Leraren op basis- en middelbare scholen kunnen de gewone leerlingen én kinderen die extra zorg nodig hebben niet genoeg aandacht geven.  Dat blijkt uit een representatief onderzoek van het AD en DUO Onderwijsonderzoek onder ruim 1600 leraren, directeuren en zorgbegeleiders op basis- en middelbare scholen en het speciaal onderwijs.

Het is geen verhaal dat veel verbazing wekken zal dat het AD vertelt. wat niet wegneemt, dat het voldoende belangrijk is om uitgebreider bij stil te staan, en er niet terloops kennis van te nemen.

De wet Passend Onderwijs – die hier eigenlijk tegen het licht gehouden wordt – had sympathieke doelstellingen, vinden alle betrokkenen. Maar helaas, helaas. per saldo bleek het weinig anders dan een bezuinigingsoperatie, waarbij het reguliere onderwijs maar moest zien hoe het kinderen met niet zeer ernstige problemen binnen de school op ging vangen.

In hun optiek moeten leerkrachten te veel tijd besteden aan de leerlingen die extra ondersteuning nodig hebben. Die tijd gaat ‘ten koste’ van de tijd die ze voor de ‘gewone’ leerlingen hebben. Ze geven ook nog eens aan niet goed voorbereid te zijn om die ondersteuning te geven.

Met andere woorden: alle leerlingen lijden er onder, en deze wet bedreigd dus de kwaliteit van het onderwijs als geheel. Dan zou je zeggen: deze wet moet worden teruggedraaid. Maar zo zal het niet gaan. Hoezeer men er ook omheen zal praten, uiteindelijk zal blijken dat het inderdaad was wat het altijd al leek: een bezuinigingsoperatie.

En opnieuw, na alle bezuinigingen op de (ouderen)zorg en andere zwakke groepen in de samenleving, blijkt dat het geld dat pakweg 40 jaar geleden exclusief naar onderwijs voor iedereen ging, intussen over meerdere groepen werd verdeeld, die nu allemáál een beetje moeten lijden. Niet, omdat de kerntaken van de overheid intussen anders zijn geworden. Ook niet, omdat er helemaal geen geld is. Maar toch vooral omdat er sinds de jaren zeventig zoveel geld beschikbaar kwam, dat er veel en diverse projecten mogelijk bleken. Veel daarvan zijn intussen verworden tot hobbies van partijen en belangengroepen, die pal staan voor hùn hobby. Zodat de eigenlijke kern van de overheidstaak in dezen, de financiering moet delen met tal van prachtige exponenten van ouderwets goeddoen.

Terwijl ouders vooral belang hebben bij goed onderwijs voor hun kind, op welk niveau dan ook.

En weet U nog? Op ontwikkelingshulp mag niet worden bezuinigd. Wel op onze kinderen, zo blijkt.