Wie wil voorkomen dat ongewenst geld naar moskeeën vloeit, zal uiteindelijk niet ontkomen aan islam verbieden. Ik zie het niet gebeuren.

Voorlopig spreekt de Nederlandse regering stoere taal – woorden die men laat vallen zonder goed te hebben nagedacht. Met een totaal gebrek aan visie, en vanuit de chaotische overtuiging dat je alles wat je anders wilt wettelijk gaat verbieden of gebieden. Het is in essentie niet alleen totalitair, maar het is ook uitermate dom.

Juridisch ingewikkeld? Werkelijk, dat is nu al het staatsrechtelijk eufemisme van de eeuw.

In een brief aan de Tweede Kamer omschrijft het kabinet wat wordt bedoeld met onvrije landen: “Het betreft landen waar normen gelden die haaks staan op de kernwaarden van onze democratische rechtsstaat. Het gaat daarbij om landen die geen godsdienstvrijheid, vrijheid van meningsuiting of vrijheid van vereniging kennen, en niet, of slechts in beperkte mate, voldoen aan de normen van rechtsstatelijkheid.”

Het probleem is dat de Nederlandse rechtsstaat zoals we die hebben niet bestand is tegen dit soort maatregelen. Daartoe moet heel het stelsel op de schop, de grondwet en wat niet al. Het benul daarvan ontbreekt, en derhalve is dit larie, kletskoek en halfzacht verkiezingsgewauwel. Wie me niet gelooft moet vooral het stuk van Paul Cliteur zaterdag lezen, dat in zekere zin het verlengde ligt van wat ik donderdag al schreef over de commissie en haar verhoren. Er wordt rond de pot gepraat, maar (vrijwel) niemand heeft een blik in het binnenste van die pot durven werpen. Aan de hand van het position paper van ondervraagde Salam laat Cliteur dat zien, en bewijst daarmee dat de politici hun huiswerk niet deden, of er eenvoudig te stom voor zijn de consequenties van wat zij uitkramen te onderkennen.

Daarmee zijn we weer op bekend terrein: dit horen we al dertig jaar als je iets te berde brengt tegen de islam. Voor politici geestelijk in staat blijken de stappen die vereist zijn te nemen zullen we minstens dertig jaar verder moeten zijn.

Macron
Het slechte voorbeeld komt er overigens aan. Ook de Franse president Macron heeft aangekondigd meer werk van de islam te gaan maken. Want minstens de helft van alle criminelen in de getto’s van de Franse banlieues heeft een migratieachtergrond. En ook dat wordt snel erger:

Figures from the National Observatory of Delinquency and Criminal Responses (ONDRP) reveal that crimes carried out by unaccompanied youth increased by 22.7 per cent.

Macron – nooit de beroerdste grote woorden te gebruiken – kondigde een crackdown op de politieke islam aan (let op de toevoeging ‘politieke’). Dat de islam altijd in alles politiek is, is nog niet tot hem en zijn adviseurs doorgedrongen zodat waar dit gaat eindigen voorspelbaar is: in stilte. Bovendien heeft Macron al een halve revolutie aan de hand die hij maar niet de baas wordt (Gele Hesjes), dus de kans dat hij werkelijk aan de bak gaat is miniem.

Macron also vowed to fight what he called “Islamist separatism” and to lead what he described as a “Republican reconquest” aimed at reasserting state control over Muslim ghettoes — so-called no-go zones (zones urbaines sensibles, sensitive urban zones) — in France.

Maar wie weet komt hij gaandeweg achter de basis van het probleem, en helpt hij daarmee tevens zijn mede-regenten in de EU uit de droom? Het is een magere hoop. En als men inderdaad de islam gaat verbieden, blijft immer weer de vraag wat we daarvoor nog meer moeten inleveren.