Juvenalis over biggen, waarbij hij de lone wolves veiligheidshalve buiten beschouwing laat.

Eigenlijk had ik besloten de waanzin van de politie in Ede die een demonstrant arresteerde omdat deze weigerde zijn varkensmuts af te zetten aan me voorbij te laten gaan. Er zijn al teveel stukjes over geschreven, en iets dat zo blatant stompzinnig is kun je niet verder onderstrepen zonder melig te worden. Overdrijven is ook een vak, en ik erken de politie van Ede hierin als mijn meerdere. Carnaval zal volgend jaar wel verstopt raken met het onsterfelijke koppel varkensmuts & politiepet. En als de politie zichzelf zo weinig serieus neemt, kun je ook moeilijk nog eisen dat ze de zaken strenger gaan aanpakken. Wie zou dat nog serieus nemen? Dat geknor van oom agent en degenen die hij beboeten gaat: het zal allemaal wel.

Maar omdat een ongeluk nooit alleen komt, publiceerde De wakkerste krant van Nederland gistermiddag heel alert de volgende stap in deze varkenscyclus: het bekende Disneysprookje van de wolf en de drie biggetjes moet volgens een Britse goedbedoelersclub op de schop, want de tere kinderzieltjes zouden eens in verwarring kunnen raken. Een aantal scholen had de eerste stappen zelfs al gezet, en de biggetjes veranderd in cowboy bouwvakkers. Maar dat plaatste het nobele vak van bouwvakker weer in een verkeerd licht, volgens iemand die er bij betrokken was. Voor te oude mensen en zij met een slecht geheugen:

.

Ook hier geldt eigenlijk: uitvergroten kan niet meer, en gekker dan men het maakt kun je het niet opblazen zonder zelf volkomen ridicuul te worden. Het is de humor voorbij. Wat je er alleen van zeggen moet, is dat je de subsidie van dit soort clubs acuut moet staken. Per direct, geen beroep mogelijk, en veel plezier met jezelf betaalde vakantie ad infinitum. Samen met de jankerds van het Zwarte Piet-front graag op een boot naar een afgelegen eiland zetten, en vergeten waar het ligt.

Dit is een verhaal, dat demonstreert dat de kruik zo lang te water gaat tot hij breken zal. Als dat niet bij deze gelegenheid is, dan toch bij een volgende. Dat moet. Zo lang je je voor mensen als deze (en de Quincy;s, niet te vergeten) buigt, zullen ze door blijven drammen tot je ze op niet mis te verstane wijze duidelijk maakt dat het afgelopen moet zijn. Als ze willen worden afgestraft moet je ze daarin hun zin maar geven. Wie zich als klein kind gedraagt moet op de enige effectieve manier waarop je kinderen uiteindelijk iets duidelijk maakt worden aangepakt: met straf. Voor straf in de hoek gaan staan tot je sorry zegt en met schaamrood op de wangen weer gewoon mee wil doen. Emigreren mag overigens ook – van sommige mensen lijkt me dat een vooruitgang voor het land. Voor elk land.

Uiteindelijk is het toch een kwestie van opvoeding. Zoals mijn goede vader altijd zei: naar díe mensen is teveel geluisterd toen ze klein waren, en nu denken ze dat dat normaal is. Een treurige waarheid. Kleine kinderen willen weten waar hun grenzen liggen, en ze zoeken door tot ze die gevonden hebben. Er geduldig en toegevend naar blijven luisteren is niet allen zinloos, maar ook slecht voor hun ontwikkeling. Het beste dat ze overkomen kan is daarbij uiteindelijk stevig hun neus te stoten.

Ik pleit er dus voor mensen die van dit gedram hun handelsmerk maken in deze een stevige bloedneus te bezorgen. Figuurlijk natuurlijk (je moet je ook tegen alles indekken tegenwoordig). Voor hun eigen bestwil, en de onze. De corrigerende tik, die hen eerder in hun leven zo onbarmhartig onthouden is.