De ‘onderdrukking’ van Oeigoeren lijkt een professionele marketing machine van extremistische, anticommunistische Oeigoerse separatisten, gefinancierd en geholpen door anti-communistische Amerikaanse (regerings)instellingen.

Volgens The Grayzone, een Amerikaanse website van onderzoeksjournalisten, doet het World Uyghur Congress zich voor als een mensenrechtenorganisatie. “In de basis, is het World Uyghur Congress een door de VS gefinancierd en geleid separatistisch netwerk dat allianties heeft gesmeed met extreemrechtse etnisch-nationalistische groepen. Het doel van de oprichters is duidelijk: de destabilisatie van China en regimewisseling in Peking”, schrijft advocaat en journalist Ajit Singh.

In de afgelopen jaren hebben weinig verhalen in het Westen zoveel verontwaardiging gewekt als de toestand van Oeigoerse moslims in China.

“Rapportages over de kwestie worden meestal gepresenteerd als schijnbaar spontane lekken van informatie en uitingen van verzet door Oeigoerse mensenrechtenactivisten, die worstelen om gehoord te worden tegen een tirannieke Chinese regering.”

Waar of niet, bijna alles wat in westerse media-accounts over Oeigoerse moslims in China verschijnt, is het product van een zorgvuldig doordachte mediacampagne die wordt gevoerd door een machine van rechtse, anticommunistische Oeigoerse separatisten, gefinancierd en getraind door een onderdeel van de Amerikaanse regering. Dit netwerk, een centrale schakel in de nieuwe Koude Oorlog van Washington tegen China, heeft een lange geschiedenis van relaties met de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat (aka Deep State) en extreemrechtse ultranationalisten.

De pan-Turkse natie
De kern van deze beweging is het World Uyghur Congress (WUC), een internationale Oeigoerse organisatie die beweert betrokken te zijn bij een “vreedzame, geweldloze en democratische” strijd voor “mensenrechten”. De WUC beschouwt de noordwestelijke Xinjiang-regio van China als Oost-Turkestan en ziet de Oeigoerse moslimbewoners niet als Chinese burgers, maar als leden van een pan-Turkse natie die zich uitstrekt van Centraal-Azië tot en met Turkije.

Zoals uit onderzoek blijkt, is de WUC geen basisbeweging, maar een door de Amerikaanse regering gesteunde paraplu voor verschillende in Washington gevestigde organisaties die ook sterk afhankelijk zijn van Amerikaanse financiering en leiding. Tegenwoordig is dit het belangrijkste gezicht en de stem van een separatistische operatie die is gericht op het destabiliseren van de Xinjiang-regio in China en het uiteindelijk omverwerpen van de Chinese regering.

Terwijl ze probeerden een revolutie te orkestreren met als doel regimeverandering in Peking, hebben de WUC en haar uitlopers banden gesmeed met de Grijze Wolven, een extreemrechtse Turkse organisatie die actief betrokken is geweest bij sektarisch geweld van Syrië tot Oost-Azië. Geen van deze links lijkt de sponsors van de WUC in Washington te hebben gestoord. Ze hebben in ieder geval de aantrekkingskracht van het netwerk vergroot door het te consolideren als een politieke wapen dat de VS hanteert in de nieuwe Koude Oorlog tegen China.

Amerikaanse financiering
Het Wereld Oeigoerse Congres, gesprekspartner van de Amerikaanse regering, met hoofdkantoor in München, Duitsland, is een internationale overkoepelende organisatie met een netwerk van 33 filialen in 18 landen over de hele wereld. De WUC en haar filialen – met name de Uyghur American Association, Uyghur Human Rights Project en Campaign for Uyghurs – worden aangehaald in bijna elk bericht in de westerse media over Oeigoerse moslims in China.

Vanaf het begin wordt de WUC gesteund door de zeer invloedrijke anti-communistische National Endowment for Democracy (NED). Met miljoenen aan Amerikaans belastinggeld hebben de NED en haar dochterondernemingen oppositiepartijen, ‘burgermaatschappij’-groepen en mediaorganisaties gesteund in landen die het doelwit zijn van de VS voor regimewisseling.

Philip Agee, de overleden klokkenluider van de CIA, beschreef het werk van de NED als een meer verfijnde versie van de ouderwetse geheime operaties die Langley vroeger uitvoerde. “Tegenwoordig,” legde Agee uit, “in plaats van dat de CIA achter de schermen rondgaat en probeert het proces te manipuleren door hier geld in te steken en in het geheim instructies te geven, enzovoort, hebben ze nu een hulpje, dit is deze National Endowment for Democracy, NED.”

