnengesmokkeld die ingezet kunnen worden wanneer duizenden migranten een gewapende opstand beginnen in Europa.

Dezelfde politici die Nederlandse militairen jarenlang op missie stuurden en de opdracht meegaven zich aan te passen aan de daar geldende cultuur geven deze opdracht nu aan de politie. De politie moet in eigen land dus rekening houden met de culturele achtergrond van een minderheid zodat deze niet in opstand geraken.

Want wat zal er gebeuren als op het NOS-journaal te zien is dat agenten keihard optreden tegen rellende moslims? Ze zullen beschuldigd worden van racisme en islamofobie en uiteindelijk zal dit een kettingreactie teweeg brengen en zullen ook in andere steden rellen gaan ontstaan. Daarom kiest men in het westen voor de softe aanpak: liever een foto van een theedrinkende agent met het plaatselijke moskeebestuur dan een foto van een agent die een moslim jongere tegen de grond werkt.

Maar hoever laat het westen zich nog meesleuren in haar laffe mentaliteit van aanpassen en overgave? Tijdens militaire missies is het aanpassen vaak van korte duur, maar hoe anders is dat in Nederland, of in Europa, waar deze culturen zich permanent gevestigd lijken te hebben en zullen blijven groeien. In hoeverre blijft de politie nog neutraal? De politietop, of eerder de politieke top, weet donders goed dat zij niet hoeven te vrezen voor een opstand onder de autochtone bevolking. Daar zijn zij te fatsoenlijk en wellicht ook een beetje te laf voor.

Dus het antwoord op de dikwijls gestelde vraag waarom de politie niet te zien is tijdens christelijke tradities in de kerk, is simpelweg omdat christenen geen bedreiging vormen voor de binnenlandse veiligheid. In Nederland word je nou eenmaal beloond voor asociaal en gewelddadig gedrag, niet voor fatsoen.

Het zou de politie goed doen te laten zien dat zij staan voor de Nederlandse normen en waarden, in plaats van dat ze zich bezig houden met het tevreden houden van een kleine minderheid. Zij dienen de Nederlandse normen en waarden te beschermen, een taak waarvan de uitvoering nu ernstig in twijfel wordt getrokken.

---

Dit artikel verscheen eerder op Valkyries.nl