Plantjes en vitrages laten zien hoe in Nederlandse huizen de inkijk van buitenaf, vanaf de straat, wordt beperkt.

Toen ik laatst met de trein van Haarlem naar Rotterdam ging viel mij bij het passeren van Den Haag op dat je uitstekend zien kunt vanuit de trein. Na station HS kom je eerst langs de Schilderswijk, en een stukje verderop is aan de andere kant Spoorwijk te zien. Allemaal buurten met een hoog percentage niet-autochtone bewoners. En misschien raadt u het al nu ik er over begin, maar mijn indruk was dat de plantjes aan gaven dat er autochtonen woonden, en dat de vitrages of andere raamafdekking wezen op een allochtone herkomst van de bewoners. Plus da tik het wel eens van dicht bij had kunnen bewonderen, in een ander leven. Vitrages, dat zijn geen ouderwetse Nederlanders over het algemeen. Ook Franse bezoekers in de 20e eeuw constateerden in reisverslagen wel eens al dat de Nederlander geneigd is het binnenste van zijn huis open en bloot te tonen.

Voor u nu premature conclusies trekt: het aantal huizen met plantjes voor ramen viel me nog erg mee, verbaasde me zelfs. Maar toch was het opvallend, en de Kerstversiering die tegelijkertijd zichtbaar was ondersteunde mijn observatie dat de plantjes duidden op autochtone bewoners. Kerstmis is nu eenmaal geen feest dat in mohammedaanse kringen uitbundig wordt gevierd.

Den Haag is naar mijn weten een van de weinige Nederlandse steden waar je zo dicht op de bewoners zit als je er met de trein doorheen komt. Het is ook een van de steden met de hoogste dichtheid mohammedaanse bewoners die zo dicht op het spoort woont. En een laatste observatie uit eigen ervaring: in de Schilderswijk wonen relatief armere allochtonen, terwijl in de Spoorwijk diegenen die economische vooruitgang hebben geboekt de veelal wat duurdere moderne woningen langs het spoor hebben betrokken. Er is dus verschil. Maar niet in de manier waarop de inhoud van de huizen wordt afgeschermd.