Op het stukje dat ik schreef naar aanleiding van Ian Buruma’s verhaal over democratie kreeg ik een reactie waarin er op gewezen werd dat de stichting Democratie en Media een onevenredig groot deel van de Nederlandse media beheerste.

Uit de literatuur waar naar verwezen werd maakte ik op dat de stichting beschikt over een immens vermogen en dat zij allerlei doelen subsidieerde in de sfeer van het progressieve humanisme, wat de ideologie is van de PvdA en van andere linkse partijen in Nederland. Als rechtse publicisten ergens subsidie voor vroegen, las ik ergens, werden die aanvragen als regel afgewezen. De suggestie werd gewekt dat hier een soort links genootschap bezig was de publiciteit in Nederland te monopoliseren ten dienste van het goede progressieve doel.

Ik ben niet zo gevoelig voor dit soort suggesties. Van de mensen die bij Democratie en Media zijn betrokken ken ik er een paar en dat lijken mij geen mensen te zijn die erg in zijn voor samenzweringen of het monopoliseren van publiciteit. Maar dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet om een dergelijke stichting in de praktijk toch een minder gewenste rol in de samenleving te verschaffen.

Ook zonder vooropgezette bedoeling zal een machtsmonopolie er toch toe leiden dat de diversiteit onder druk komt te staan. Dat monopolie zou dan bestaan uit de combinatie van een grote subsidiepot en een controlerend aandelenbezit in de media. Dat monopolie zou dan juist hier zo paradoxaal zijn omdat die diversiteit juist tot de doelstellingen van de stichting behoort.

Wie Nederlandse kranten leest en de NPO en andere omroepen bekijkt, die komt er moeilijk omheen dat progressief er de norm is en dat rechts op zijn minst als van nogal twijfelachtig allooi wordt gepresenteerd. Nederland staat daar natuurlijk niet alleen in. Progressief is de laatste decennia de norm geworden in Europa en links beheerst in de VS de democratische partij. Door de dominantie van links en progressief is het bovendien tegenwoordig moeilijk meer om uit te maken wat je onder rechts zou moeten verstaan. Alles wat niet links is, ben ik bang. En dat wordt in de media vaak allemaal op een hoop geveegd en beschreven als egocentrisch en commercieel, te weinig respect voor mensenrechten en een loopje nemen met de democratie. Ik denk dus dat de stichting in de praktijk inderdaad links steunt en rechts bestrijdt en dat het dit doet onder het mom dat het de democratie en diversiteit bevordert, quod non.

Het leek mij interessant om eens uit te zoeken waar dat grote vermogen van de stichting nu vandaan kwam en dat heb ik geprobeerd. Uit de publicaties van de Stichting zelf wordt je niet veel wijzer maar uit oudere stukken, uit de tijd dat zij nog Stichting Het Parool heette, zou je op kunnen maken dat het geld stamt uit de tijd dat het Parool nog een winstgevende krant was, die nooit uitkeerde maar alle winst gebruikte om andere media aan te kopen. Ook daarvan werd de winst dan weer opgepot en vervolgens heeft men behoorlijk winsten gemaakt, schijnt het, met de handel in media. Zeker weten doe ik dit niet, maar het is de indruk die je krijgt.

Daar lijkt mij op zich niets fout mee en een samenzwering van linkse rijken lijkt mij hier niet achter te zitten. Maar hoe dan ook, een stichting die haar doelstellingen niet dient heeft geen bestaansrecht. Het zou daarom op de weg van de officier van justitie kunnen liggen om tot ontbinding van deze stichting te rekwireren. Ook als mijn vermoeden juist blijkt dat al die aardige dames die de stichting samen met Brenninkmeijer besturen helemaal te goeder trouw zijn. Maar helaas, de officier is ook links, dus veel verwachtingen in die richting moet mijn briefschrijver niet koesteren denk ik.

————————————————————————————

Dit stuk verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp