Nieuwsuur besteedde gisteren veel tijd aan de PvdD. Mijn eerste gedachte als titel voor dit stukje was: “Wat lacht u lief” naar de blunder waarmee ex-premier Balkenende in 2010 zijn politieke ondergang inluidde.

Voor wie het niet precies meer weet: het refereert aan het moment dat toenmalig premier Balkenende op een intermezzo-vraag in een debat een volkomen blackout kreeg, en niet beter wist dan een beroep te doen op het mededogen van vragenstelster Mariëlle Tweebeeke. Na dat moment was Balkenende voer voor de vissen. Ditmaal leek het omgekeerde van toepassing.

Sinds die ondergang van Balkenende is de ster van Tweebeeke verder gestegen, en ze is nu één van de twee ankerpersonen van Nieuwsuur. Er blijft altijd iets van een glimlachje als op de illustratie hierboven rond haar mondhoeken spelen, maar dat een glimlach noemen is te veel gevraagd. Er zit een zekere arrogantie in, kennelijk gebaseerd op in het verleden bereikte resultaten. Tweebeeke was de vragenstelster die gisteravond de vragen van haar redactie aan Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren mocht voorlezen, en dat viel bepaald niet mee.

Wat enorm opviel is het onbegrip dat achter deze vragen schuil ging. Tweebeeke bleef zeer krampachtig propberen de PvdD in een jaren zeventig/tachtig links-rechts frame te proppen, iets waar Marianne Thieme zonder problemen omheen danste. (Ook dat doet trouwens sterk denken aan de spannendste scènes uit Finding Nemo, maar laten we dat er verder buiten laten.) Waar ik tijdens het kijken niet helemaal uit kwam is de vraag in hoeverre Nieuwsuur hier een poging deed de PvdD van hun aanstaande zetelwinst op 15 maart te ontdoen, of dat Tweebeeke en haar redactie net zo onwetend en niet-beseffend zijn als gisteravond werd geëtaleerd. Ik vrees het laatste.

Dat de PvdD een parkeerpartij is voor voormalige PvdA-stemmers staat vast, en dat maakt ze een dankbaar doelwit voor tegenaanvallen door ‘progressieve’ paniek. Progressief tussen aanhalingstekens, want veel van het huidige links kun je met de beste wil van de wereld niet langer progressief noemen – een goede wil die ik overigens niet bezit. Dat Thieme zichzelf wèl progressief noemde maakte Tweebeeke bijna kwaad – hoe amusant.

De redactie van Nieuwsuur heeft een ééndimensionaal beeld van hoe politiek werkt, terwijl voor een goede behandeling van de PvdD het besef vereist is dat er zelfs meer dan drie dimensies in het spel zijn (ik kom hier te zijner tijd uitgebreider op terug). Dit zal aan Tweebeeke niet besteed zijn; het domme gedram op de ingezette lijn vertoonde geen variatie en bedroog niemand. Onbegrip en onkunde in optima forma. Dat werd op social media ook opgemerkt, en niet alleen door vaste aanhangers van de PvdD (rechts).

Na deze uitzending begrijp ik in ieder geval beter waarom de PVV heeft afgezegd voor deze exercitie. De huidige politieke situatie is al ingewikkeld genoeg om de zaken niet nog door monomaan redenerende eencelligen te laten vertroebelen. Deze huidige redactie van Nieuwsuur kan Jesse Klaver of Lodewijk Asscher prima aan – als ze dat willen zou – maar verder is ze voor de bevraging van geen enkele partij voldoende voor haar taak berekend. Dan laat ik de eigen obsessieve ‘linksheid’ van de redactie verder buiten beschouwing; voor vernietigende kritiek is die eigenlijk niet zo relevant, want te ééndimensionaal.