Koude Oorlog
De NED heeft de WUC miljoenen dollars aan financiering verstrekt, alleen al sinds 2016 een bedrag van 1,3 miljoen en miljoenen dollars aan aanvullende financiering voor bij de WUC aangesloten organisaties. De subsidies zijn bestemd voor het trainen van Oeigoerse activisten en jongeren in mediabelangenbehartiging en lobbyen “om het bewustzijn van en steun voor Oeigoerse mensenrechten te vergroten”, met een bijzondere focus op het Amerikaanse Congres, het Europees Parlement en de Verenigde Naties.

Veel vooraanstaande leden van de WUC hebben ook in hogere functies gewerkt voor Radio Free Asia (RFA) en Radio Free Europe/Radio Liberty (RFE/RL). Deze door de Amerikaanse regering geleide persbureaus werden tijdens de Koude Oorlog door de CIA opgericht om propaganda te verspreiden in China en de Sovjet-Unie en om oppositie tegen het communisme aan de grenzen van deze landen aan te wakkeren.

Het is niet verwonderlijk dat de WUC nauw is afgestemd op de agenda van het buitenlands beleid van Washington en de vijandige nieuwe Koude Oorlog-strategie die de opkomst van China probeert in te dammen en te belemmeren. De WUC komt regelmatig bijeen met en lobbyt bij Amerikaanse en westerse politici en dringt er bij hen op aan om China te isoleren en “de druk op China op te voeren”, economische sancties op te voeren, banden met China te beteugelen en westerse bedrijven uit de regio terug te trekken.

Horrorverhalen
Dit regime-veranderingsapparaat heeft zijn grootste impact gemaakt via de media en is een constante bron van zelfbenoemde Oeigoerse dissidenten en mensenrechten-horrorverhalen voor enthousiaste westerse verslaggevers. Achter haar zorgvuldig opgebouwde mensenrechtenwerk kwam de Oeigoerse afscheidingsbeweging voort uit elementen in Xinjiang die het socialisme als ‘de vijand van de islam’ beschouwen en die vanaf het begin de steun van Washington zochten en zich presenteerden als enthousiaste voetsoldaten voor de Amerikaanse hegemonie. Zij beogen het Turkse nationalisme en de uiteindelijke onafhankelijkheid van de regio te bevorderen,

“even belangrijk als de noodzaak om het land dat wij Oost-Turkestan noemden te beschermen tegen het Sovjet- en Chinese communisme, die beide werden gezien als reële en actuele gevaren voor islamitische volkeren.”

De WUC heeft een gedetailleerde strategie voor regimeverandering voor Washington, drong er bij de VS op aan om steun voor zijn zaak te genereren in de ‘vrije wereld’, zette een academisch instituut op om ‘elk aspect’ van minderheidsnationaliteiten in China te bestuderen, en ontwikkelde mediapropaganda gericht op nationaliteiten door “een radionetwerk te exploiteren dat naar deze volkeren in hun eigen talen uitzendt”; “een plan bedenken om [de] samenwerking” van minderheidsnationaliteiten veilig te stellen en “de kinderen van de niet-Chinese ballingen in het buitenland op te leiden.”

Turkse etnische superioriteit
Hoge functionarissen bij de WUC hebben sterke banden met extreemrechtse Turken. Deze rustten op een solide fundament van anticommunistische ijver en pan-Turks, neo-Ottomanistisch nationalisme. Zij spanden ook Alparslan Türkeş voor hun karretje, een fascistische ultranationalist die vurig geloofde in de Turkse etnische superioriteit over minderheden zoals Koerden en Armeniërs, en voor wie de uitroeiing van het communisme onder de Turkse bevolking van Centraal-Azië en Xinjiang de ultieme droom was. Dit zijn de politieke nazaten van Enver Pasha.

Türkeş was lange tijd leider van de extreemrechtse Nationalistische Actiepartij (MHP) en haar paramilitaire tak, de Grijze Wolven. De fascistische militante groep doodde talloze linkse activisten, studenten, Koerden en was berucht door een poging om paus Johannes Paulus II te vermoorden. Met militaire training van de VS was Türkeş mede-oprichter van de Turkse cel van Operatie Gladio , het door de VS en de NAVO gesteunde netwerk van anticommunistische paramilitaire groepen die achter tal van terreurdaden en sabotage in heel Europa hebben gestaan.

In de afgelopen decennia heeft de Oeigoerse afscheidingsbeweging haar banden met Washington en de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat verdiept. De WUC en zijn gelieerde organisaties – waaronder de Uyghur American Association, Uyghur Human Rights Project en Campaign for Uyghurs – bestaan uit individuen met directe banden met de Amerikaanse regering, het leger en het establishment dat pleit voor regimewisseling. Geïnspireerd door de vrijemarkt-revoluties in de voormalige Sovjetrepublieken van Centraal-Azië, heeft het WUC-netwerk voor regimewisseling als doel gesteld om China te destabiliseren en zijn regering omver te werpen.

