Ik ben onder gelijken. En het bevalt me in geen enkel opzicht. De terreur van de goede bedoelingen is hoogst irritant om te ervaren, zelfs als toeschouwer.

Nadat ik vorige week met een beroerte werd opgenomen in het ziekenhuis ben ik van bed naar bed verhuisd, en ik ben nu aangekomen in een revalidatieinstituut. Ik moet weer leren mijn linkerkant nuttig te gebruiken om in de toekomst weer zelfstandig te kunnen wonen. Als alleenstaande is dat voor mij van groot belang. Dus ik wil best meewerken. Maar aan tafel met mijn lotgenoten die hetzelfde hebben ervaren ervaar ik weinig compassie met de hulpverlening, die bij tijden steen en been klaagt over en tegen ons.

Mee-eten aan tafel is verplicht, dus er is geen ontkomen aan. Ik ben met mijn 60 een der jongeren, en nogal forsgebouwd – mij koeioneren ze niet. Maar de fragiele oude vrouwtjes die geen trek hebben in de verplichting van enige paracetamollen zijn de klos. “Doorslikken, mevrouwtje!!!  We hebben het  speciaal voor u in appelmoes gedaan. Nee! Niet uitspugen, we houden u in de gaten.”

En daar zit je dan op je 72e. In de boot genomen door de statistiek, die voorschrijft dat dit iedereen kan overkomen. En dat de verpleging die de keuken bestiert ook uw medicijngebruik monitort maakt het allemaal niet beter. Want gesputter kost energie – ook hen. Dus over protesten wordt geroutineerd heen gewalst.

Het vervelende van een beroerte is dat het iedereen kan overkomen. En zo kom je dus ongewild in de krochten van de gezondheidszorg terecht. Het ene moment zit je thuis naar je scherm te kijken, en vijf minuten later staat de ambulance al voor de deur – als je geluk hebt. Snelheid is bij een beroerte van het grootste belang. En niet ieder ziekenhuis is er in gespecialiseerd. Ook dat is een kwestie van statistiek, en geluk hebben.

Ik kom er de komende tijd zeker nog op terug. De terreur van de goede bedoelingen door de verpleging is die aandacht zeker waard.