Is een paspoort net zoiets als een tramkaartje? Vooral progressieve politici lijken dat te denken – ze gaan er in ieder geval zo mee om.

Dat een groep Nederlanders van Marokkaanse afkomst nu een actie is begonnen tegen de moeite die ze hebben hun Marokkaanse nationaliteit kwijt te raken is daarom zowel belangrijk als iets dat  enige contemplatie verdient van mensen die geen problemen hebben met dubbele nationaliteiten.

In feite ondersteunt deze groep de argumenten die eerder door Nederlandse politici tegen deze constructie werden geuit. Vanuit de praktijk redenerend. Iets dat altijd bij hoog en laag door progressieve politici werd ontkend. Terwijl de feiten er liggen. En dat van Marokko op dit vlak niets verwacht hoeft te worden is al even duidelijk.

Een groep Marokkaanse Nederlanders wil dat de Nederlandse overheid en samenleving hen steunen bij hun strijd voor afschaffing van de dubbele nationaliteit. In een manifest schrijven ze dat ze niet uit vrije wil voor de Marokkaanse nationaliteit hebben gekozen en dat die nationaliteit onlosmakelijk verbonden is met angst en onvrijheid.

In feite zorgt Nederland slecht voor deze mensen door hen niet bij te staan uit angst Marokko voor het hoofd te stoten. Daarmee dwingt Nederland deze mensen in iets wat het juist zegt tegen te willen gaan: een keurslijf.

Het toont onmiskenbaar, dat goed willende mensen bereid zijn tot keuzes – het probleem voor de overheid is hoogstens dat de attitude van deze mensen hun persoonlijke vrijheid boven het ‘staatsbelang’ laten gaan. Een ‘staatsbelang’ dat vooral is gebaseerd op een ‘laat-me-met-rust’ houding van het Nederlandse bestuur. Dat gemakzucht een ander woord is voor wanbestuur/prestatie lijkt me geen grote gedachtesprong. Hierdoor ontstaat een grote ongelijkheid; qua behandeling, en qua rechten van de nationaliteit verstrekkende staat:

Marokko stelt zich op het standpunt dat het aan anderen geen verantwoording hoeft af te leggen over de behandeling van zijn onderdanen, ook niet aan Nederland. Het gevolg is dat bijna 400.000 Marokkaanse Nederlanders nooit vrij kunnen zijn van de bemoeienis, controle en wetten van Marokko, staat in het manifest.

Diezelfde redenatie  – maar dan omgekeerd – gaat al evenzeer op bij de jihadisten (1 zelfs †) die nu hun tweede paspoort terug krijgen. Er is geen enkele reden dit te doen.

Juristen beroepen zich graag op het redelijkheidsbeginsel, dat vaak wordt gedefinieerd als:

Algemeen beginsel van behoorlijk bestuur dat voorschrijft dat een bestuurs- orgaan bij het nemen van een beslissing alle belangen tegen elkaar af moet wegen.

Maar worden alle belangen gewogen als deze mensen hun Nederlandse paspoort terugkrijgen? Wat is het belang voor ons land? Ik constateer dat het belang van de Nederlandse staat (‘laat-me-met-rust’) hier wel wordt meegenomen, maar dat van de Nederlandse bevolking (en dat is iedereen die hier in dit land woont) niet. De gemelde argumentatie is in ieder geval ongezond:

Eerder tikte de Raad van State de staatssecretaris op de vingers in de zaak van twee zogenoemde uitreizigers. Die hadden zich al in 2013 en 2014 aangesloten bij strijdgroepen in Syrië en Irak en waren hun pas kwijtgeraakt. Op dat moment stonden die groepen nog niet op de lijst van verboden organisaties, oordeelde de Raad van State. Daarom moest de strafmaatregel worden teruggedraaid.

Dit land meent dat het haar taak is voor alles in de wereld moeite te moeten doen, behalve voor mensen die hier langer dan een jaar of 25 wonen. Zowel de kwestie van de dubbele paspoorten voor jihadisten als voor mensen die hier – ongestoord door vroegere banden – wensen te integreren toont dat. Het is een onredelijke vorm van lafheid, niets anders.