Gisteren werd een concert gehouden in Palmyra. Johann Sebastian Bach en Sergej Prokofjev, in het amfitheater waar IS haar tegenstanders het hoofd placht af te snijden. Propaganda van Rusland, natuurlijk. Wat niet wegneemt dat het een magnifiek gebaar was.

Meer nog dan een magnifiek gebaar was het ook een demonstratie van de veiligheid van Palmyra op dit moment. De live uitgezonden videoboodschap van Putin voegde daarom maar weinig toe aan de wereldberoemde dirigent die het concert leidde.

,,Ik had nooit gedacht hier op te treden, het is moeilijk de gevoelens onder controle te houden”, sprak de dirigent. Het concert wordt gezien als een protest tegen geweld en barbarij. ,,Het is muziek van de hoop,” aldus Gergiev, voorheen chef-dirigent van het Rotterdams Philharmonisch Orkest

Het is dan altijd weer wat ongelukkig als een labbekak als Olaf Koens zich niet in weet te houden. Weer zo’n propagandist die zich niet weet te beheersen, en meent zelf los te moeten gaan. Open een nogal misselijkmakende manier.

En nog wat smakelozer:

Ik geef toe dat ik wat geïrriteerd raakte. Dom commentaar van mensen waar tegenop gekeken wordt is altijd irritanter dan van anderen.

Tja, hij begreep dus de referentie aan het automatisme van zijn reactie. Dus heeft het site account van Veren of Lood nu een block. Ach jee.

Van een correspondent die een paar dagen tevoren nog met veel pathos rondliep tussen diezelfde ruïnes van Palmyra, en daar een beetje ingewikkeld liep te doen over zijn eigen moed, is dat wel een erg goedkope reactie. Typisch NOS, ben je geneigd te denken. Ze weten hoe het hoort, en we mogen blij zijn dat iemand zich dan verwaardigt er mededelingen over te doen. Ondankbare honden die daar cynisch over zijn moet je dan maar snel wegdrukken.

Toch wel een opluchting.

Deze korte episode tekent Olaf Koens ten voeten uit. Zelfingenomen onbenul dat wéét wat goed en fout is. Zonder concessies, zonder nuances. Het is bovendien illustratief voor zijn wijze van verslaggeving, zijn preoccupaties en vermogen tot het doen van min of meer objectief verslag. Bij Sander van Hoorn moet je weten waar de kneep zit. Koens is een eenvoudige Eikelboom in aanbouw. Alles in Syrië is de schuld van Moskou, en Assad moet ook dood. Het genot van een simplistisch wereldbeeld komt zoals gewoonlijk samen met de arrogantie alles beter te weten. Het is dan weer winst om dat tijdig te constateren.

Eerlijk is eerlijk, het is ook de bevestiging van een vooroordeel. Dat begon bij de manier waarop deze man eerder aan tafel verscheen bij Pauw, haastig ingevlogen om ons kond te doen van zijn dappere uitstapje naar Palmyra. Het was een karikatuur van zelfingenomenheid op een manier die me sterk deed denken aan de wijze waarop een bepaald soort blindheid voor de eigen gebreken vroeger wel in strips werd afgebeeld. Inclusief: ringbaardje, half geloken ogen die minzaam probeerden de indruk van diepzinnigheid te wekken, en een blij glimlachje als de presentator een paar veren beschikbaar had die geroutineerd tot een breed waaierende staart werden geprikt en geschikt.

Olaf Koens en de NOS passen prima bij elkaar. Vanaf hier kan het alleen nog maar bergafwaarts gaan. Dat vooruitzicht stemt me voldoende vrolijk er verder over heen te stappen, en hem voortaan automatisch weg te klikken. Wereldberoemd in Nederland zijn er al teveel om mijn belangstelling te kunnen wekken.