De kracht van het Openbaar bestuur zou moeten zijn dat het objectief zaken weegt alvorens actie te ondernemen en beleid te voeren. Maar de actiegroep We are here en hun ondersteuners tonen dat dat een wassen neus is. Dat is tegenwoordig kenmerkend voor veel, en speciaal als het over emoties gaat.

Dat het openbaar bestuur faalt wordt mede veroorzaakt door het complete falen van de rechterlijke macht in de ondersteuning van het gezag. Alle gezagsuitoefening moet wijken voor emotionele reflexen, de uitspraak gisteren dat de krakers in de Amsterdamse Rudolf Dieselstraat is er een voorbeeld par excellence van.

Die krakers mogen tenminste blijven zitten tot 1 juni – nog 5 weken. Waarom? Dat wordt feitelijk niet gemotiveerd. Want de menslievendheid waar men in de rechtbank zichzelf zo graag voor op de borst ramt, ontstaat door rechtsgelijkheid toe te passen met mensen van wie niet ter discussie staat of ze in dit land thuishoren. Uitstel dient in zo’n geval van die laatsten om iets te kunnen regelen, en is dus functioneel.

Het uitstel voor deze kraakgroep is niet functioneel, want eigenlijk moeten ze het land uit. Hadden het land al uit moeten zijn. Wat gebeurt er als de landelijke overheid plotseling besluiten zou dat deze mensen per direct moeten vertrekken, er een paar arresteert en die op het vliegtuig zou zetten? Het is een verblijdende gedachte waarvan je tamelijk exact kunt voorspellen wat de gevolgen zouden zijn: hysterisch emotioneel gekrijs dat de rechter had besloten dat ze tot 1 juni zouden mogen blijven.

Weliswaar is dat niet wat de rechter met zijn uitspraak heeft gezegd, maar het is de indruk die werd gewekt. En dat de landelijke overheid hier lippendienst aan bewijst, illustreert het failliet van het openbaar bestuur in dezen. Tot 1 juni is dit tuig feitelijk onaantastbaar geworden voor uitzetting, en als ze na 1 juni verdwijnen (àls dat gebeurt), zijn ze weer een tijdje onvindbaar, en het openbaar bestuur zegt dan het er te druk voor te hebben hen op te sporen.

Niets zou zo goed werken tegen dit soort kraakacties als de constatering dat men weet waar ze zich bevinden, ze op te pakken en acuut het land uit te zetten. Direct, en zonder pardon (waarop men nog steeds lijkt te hopen? Het is te idioot voor woorden.) gegarandeerd dat kraakacties als deze daarna tot het verleden behoren. We zouden eindelijk eens over kunnen gaan tot oplossen van een probleem waarvoor nu geen panacee mogelijk is.

Maar niet alleen durft men dit niet, men durft evenmin aan de kaak te stellen waar en hoe dit probleem gegroeid is. Als janken politiek relevant wordt, staan chaos en onrecht om de hoek klaar hun opwachting  te maken. Want dan gaat het niet langer om de objectiviteit van recht, maar wie er als eerste bij is zich onterecht voorrechten toe te eigenen. Het vereist namelijk weinig intelligentie, maar wel enig rustig nadenken, om te beseffen dat dit niet eeuwig zo daar kan gaan. Maar de schreeuwers hebben dan hun voordeeltje al binnen. Ten koste van mensen die daar objectief veel meer recht op konden doen gelden. Zij blijven in de kou staan.