Parlementair journalist is een fraai klinkende term. Maar de weigering van de gemiddelde parlementair journalist om zijn stembiljet in te sturen voor de verkiezing van Politicus van het Jaar trekt er een sluier af.

Ze pretenderen het niet te weten, die parlementair journalisten, wie de beste politicus van het jaar is. Kan best, al was wat Bokito erover zei zeker geldig. Dat de premier in jaren dat er eigenlijk weinig gebeurt vaak politicus van het jaar werd is een feit. Hoewel Balkenende het nooit geworden is, wat dan weer vreemd aan doet.

Desondanks wijst de premierbonus op een richting die wel degelijk een rol speelt: dat de verkiezing van politicus van het jaar in veel opzichten een populariteitspoll is van politici onder de parlementaire journalisten. Maar aangezien de verkiezingen dat in zekere zin ook zijn, is deze hele verkiezing in veel opzichten zinloos. Wat dat betreft zou het kiezen van “Backbencher van het Jaar”, “Bewindspersoon van het Jaar” en “Politiek Talent van het Jaar” een stuk zinvoller zijn. Politiek Verliezer van het Jaar lijkt me ook leuk, maar dat heeft als nadeel dat leedvermaak al snel belangrijker wordt dan wie werkelijk door het ijs zakte.

Ook een idee: “Politieke Analyse van het Jaar”, nu we het toch over zelfbevlekking hebben. Met een aantal hoofdredacteuren als jury. “Politiek Moment van het Jaar is er ook zo één: deze laatste is een uitstekende manier om eens te kijken wat de parlementair journalistiek nu zelf het belangrijkst vindt aan het spel om de macht.

Alle aandacht gaat meestal naar de hoofdprijs. En met die hoofdprijs komt ook het grootste bezwaar tegen deze hele opvoering boven tafel: het is een egotrip van de parlementaire journalistiek. Zie ons eens oordelen! Dus inderdaad: beter geen verkiezing voor PvhJ meer houden vóór verkiezingsjaren. Maar een wat evenwichtiger beoordeling van wat de politieke journalistiek nu zelf eigenlijk kan èn bereikt is helemaal geen gek idee.