Juvenalis en Caroline raakten via de mail in gesprek over J.´s laatste stuk. Leuke lectuur voor een zondagmiddag.

Hi Caroline,

Je kunt het stuk lezen zoals je wilt, maar het was in de eerste plaats gericht op de verschillende werkelijkheden waarin culturen leven. Het is een stuk met meerdere lagen. En zonder het expliciet te noemen bepleit ik ook een geforceerde integratie-inspanning via het schoolsysteem, zoals Trias terecht opmerkte. Het is een noodzakelijk ding. Er is een kleinere range van acceptabele zelfzuchtigheid onder het mom van overheidsdienst nodig, daar richtte ik me op.

Overigens is er voor veel mensen die door met ‘Spock’ besmette ouders zijn opgevoed op dit punt een hoop werk te doen. Intelligente ouders wisten dat wel op te vangen, maar de schade in lagere milieus is onvoorstelbaar. Ik weet niet hoe intensief je daar zelf mee in aanraking bent geweest, maar de manier waarop de kunst van opvoeding in de lagere middenklassen is verwoest, is ontstellend. Niet voor niets dat opvoedprogramma’s met nannies en dergelijke zo populair zijn op TV. Er is in veel families een trendbreuk geweest, en veel mensen zijn op dit punt volledig de weg kwijt. Curieus genoeg zijn juist de domste mensen, die zich niet hebben aangepast aan de nieuwste gewoonten op opvoedkundig gebied, er het best tegen bestand gebleken.

Tegelijkertijd was mijn startpunt in het stuk het ontmantelen van een hoofdletterbegrip, en ik wil er de komende maanden nog een groot aantal op een manier als deze gaan behandelen. Als een paar mensen hierdoor wat genuanceerder leren denken ben ik er al tevreden over.

XX, J.

——————————————————————————————–

Hoi Juvenalis,

Ik vond je stuk mooi hoor, en verdraaid, ik ging aan het denken ook nog. En wel dat eerlijkheid misschien minder belangrijk is dan realisme.

In Amsterdam West heb ik altijd alleen maar goed opgevoede kinderen getroffen, althans, andere herinner ik me niet. Op mijn spreekuren in Amsterdam West maar ook een keer op de marinewerf in Den Helder merkte ik wel dat wat de arbeiders werden genoemd, en nu Henk en Ingrid, vaak meer beschaving en fatsoen hebben in hun pink dan nogal wat leidende figuren in hun hele lijf. Het is juist voor die mensen waar mijn hart wel eens voor huilt, omdat die én zo vreselijk in de steek gelaten zijn (genaaid) en omdat ze het werkelijk niet kunnen bevatten, dat dat gedaan is door mensen tegen wie ze geleerd hadden op te kijken. Die sociaal-experimenteerders vind ik dan ook tot in het beschimmelde merg van hun stinkende gebeente oneerlijk, en dat kan niet vaak genoeg gezegd worden.

XX, C.

————————————————————————————————

Hi Caroline,

Fatsoen!! Dat is het woord dat ik hier beter in had moeten passen, al had ik wel daarmee de onderlagen in het stuk een beetje weg geschoffeld. Kun je nagaan hoe ver het woord buiten mijn vocabulaire geraakt is. Fatsoen is zo ongeveer waar ik op doel met de term “cultureel gerelateerde eerlijkheid”. Er is weinig dat er dichterbij komt.

Realisme heeft mijn persoonlijke voorkeur als het om regeren gaat, maar als dat kan worden gecombineerd met ouderwets fatsoen (maar dan niet van een CDA’er 😉 ) , dan teken ik er voor.

Helaas komt een groot deel van de groep sociaal-experimenterders juist oorspronkelijk voort uit die groep fatsoenlijke mensen uit de arbeidersklasse. Die begrijpen zelf naar mijn idee in overgrote meerderheid niet wat ze hebben aangericht, maar zetten hun resultaten af tegen de inderdaad evenmin frisse situatie waarin hun ouders 60 jaar terug zaten, sociaal gezien. En daaraan ontlenen ze hun – zeer beperkte – gelijk. Ze hebben het ouderwetse fatsoen vernietigd zonder er iets voor in de plaats te stellen.

De laatste tijd lees ik soms wat oude stukjes van Carmiggelt, waarvan ik een plank heb overgehouden toen mijn ouders, uit wat nu nog mijn huis is, vertrokken. Wat je daar in terugvindt tekent een maatschappij die ten onder gegaan is, heel stilletjes uitgestorven eigenlijk.

XX, J.

