De verkiezingen in Oostenrijk zijn zo ongeveer verlopen zoals vorige week al duidelijk was dat het gaan zou. Rechts won overtuigend. Dat weerhoudt diverse media niet van paniekverhalen, die steeds gedateerder aan doen. En ook steeds minder publicitair volume krijgen toebedeeld, want tè pijnlijk.

Wat ik er twee weken terug  over schreef was aardig to the point, maar dat is geen belangrijke constatering in het grotere verband. Interessanter is hoe er in de MSM op werd gereageerd. De NOS deed er op de eigen site redelijk paniekerig over. Daarvan getuigt ook de bizarre tweet van NOS-correspondent Jeroen Wollaars:

Niet voor het een of ander, maar coalities tussen de twee grootste partijen zijn alleen logisch als ze politiek voldoende dicht bij elkaar staan. Dat deze verkiezingen noodzakelijk waren doordat de ÖVP de coalitie met de SPÖ (die tweede partij) opblies onderstreept nog maar eens dat deze tweet op de rand van de categorie paniekerige agitprop bungelt. Zeker gezien de kleine verschillen tussen FPÖ en SPÖ.

De FPÖ wordt nu de derde partij van Oostenrijk was een ander commentaar dat me nogal grinniken deed. Feitelijk is ze dat sinds WW2 namelijk vrijwel altijd geweest. Toen ik me ergens rond 1985 voor het eerst voor Oostenrijk begon te interesseren waren er in het parlement drie partijen vertegenwoordigd: SPÖ, ÖVP en FPÖ. De kiesdrempel van 4% – waaronder gisteren naar alle waarschijnlijkheid de Oostenrijkse Groenen verdwenen – zorgde er lang voor dat andere partijen niet vertegenwoordigd waren. Toen de Oostenrijkse sociaaldemocraten ten langen leste hun absolute meerderheid verloren (nu 27%) was het dus niet vreemd dat de FPÖ bij tijden ook regeringsverantwoordelijkheid kreeg. In 1999 leidde dat tot een korte EU-boycot van het land, omdat het gewaagd had rechtspopulisten in de regering op te nemen.

De nieuwe regering zal naar alle waarschijnlijkheid eveneens een coalitie ÖVP met FPÖ worden. Dat die coalitie strenger zal worden voor immigranten is na de golf migranten – die in 2015 op doorreis naar Duitsland ook Oostenrijk overspoelde – staat wel vast. Men heeft er reden genoeg voor, want met de regelmaat van de klok wordt er aan de grens met Italië alarm geslagen over de zoveelste groep migranten die zegt het recht (en toegang) wel even in eigen hand te zullen nemen. Dat leidde in

Betekent dit een nieuwe aanslag op de vredigheid van het politieke landschap binnen de EU? Quatsch, die vredigheid bestaat al lang niet meer. Hoe dat werkt was te zien na de Bondsdagverkiezingen in Duitsland op 24 september. Ik heb zowel artikelen gezien die bevredigd concludeerden dat de rechtse opmars binnen de perken was gebleven, als artikelen die kreunden dat Duitsland met de entree van de AfD in de Bondsdag ook ten prooi was gevallen aan extreemrechtse wanen. Geen van beiden is waar, evenmin als het waar is dat rechts zich door extreemrechts succes laat beïnvloeden.

De vraag die hierbij nooit wordt gesteld is: waarom streng zijn voor immigrante per se een extreemrechts standpunt zou zijn? Wie dat tot zich laat doordringen zal beseffen dat wie zo redeneert mee gaat in een discours dat geenszins natuurlijk is: de gedachte dat alle landen van de wereld als puntje bij paaltje hun grenzen open moeten zetten voor iedereen die er binnen komen wil. Het zijn de consequenties voor verzorgingsstaat et cetera die men dan niet onder ogen wil zien. Want dat een verzorgingsstaat niet kan bestaan als de hele wereld er vrijelijk van kan mee eten, is rekenkundig eenvoudig te bewijzen. Hoe jammer dat verder ook is.