Opnieuw heeft een groepje We are here-krakers toegeslagen rond Amsterdam. Niet in de stad zelf, maar dicht genoeg in de omgeving om het te zien als eenzelfde uiting van gebroken gezag als dat wat de stad al zo lang teistert.

Gisteren was het weer raak: Vrouwelijke groep uitgeprocedeerde asielzoekers kraakt pand in Slotervaart. Een bedrijfspand. Let ook op de gebruikte terminologie:

In een verklaring laat de groep weten dat hun verzoek tot asiel is afgewezen. Ze zijn daarom kwaad op de Immigratie en Naturalisatie Dienst (IND). ‘Een bureaucratisch systeem dat niet werkt en is gericht op restrictief beleid en anti-migratie sentimenten.’

ZE zijn kwaad, boos, en delen ons nu straf uit. Onder de vlag van We are here begint zich stilaan een hele beweging te vormen:

We Are Here bestaat inmiddels uit meerdere groepen, waaronder dus één uit enkel vrouwen. Eerder kraakten de vrouwen die zich bij We Are Here hadden aangesloten al een pand aan de Burgermeester Roëllstraat in West.

Zelfs de Telegraaf bericht er vrij fatalistisch over:

Ons plan is om hier te blijven”, zegt Maryama Omar uit Somalië, woordvoerster van de achttien vrouwen die een bedrijfspand in Amsterdam-Slotervaart hebben gekraakt. „Er is geen water en elektriciteit en het is in vreselijk slechte staat. Maar we hebben geen andere optie.

“Ons plan.” Juist. De wijze waarop dit door blijft gaan signaleert dat dit niet langer tolerantie door het gezag meer is, maar een bewijs van onmacht. Het is geen goedertierenheid van een verdwaasd gemeentebestuur, maar een bewijs van totaal gebrek aan mogelijkheden van het bevoegd gezag. Het is zielig, Nederland is zielig. Omdat we te zielig zijn iets anders te willen dan zielig zijn. Uiteindelijk is het resultaat bestuurlijk masochisme – een term die in al zijn innerlijke tegenstrijdigheden precies aangeeft waar de kneep zit. Van onze rechtsstaat resteert nog slechts gebroken gezag: wie zich er buiten plaatst, wordt nauwelijks iets in de weg gelegd.

Want wat óók een uiting van gebroken gezag is, is dat dit niet door die ‘We are Here’-mensen zelf wordt geregeld. Ze zijn niet veel meer dan werktuigen, dat moet maar eens worden geconstateerd. Duidelijk is hierboven te zien dat de dames van We are here worden uitgeladen uit een aantal bestelautootjes.

Want, bestelautootjes? Je kunt veel van de Nederlandse politie zeggen, maar de controle op het wegennet en wat daar op gebeurt kent hier zijn gelijke in de wereld niet. Het is niet voorstelbaar dat dit autootjes zijn van de We are here-groep (want in Nederland moet je gevestigd of in ieder geval geregistreerd zijn om een auto te kunnen bezitten). Dit vervoer is daarom van medeplichtigen. Zou We are here het bedrijfspand zelf hebben gevonden? Al even onwaarschijnlijk. Er is hulp, er zit een organisatie achter. En als zich groepen medeplichtigen gaan vormen rond samenklonterende groepen kraaktuig, dan ontstaat een staat binnen de staat. Dat hebben we vaker gezien.

Om We are here weg te krijgen volstaat het niet langer die mensen uit te zetten, maar moet ook de organisatie die hen gebruikt worden aangepakt. Maatschappijkritisch is best, maatschappij-gevaarlijk moet rücksichtslos bestreden worden. Dergelijke vervoersmiddelen dienen in beslag te worden genomen, en de eigenaren beboet. Hulp aan groepen als deze moet strafbaar worden. Er is een grens aan activisme en maatschappelijke betrokkenheid, en als de overheid niet duidelijk aangeeft waar daar bij de grenzen liggen, dan bestaan er geen grenzen meer. Dan is onder het mom van maatschappelijke betrokkenheid alles toegestaan. Wie geen grenzen stelt, laat over zich lopen. Als er één groep is die dat toont, is dat We are (still) here.