Als het gaat om Nicaragua en de NOS moet ik altijd terug denken aan de heroïsche verslaggeving uit Managua circa jaren 80. Sommigen van mijn minder intelligente kennissen emigreerden zelfs om er het land te helpen opbouwen nadat de Sandinistische Revolutie de rechtse doodseskaders had verjaagd.

Ahum:

Ik herinner me nog precies hoe bovenstaande gebeurtenis toentertijd zou zijn beschreven:

Bij een demonstratie tegen het bewind van presidente A werd door rechtse doodseskaders het vuur op de vreedzame demonstranten geopend. Huilende moeders die een kind verloren hadden aan de rechtse terreur bij een eerdere betoging, gingen voorop in de stoet die bij het presidentieel paleis ging smeken om een menswaardiger…..

Of woorden van vergelijkbare strekking. En dat avond aan avond. Nederland zat aan de buis gekluisterd. Het was ver weg, maar het voelde dichtbij.

Tegenwoordig is dat net andersom. Dankzij de moderne communicatie is het niet langer heel ver weg, maar dichterbij is het zeker niet gekomen. De afstandelijkheid van het leed van deze mensen bij de NOS spat er van af.  En verder dan Teletext en een achterafpagina op de NOS-site komt dit niet.

Niet dat de prioriteiten van de NOS sinds de jaren tachtig veranderd zijn, maar de politieke situatie wel. Diezelfde rebellenleider Ortega die vocht tegen de rechtse doodseskaders die de gramschap van onze eertijdse verslaggeving opriepen is nu presidente Ortega – en verantwoordelijk voor die ‘waarschijnlijke schutters van de regering’. Ook de kliekvorming – de kartelvorming zegt u maar – van toen heeft nu zijn Sandinistische pendant gekregen in een presidente die de belangrijkste baantjes aan zijn vrouw gunt.

Ik hoop in ieder geval voor mijn toenmalige kennissen dat de bananen in Nicaragua wèl de zelfde kwaliteit behouden hebben als toen zij uit Rotterdam vertrokken.