Topman Prorail klapt uit de school, kopt De Telegraaf. Een terechte kop, maar het is een deksel dat dient te worden opgelicht teneinde de ware vuiligheid te kunnen zien.

De bron van deze rel was een interview met het Financieel Dagblad, en de oorzaak de mededeling van Pier Eringa, dat hij niet langer het ministerie van Infrastructuur wenst te dekken voor missers als die politiek op een wat minder prettig moment uitkomen:

We moeten tegenvallers veel eerder melden, maar we moeten ook stoppen met meebuigen als het ministerie wil dat slecht nieuws wordt uitgesteld. Tot nu toe gingen we daar in mee. Dat doen we niet meer. We gaan Den Haag niet meer verrassen, maar we houden ook niet langer schijn in de lucht waar later doorheen wordt geprikt.

Dit is politiek dynamiet. De verhouding van staatssecretaris Mansveld (PvdA) met de Kamer was al belabberd, maar wat Eringa hier zegt, komt er op neer dat het ministerie er een gewoonte van maakt de Kamer onjuist voor te lichten. Feitelijk is dit erger dan onjuiste voorlichting an sich, wat al een politieke doodzonde is. Maar als dit een structureel probleem is waaraan het ministerie zich schuldig maakt, dan komt ook de positie van de minister in het geding, niettegenstaande dat Mansveld de eerstverantwoordelijke voor de spoorwegen is.

De politiek meest relevante vraag van de komen de dagen wordt: kan Melanie Schulz van Hagen zich verstoppen achter haar staatssecretaris? Stas Mansveld lijkt na alle voorgaande problemen kansloos toast te worden, maar kan de PvdA zich veroorloven opnieuw een stats te offeren, zonder een zoenoffer te verlangen? En wordt het kabinet niet zwakker nu steeds meer personele gebreken moeten worden hersteld?

Dat de VVD na het duo Opstelten/Teeven ook Schultz van Haegen zou willen offeren moet worden uitgesloten. Dat dat de verhoudingen binnen de coalitie hierdoor verder onder druk zullen komen staat wel vast.