Een van de meest interessante gebeurtenissen die afgelopen week in het Midden Oosten plaatsvond, was het plotselinge bezoek van de Israëlische premier aan Moskou.

Dat Netanyahu zich plotsklaps met rasse schreden naar Moskou begaf, werd veroorzaakt door de snelle opbouw van een Russische interventiemacht in Syrië. Niet alleen de aankomst van de modernste Russische luchtafweerraketten werd in Jeruzalem met onrust beschouwd. Ook het verschijnen van een groot contingent special forces was de Israëli’s niet ontgaan.

Hier uit heeft de Israëlische regering onmiskenbaar de conclusie getrokken dat de Amerikanen er, zoals zo vaak, compleet naast zitten met hun MO-politiek. Het valt moeilijk uit te maken in hoeverre Israël exact op de hoogte is van de ins en outs van de Amerikaanse strategie, maar dat men er geen vertrouwen meer in heeft maakte de reis van zondag kristalhelder. En laten we wel zijn, het heeft er alles van weg dat de Israëli’s het bij het rechte eind hebben.

De Syrische burgeroorlog is voor Israël in feite het beste wat haar kon overkomen – zolang hij niet beslist wordt. Zo lang als de strijdende partijen onderling vechten, heeft men geen tijd of middelen voor acties tegen Israël, en wat Jeruzalem betreft kan deze oorlog niet lang genoeg duren. Want een nuttig bijeffect is dat hoe langer hij duurt, des te langer de wederopbouw tot volledige kracht duren zal.

Cynisch
Natuurlijk is dat cynisch. Maar het is ook de realiteit van het MO. De laatste 70 jaar moeten de wijsheid van deze benadering voldoende hebben duidelijk gemaakt. En als iets duidelijk moet zijn is dat Israël sterk de voorkeur geeft aan Bashar al-Assad als noordelijke buurman, als het alternatief een militante (Amerikaanse bondgenootjes) of zeer militante (IS) islamitische Syrische staat is. Daar lijkt me weinig op af te dingen. Zodat Netanyahu – als een goed realpoliticus betaamt – op volle snelheid een gesprek met Putin moest zien te regelen.

Ook voor Putin bood het bezoek van Netanyahu grote voordelen. Het bezoek van de Israëlische premier toont de wereld hoe de kaarten liggen in het Syrische conflict. Eveneens is het een signaal dat Israël onvoldoende vertrouwen heeft in de Amerikanen en hun gefröbel om de zaak nog langer op zijn beloop te laten. In zekere zin was dat voor de Russen dus een goede reden de vlag uit te steken – ook al was dat in dit geval een Israëlische.

Obama
En dus werden er zondag zaken gedaan over coördinatie van luchtactiviteiten (Israël is zeer actief boven Syrië), en wie weet wat nog meer. Israël zal zich niet actief bemoeien met de Russische inspanningen – gezien de gevoeligheden in het MO zou dat contraproductief zijn – maar een welwillende afzijdigheid is voor Rusland zeer welkom. Achter de schermen zal ongetwijfeld gesproken zijn over de veranderingen in de wereld, alsmede de zwakheid van het Amerikaanse zwalkbeleid en de rol van Obama. Vooral de rol van Obama, moet worden gevreesd.

Met deze Amerikaanse president zitten we nog anderhalf jaar opgescheept, en wat al een zwak president was, zal in zijn laatste jaar niet ineens een besluitvaardig man worden. Gecombineerd met het evidente terugtreden waarmee de VS al enige tijd bezig zijn, zal de comeback op het wereldtoneel van de Russen spectaculair zijn.

.

————————————————————————————————————-

Westerse media in Duitsland en Groot-Brittannië beginnen te beseffen wat gaande is. In Nederland zult U het nog even met ons op VoL moeten doen.

Volg ook ons Dossier Wereldpolitiek USA en Dossier Syrië