Het is een eeuwig dilemma voor mensen met een gelovige achtergrond die het leven zat zijn. Hoe maak je er een einde aan, zonder de eventuele toegang tot de hemel – en al haar geneugten – te verspelen?

Als mohammedaan heb je het niet moeilijk: 72 maagden zijn beschikbaar voor hen die vielen in de jihad, en dat is inclusief zelfmoordaanslagen. Het klinkt zo eenvoudig dat het wel bijna onwaar moèt zijn natuurlijk, maar tot iemand terugkeert op aarde om ons allen te verblijden met de boodschap van de juiste aanpak, moet je de gedachte open houden. Maar niet al te serieus, vanzelfsprekend.

Al doet het in de verte nog wel denken aan de manier waarop de oude Vikingen dachten het Walhalla te bereiken: men moest strijdend sterven om recht van toegang te hebben, zodat een oude Viking die terminaal bleek, niet zelden rechtop werd gezet om na enig gezwaai met een wapen waarmee hij in zijn jeugd triomfen had gevierd met een welgemikte barmhartige klap op weg naar Odin te worden gestuurd. Zo vertelt althans de legende.

Deze legende zou trouwens best afgeleid kunnen blijken van een ander – vermoedelijk eveneens apocrief verhaal – over de Romeinse keizer Vespasianus, die vastbesloten was staande te streven. Een man een man, en zo. Zodat hij toen het moment aangebroken leek, gaf hij het signaal door op te merken:“Vlug, ik geloof dat ik een god wordt.” waarop hij ineen zakte en inderdaad overleed. Romeinse keizers werden na hun dood beschouwd als opgenomen onder de goden.

Een andere wijze het Paradijs te bekomen was te sterven in de arena. Als martelaar voor de christelijke zaak, dan. Dat werd zo populair dat op een bepaald moment de christelijke kerk onder haar gelovigen bekend liet maken dat deze methode toch maar niet moest worden beschouwd als een 100%-garantie: men verloor namelijk teveel gelovigen, hetgeen de kerk in haar voortbestaan bedreigde.

Toch is op de een of andere wijze dit gebruik nog steeds als serieus idee bewaard gebleven, zo bleek deze week in Chili. Een twintigjarige Chileen sprong in de leeuwenkooi in Santiago, na zich eerst te hebben ontkleed. Toen de leeuwen in eerste instantie niet reageerden begon hij ze uit te dagen, waarop de dieren hem inderdaad aanvielen.

Jammer genoeg is hij nog niet zover dat hij ons vertellen kan hoe effectief deze aanpak is, al lijkt hij zich tot tenminste halverwege over de drempel te hebben gewerkt. De bewakers die de kluwen moesten ontwarren vonden op zijn lichaam nog wel een zelfmoordbriefje. De twee leeuwen die hem noodgedwongen vergezellen moesten worden door Chilenen bitterder beweend dan de ongelukkige Ferrada.

Dàt lijkt mij in ieder geval volkomen terecht.