———————————————————————————————-

Hoi J.,

De PvdA werd niet voor niets de drs-en partij genoemd, dat valt best mee, en de laatste arbeider die ik er gezien heb was Hans Mohr, inmiddels dood en toen kamerlid. Aardige man, die geheel terecht aan me vroeg ‘aan welke man al die feministes dan gelijk wilden zijn. Aan hem, die met 14 echt de haven in ging om te werken, of aan de havenbaronnen.’ Ik vond dat een zeer wijze opmerking, en als ik al de neiging gehad had, had ik die van af dat moment niet meer: feministe worden.

Het probleem is natuurlijk dat wat je in de ene maatschappij op gevangenisstraf komt te staan, in de andere samenleving juist wordt toegejuicht. Zo kan ik me voorstellen dat als de imam me voorhoudt dat ik alleen deugdzaam kan zijn door de kafir uit te buiten en lastig te vallen, en verkrachting een goede manier is van jihad, dat ik anders in het leven sta dan we in Nederland gewoon of zelfs maar aanvaardbaar vinden. En zo komen we dan weer bij de multicul terecht, er zijn (en worden!) nog teveel mensen geïmporteerd die niet bij ons en onze cultuur passen. Onze regering heeft niet het Nederlandse fatsoen om daaraan een einde te maken, of dat zelfs maar met enigszins zinnige (ik kan in een paar uurtjes een wet schrijven die het wel houdt, en die wel werkt) pogingen daartoe doet. De uitverkoop van het laatste restje van ons en onze samenleving aan de EU en de opoffering van onze welvaart en toekomst aan een waandenkbeeld over munt (!!!) komt daar dan nog eens bij, of is misschien nog wel erger.

En als homogene (maar verzuilde, er waren smaken genoeg in Nederland) en intelligentere samenleving hadden we nu sterker gestaan tegenover de politiek en het bestuur, gewoon omdat we weten wat we aan elkaar hebben gemiddeld gesproken, iets wat nu niet meer het geval is. Want ook als we anders waren, dan waren we toch niet zo anders dat we elkaar niet begrepen. Nu ontbreekt de gedeelde grond onder de voeten te veel en te vaak. Gezien de intelligentie van de instroom zal dat wel zo blijven, want van mensen met een IQ van 80 gemiddeld of daaromtrent, is natuurlijk weinig te verwachten.

Ergens in de 70-er jaren was Nederland ‘af’ aan het raken, mensen waren mooi en slim (gemiddeld) en gelukkig, autootje voor de eigen deur, en met één inkomen kon je heel wel een gezin draaien. Niet dat we nu helemaal ‘hobbits’ waren, maar we kwamen er in de buurt. En dat mocht natuurlijk niet duren, en desnoods moesten de collectivisten dan maar ziekte, lelijkheid en gebrek importeren, om hun voortdurend bemoeien met het volk te rechtvaardigen. En ook de scholing van het volk moest minder, want te slim is voor machthebbers niet aantrekkelijk.

Vandaar dat men doende is en blijft, het in eeuwen geweven weefsels van onze samenleving kapot te maken op een manier waarop Stalin, Hitler en Mao jaloers geweest zouden zijn. Het kan allemaal wel kapot namelijk. En als al eerder geconstateerd: hoe meer er kapot is, hoe fijner dat voor de fascisten die de macht hebben is. En ja, ik gebruik het woord fascisten in het volledige bewustzijn van de betekenis ervan.

Fatsoen? Ik weet niet of je het zo moet noemen, ik zou het liever ‘beschaving’ noemen, beschaving naar Nederlandse normen, en niet alleen uiterlijke, maar vooral ook innerlijke. De beschaving die maakt dat als je op een bepaalde positie zit, je je vooreerst bewust bent van de verantwoordelijkheden die die met zich mee brengt, en dat niet jij zo bijzonder bent, maar de positie waarin je je bevindt. Ik denk dat de grote afbraak van dat soort fatsoen, die beschaving, met Balkenende een grote vlucht genomen heeft, de man die sneller ouwehoerde dan god kon luisteren. Als die laatste daar al zin in gehad mocht hebben, maar misschien brengt zijn positie het moeten wel met zich mee.

Terzijde: weet je wat me opvalt? Dat ik al weken geen waardetransporten meer hoor (gaat altijd met motor- en auto-escortes en veel sirenes en afzetten van de brug en zo gepaard) of zie van en naar de Nederlandse Bank hier. Vreemd, want het waren er altijd wel een paar per week.

Ik ben dan ook behoorlijk benieuwd naar de beantwoording van de vragen van de SP over onze goudvoorraad.

Caroline