Na het bekend worden van het onzalige plan om de Amsterdamse politie voortaan toe te staan hoofddoekjes te dragen, kwam er niet alleen een stortvloed aan reacties, maar ook een hoop vuil naar boven. Dat vormt een patroon rond de PvdA dat je alleen ontkennen kunt door je hoofd diep in de mest te steken.

Eigenlijk was ik van mening dat er al wel genoeg was geschreven over hoofddoekjes en de aanverwante problematiek deze week, maar er kwam meer boven dat duiding behoeft. GeenStijl zet er vandaag (en komende dagen) de toon mee. Met wat men opduikelde zou in een gezond land de pleuris uitbreken, dus het is afwachten hoe politiek Den Haag reageert. Maar uit ervaring zou ik zeggen: houd uw adem niet in.

Zelf benadrukte ik gisteren al dat als het gaat om het parachuteren van overtollige politici de PvdA haar gelijke niet kent in dit land. Als doelwit nam ik Fatima Elatik, en dat is vrij schieten want een perfect voorbeeld van het probleem. Desondanks heeft het er nu alle schijn van dat Elatik het verkeerde doelwit was ditmaal, want in De Telegraaf vandaag ontkent ze in alle toonaarden dat ze verantwoordelijk was voor het hoofddoekjesplan. Weliswaar met een ietwat schijnheilig argument – ik draag zelf een hoofddoekje, dus daar wilde ik me niet mee bemoeien – maar aangezien haar baas commissaris Aalbersberg (korpschef 020 en directe omstreken) de berichtgeving over Elatiks betrokkenheid gisteren niet direct tegensprak kun je er van uit gaan dat hier iets enorm meurt. Want dat ook Aalbersberg tot de PvdA-kliek behoort kun je zonder problemen als vaststaand aannemen – zo werkt de wereld in Amsterdam nu eenmaal.

Een citaten van GeenStijl vanmorgen:

Een moskee met mogelijke terreurbanden, een Marokkaanse agent die op een terreurtap opduikt en een lokale PvdA’er die een klacht bij de politie indient namens salafisten in Amsterdam-Noord
(..)
Marokkaanse politiemensen een terreuronderzoek verstoren, een Marokkaans kandidaat PvdA-raadslid actief bemiddelt voor moskeebestuurders met een dubieuze (terreur-) achtergrond en dat een visitekaartje van Hero Brinkman zowel voor de moskee als voor het korps Amsterdam-Amstelland zwaarder lijkt te wegen dan een terreuronderzoek naar aanslagplannen op een synagoge in Amsterdam-Zuid, te plegen door “een Marokkaanse veertiger met een sik, inhammen, een grote kennis van de islam en een witte Audi A4.”

Of u nog peultjes lust. Het vervolg onderbouwt dat de 18% diversiteit binnen de Amsterdamse politie in feite al een belangrijke vinger in de pap van de handhaving heeft. Waarbij men Marokkaanse geloofsgenoten meer dan een beetje steunt. Erger nog, over de weer in genade aangenomen Hero Brinkman:

Wij hebben intern heel veel heisa gemaakt van zijn terugkeer bij de politie. Wij hebben een hele brief van drie à vier kantjes opgesteld waarin wij al zijn uitspraken aanhalen. En toen is door de hoofdcommissaris, niet zomaar iemand, met wie wij trouwens een hele goede band hebben, tegen ons gezegd: ‘Ik zet die man lekker bij de cold cases en dan eh…

De etnische diversiteit binnen de politie maakt nu dus al uit wie wel en wie niet geschikt is om in Amsterdam bij de politie te werken. Geen wonder dat men deze week met dat hoofddoekjesplan kwam – de interne intimidatie kan nog worden opgevoerd, en hoofddoekjes zijn de perfecte aanpak omdat ze van nature al bedoeld zijn om andersdenkenden onuitgesproken hun plaats te wijzen.

Ook de via taps bekende feiten over hoe het Marokkaans Netwerk van de politie Amsterdam-Amstelland hun superieuren bespreekt is ontstellend. Men ziet dingen die niet bevallen, en bespreekt vervolgens strategieën hoe bestaand beleid naar eigen invulling om te buigen. Over een ‘bevriende’ leidinggevende:

“Dat is wel een voorstander die Brinkman graag eruit wilde gooien. Hij is korpschef van Almere geweest. Er moet iets zijn waar hij niet zoveel in contact is met de… Maar goed, we gaan wel een signaal afgeven. Hij heeft zich misdragen en dat kan niet. (…) Ik ga zijn misdragingen een beetje bekend maken bij de leiding. (…) Het is eigenlijk alleen een politiek spel wat ik doe. (…) Achteraf probeer ik informeel wel naar voren te trekken wat er eigenlijk was.”

En hoe werkt dat in de praktijk? Ook daar zijn de feiten duidelijk over:

Hoe nauw de banden zijn? Op 25 maart 2014 twitterde Aissa Zanzen: “Politie Amsterdam heeft vandaag aangifte gedaan tegen Wilders. Aangifte van Ben Nassir Bouayad is opgenomen door HC dhr. Aalbersberg”. Zo nauw dus.

In een normaal land waar dit boven drijven komt zou er grote schoonmaak zijn gehouden in de politie en vooral de top van het korps. Maar dat Nederland al lang geen normaal land meer is naar de normen van een jaar of dertig terug valt niet te ontkennen. Want de zaak waarover Jan Dijkgraaf het op GeenStijl heeft speelde vooral tot aan de zomer van 2016. Er is dus een jaar lang niets mee gedaan, en is daarmee feitelijk begraven.

De vraag zou niet langer moeten zijn hoe je integratie in de politie rond krijgt, maar hoe je de politie vrij houdt van ongewenste elementen. Dat de huidige korpschef daartoe niet de juiste man is staat na bovenstaande wel vast.  Dat er een compleet verrotte mentaliteit de boventoon voert binnen de Amsterdamse politie eveneens. Maar dat er behoefte aan meer diversiteit is kun je na lezing van bovenstaande echt niet langer met droge ogen beweren zonder je schuldig te maken aan wat met een al te zeer gedevalueerde term wordt aangeduid als landverraad.

Het is beter om Amsterdam onafhankelijkheid te verlenen, en met een hoog hek te omgeven. Je moet er toch niet aan denken dat dit besmettelijk blijkt – al is de manier waarop de Haagse burgemeester Van Aartsen placht te opereren wat dat betreft evenmin geruststellend.