Steun van Bush
In 2006 werd Rebiya Kadeer WUC-president, een naar eigen zeggen multi-miljonair vastgoed- en handelsondernemer die profiteerde van de economische hervormingen van de jaren tachtig in China. Tijdens haar ambtstermijn als WUC-president had Kadeer verschillende keren een ontmoeting met de toenmalige Amerikaanse president George W. Bush. Terwijl Bush zijn oorlog tegen Irak voerde en de Amerikaanse moslimleiders vervolgde onder het mom van zijn zogenaamde ‘oorlog tegen het terrorisme’, deed Kadeer een beroep op het Amerikaanse staatshoofd om de zaak van de Oeigoerse moslims op te nemen.

De huidige president van WUC is Dolkun Isa, winnaar van de Democracy Award 2019 van de NED. In 2016 ontving Isa een mensenrechtenprijs van de extreemrechtse Victims of Communism Memorial Foundation, die in 1993 door de Amerikaanse regering werd opgericht. In zijn dankwoord benadrukte Isa het “verzet van de Oeigoeren tegen het communisme” en dat “we niet stoppen met ons werk totdat we deze destructieve ideologie, in de woorden van Ronald Reagan, aan ‘de vuilnisbelt van de geschiedenis’ toewijzen.”

Isa lobbyt regelmatig bij Amerikaanse en westerse politici om hun nieuwe Koude Oorlog-agenda te intensiveren door economische sancties uit te vaardigen en de banden met China te limiteren. Onder degenen die hij de afgelopen jaren heeft ontmoet, zijn functionarissen van het Witte Huis van de regering-Trump , de rechtse Republikeinse senator Ted Cruz , de Amerikaanse consul-generaal in München en de fervent anti-China waarnemend directeur van de nationale inlichtingendienst, Richard Grenell.

Onbetrouwbare schattingen
Omer Kanat is de voorzitter van het uitvoerend comité van de WUC. In een interview met Max Blumenthal, redacteur van The Grayzone, tijdens een NED-prijsuitreiking in 2018 in het US Capitol-gebouw, nam Kanat de eer op zich voor het verstrekken van veel van de beweringen over interneringskampen in Xinjiang aan westerse media. Hij gaf echter toe dat de WUC niet wist hoe de vaak herhaalde claim van ‘miljoenen gedetineerden’ tot stand kwam, afgezien van ‘door ‘westerse media-schattingen’.

De Uyghur American Association (UAA), opgericht in 1998, is een in Washington DC gevestigd filiaal van de WUC. De UAA is al lange tijd een begunstigde van de NED en heeft miljoenen dollars aan financiering ontvangen. Volgens de openbaar beschikbare belastingaangiften werkt de groep nauw samen met de Amerikaanse regering, met name het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, de Congressional-Executive Commission on China (CECC) en de mensenrechtencommissie van het Amerikaanse Congres. De leiding van de UAA bestaat uit handlangers van de Amerikaanse nationale veiligheidsstaat, waaronder medewerkers van de Amerikaanse regering en het militair-industrieel complex.

Naast hun uitgebreide banden met Washington hebben de WUC en de Oeigoerse afscheidingsbeweging nauwe banden met extreemrechtse Turken zoals de Grijze Wolven. Oeigoerse militanten sloten zich ook aan bij Turkije, Syrië of Irak om te strijden en bij extremistische groeperingen die in de regio vechten, zoals de aan al-Qaeda gelieerde East Turkestan Islamic Movement (ETIM) of de Turkestan Islamic Party (TIP).

‘Vreedzaam en geweldloos’
Andere vooraanstaande vertegenwoordigers van de WUC hebben het Turkse militaire interventionisme vocaal gesteund. De politieke verklaringen van Seyit Tümturk, die als voormalig WUC-vicevoorzitter, onderstrepen de extremistische en militante politiek achter het zorgvuldig gecultiveerde imago van WUC als een ‘vreedzame en geweldloze’ mensenrechtenorganisatie. In 2018 verklaarde Tümturk dat Chinese Oeigoeren Turkse “staatsverzoeken als bevelen” beschouwen. Hij verkondigde toen dat honderdduizenden Chinese Oeigoeren klaar waren om dienst te nemen in het Turkse leger en zich bij de illegale en brute invasie door Turkije in Noord-Syrië aan te sluiten “om voor God te vechten” – als Erdogan daartoe opdracht geeft.

---

Dit is deel twee van een drieluik over de situatie van de Oeigoeren, de internationale politiek daaromtrent en de rol van de media bij de verspreiding van het Oeigoeren-verhaal. De andere delen vindt u na publicatie de komende dagen onder deze link.