Het in perspectief zetten van de rellen in Hamburg brengt heel onplezierige gedachten en analyses.

Ik heb nooit goed begrepen waarom het minder erg is als een politiemens voor het leven verlamd of verminkt raakt als hij of zij een stoeptegel van een extreemlinkse activist op zijn knar krijgt, dan als diezelfde misdaad door een extreemrechtse activist zou zijn bedreven. Uit de media krijg je soms zelfs het idee dat het slachtoffer in het eerste geval dan maar niet bij de politie had moeten gaan – zoals bekend (maar niet waar) een werktuig of broeinest van onderdrukkende rechtse regenten. Hoogstens beschouwt men het als betreurenswaardig. Van reacties op het tweede wil ik me niet eens een voorstelling maken.

De rellen in Hamburg tegen de G20 zijn weer een goed voorbeeld. De meeste aanwezige regeringsleiders – het barst er werkelijk van het EU-volk – zijn linksig tot erg links. Hoe die G20 zich ontrolt bewijst het, en zie je aan de (media)behandeling van de Amerikaanse president Trump – die op weinig uitgesproken linkse meningen te betrappen valt. Daarmee zijn de rellen een confrontatie van links met ultralinks – activisten die menen dat de globalisering vooral een samenzwering van het vermaledijde grootkapitaal is.

Datzelfde grootkapitaal overigens dat hun geliefde kèkke telefoontjes en variaties op macrobiotische lattes mogelijk maakt, maar op consequent nadenken zijn extreemlinkse meutes zoals in Hamburg nog nooit te betrappen geweest. Het is gewoon een weekendje de wereld verbeteren en je blauwe plekken koesteren als medailles voor die strijd voor een betere wereld. Je kunt je er dan in eigen kring nog jáááren over beklagen hoe slecht en gemeen en extreemrechts die politiemensen waren – en wat een lol je hebt gehad.

Het zijn meestal heel sympathieke kuddedieren zonder veel hersens en nog minder begrip voor hoe de wereld in elkaar steekt. Dat is een kwestie van opvoeding: waar een objectieve waarnemer langs de zijlijn een ongedisciplineerde groep losbollen ziet die in groter verband heel gevaarlijk zijn, denken zij zelf een bijdrage aan een betere wereld te leveren door hun strijd tegen – ja, waartegen eigenlijk? Desgevraagd komen er allerhande cliché’s uit, maar concreet wordt het nooit. Als er geen politiemacht tegen hen op de been was gebracht zou je zien dat het resultaat van de protesten een verward geroep en uiteindelijk – door de dynamiek van de massapsychologie – mogelijk een lynching van wereldleiders zou worden. Dat laatste vooral als uiting van onmacht, opdringen uit de rangen achter hen en niet weten wat anders te doen. Ongeveer zoals kinderen zich gedragen die niet worden gecorrigeerd – en in vele gevallen is dat een aardige omschrijving van hun jeugd en opvoeding. De functie van zo’n politiemacht in Hamburg is hen te geven wat hun ouders ooit nalieten. Niet dat dat geen bizarre resultaten oplevert:

🆘‼️😂🎶 #MerkelLand: Updated version of #Merkel's #G20 spectacle in #Hamburg. pic.twitter.com/dkSiu7USpl

— Onlinemagazin (@OnlineMagazin) July 7, 2017

Tegelijkertijd lijkt dat de reden te zijn waarom politici voor het huidige extreemlinks minder bang zijn dan voor potentieel extreemrechts. In het huidige klimaat zou een extreemrechtse meute die eenzelfde situatie als extreemlinks in Hamburg zou genereren, niet zijn samengesteld uit losbollen op een weekendje weg, maar uit wanhopige mensen die denken niet veel te verliezen te hebben. Het moderne extreemlinks kan in het uiterste geval met een paar politiekogels uiteen worden gejaagd. De angst is dat eenzelfde extreemrechtse massa met totale doodsverachting over de verzamelde politie heen zou walsen.

Dat dit besef bij de meeste van die wereldleiders – in ieder geval de Duitse – aanwezig is, suggereert dat het er inderdaad nog eens van kan komen. De wereldleiders willen zich inderdaad niet laten stoppen – door niemand en nergens om. Ik vind dat een gruwelijk perspectief.

Update

U denkt dat bovenstaande overdreven is? Lees ook dit verslag van de Telegraaf dat mij zojuist (14:30 uur) onder ogen kwam.