Uw moestuin is uw nieuwe pensioen voorziening, als het aan dit kabinet ligt. Mijn vader had ongelijk dat er voor hem niets meer over zou schieten als het zijn tijd was, maar veel gescheeld heeft het niet.

De overdracht van de verantwoordelijkheid voor pensioenfondsen aan Europa is om meerdere redenen een slecht idee. Laten we eens beginnen met de vraag: waarom??? Die is nog in het geheel nergens behandeld, behalve dat er een stel malloten rondloopt in Den Haag met een grote-tieten-fixatie: big is better. Zelfs Bertha231 zou daar desgevraagd een andere mening over hebben vermoed ik, maar dan dwalen we te ver af. Laten we het er op houden dat groter niet altijd beter is, maar dat is voor politici te moeilijk. Toen zij groter werden, ging het hen beter. Om te beseffen dat dat niet automatisch voor alles en iedereen op gaat kost tijd en ervaring. Daaraan schort het in het Haagse deerlijk.

Groter betekent namelijk ook: onoverzichtelijker. Een direct gevolg is daarom dat er een grotere bureaucratie nodig zal zijn. Stapel er maar weer een laagje beleidsmakers boven op. Maar ook: er is laatst op dit blog al gesteld dat mensen boven bepaalde getallen het overzicht verliezen van wat een getal eigenlijk betekent. En dat die factor een grotere rol speelt in dit type besluit dan mensen vaak beseffen – óók dan de mensen die die besluiten nemen vaak beseffen. Er lopen mensen rond met een beter ontwikkeld gevoel voor verhoudingen, maar meer dan een factor tien met andere stervelingen is dat echt niet beter ontwikkeld.

Anders gezegd: men doet maar wat daar in Den Haag, op advies van ambtenaren met wie het nauwelijks beter gesteld is. Nu kunt U vragen: hoe weet jij dat, ben je zeker van wat je hier zegt? Dat ben ik. Een van de leden van mijn eertijdse bridgeteam was een hoog ambtenaar op sociale zaken, en die gaf eens een paar voorbeelden hoe dat op zijn ministerie ging. Er kwam een groot nieuw project, en men moest eens schatten hoeveel het kosten ging. Dan kon de minister de Kamer er op voorbereiden.

Zet je dan een roedel lagere ambtenaren aan het werk met enige geavanceerde spreadsheet programma’s? Welnee. Men keek eens wat iets dergelijk in het verleden had gekost, daarna hoeveel mensen er gebruik van zouden maken, maakte een vinger nat om een bedrag te bepalen en legde er tien procent op voor overhead en bijkomende zaken. Die spreadsheets werden later gemaakt. Als je de gewenste uitkomst al kent is dat een stuk eenvoudiger.

Geschat bedrag: 700 miljoen. Afgerond, natuurlijk. Let wel: guldens – dat was toen echt een enorm bedrag. Overigens kostte het uiteindelijk slechts (!) ongeveer de helft, maar zoals mijn bron zei: het dubbele in plaats van de helft had ook gekund. Dit verhaal is circa 20 jaar oud, maar staat niet op zichzelf. Sindsdien heb ik meerdere mensen ontmoet die op dat niveau werken en je spreekt als bedrijfskundige dan ook over dit type zaken, maar fundamentele verschillen met bovengeschetste manier van werken zijn me onbekend.

Om even terug te gaan naar de overdracht van de verantwoordelijkheid voor die pensioenfondsen: waarom moet dat naar de EU? Levert die toegevoegde waarde? Hoogstens verliest Nederland elke greep op de eigen pensioenvoorzieningen. De manier waarop de Kamer hiermee werd geconfronteerd spreekt boekdelen. De Regentenpartij wil er zelf niets over weten, want dan voelen ze zich ook niet verantwoordelijk. Dus zet men er blind een handtekening onder. En als het CDA Pieter Omtzigt niet had gehad, had dat net als anders met de eurokudde mee gestemd.

Een lang debat over zo’n overdracht, daar kun je de mensen maar beter niet mee vermoeien, vindt de Regentenpartij. Dan komt er weer zo’n debat waarvan het resultaat is dat het volk de EU nòg minder vertrouwt. Moeten we niet hebben natuurlijk. De EU is ons leven en ons heil. Dus dien je alle stukken twee dagen voor de gewenste goedkeuringsdatum in. Dat zo’n debat, mits met open vizier gevoerd, enig vertrouwen in de politiek terug zou kunnen brengen, lijkt echter al een gepasseerd station te zijn. Het interesseert ze niet meer.