De gedachte achter het concept NGO’s is dat die onafhankelijk van regeringen functioneren kan, en nastreven wat burgers belangrijk vinden. Maar in de praktijk werkt het anders, en zijn NGO’s verworden tot vehikels waarmee een compacte politiek-correcte groep de massa en hun regeringen bespeelt.

Zijn NGO’s onafhankelijk? De praktijk leert dat ze ongeveer net zo onafhankelijk zijn als een politieke hervormingscommissie met daarin vijf (oud)-ministers en de fractievoorzitters van de regeringspartijen. Met andere woorden: mooie woorden, maar inhoudelijk fictie.

Recent zagen we dat fraai gedemonstreerd door Amnesty International dat uit haar plaat ging over de ingang van het boerkaverbod in Nederland. Veel ontstelde donateurs beëindigden hun band met de organisatie, maar ik voorspel dat het een verdere verandering van de organisatie niet zal stoppen. Het eigen gelijk is niet langer een politiek-neutraal doel, maar wordt geïllustreerd met politiek-correcte actie.

De gedachte van neutraliteit achter het concept-NGO was te mooi om lang te kunnen bestaan, en de virulent toegenomen maatschappelijke verdeeldheid van de laatste vijftig jaar heeft die ontwikkeling eerder versterkt dan dat het proces er door werd afgeremd. Dit werd mede gestimuleerd door een politiek klimaat waarin het goede werd gezien als identiek met ‘links’, en met de wijze waarop NGO’s werden ingekapseld met subsidies, en onderdeel werden van een systeem. Een leven lang actief zijn voor een NGO was niet langer een maatschappelijk waardige activiteit, maar een carrière stap die vroeg genoeg moest worden gepland om binnen zo’n club de top te kunnen halen.

Organisaties als de EU en de VN stimuleerden dit nog eens door de eertijdse activisten – die hen voorheen nog wel eens voor de voeten liepen – te voorzien van rijkelijke subsidies, waarmee zij onderdeel van het systeem werden. Niet alleen financieel, maar ook door de bedeling met zetels in diverse overlegstructuren, die vervolgens werden ingezet voor het effenen van paden naar toekomstig beleid. Sterker nog, zodra zich opnieuw een ster aan het NGO-firmament vertoonde, wisten dergelijke organisaties niet hoe snel zij die onderdeel van hun eigen overlegstructuren moesten maken.

De gedachte vanuit de VN – op de keper genomen zelf een NGO, maar met de pretentie de wereldregering in wording te vormen – was dat men op de hoogte wilde blijven met wat er in de wereld van het activisme om ging. Gaandeweg werden de rollen omgedraaid, en zijn NGO’s in belangrijke mate sturend bij acties van de VN alsook de EU.

Het gezegde stelt dat macht corrumpeert, en oneindige macht oneindig corrumpeert  Veel NGO’s hebben dat de afgelopen tien jaar bewezen door hun pogingen misbruikschandalen van kinderen onder de pet te houden die ze van daar op betrapte regeringen direct aan de grote klok zouden hangen. Het is exemplarisch voor welke weg deze organisaties zijn gegaan: door te groot te worden voor efficiënte controle en te machtig om zich iets van controle aan te trekken werden zijzelf wat ze ooit bestreden. Met andere preoccupaties en meestal andere ontsporingen, maar in essentie niet anders dan andere grote clubs met teveel macht.

En allen zijn zo gefixeerd op vooruitgang van iedereen dat niemand in de gaten lijkt te hebben dat ze daaraan vrijwel niets bijdragen. Zorg dragen voor de bedeling van veel mensen betekent geen vooruitgang; het is een verschuiving van macht – niets anders. En zoals veel clubs net teveel macht, laten ze zich niet dwarsbomen. Artsen zonder Grenzen op de Middellandse Zee en de veerdienst vanuit Libië is er het perfecte voorbeeld van, en zelfs het Rode Kruis is er niet van vrij gebleven. De Dierenbescherming? Het is de appanage van de Partij voor de Dieren. Zelfs min of meer onafhankelijke overheidsorganisaties met een nauw omschreven doel als Staatsbosbeheer blijken er niet vrij van te blijven.

Het is de hoogste tijd alle subsidies voor NGO’s wettelijk uit te sluiten. NGO’s zijn niet alleen al te machtig, maar het concept van de Klimaattafels in Nederland toont dat de voorlieden er van er op uit zijn steeds meer macht te verwerven. NGO’s zijn de doodsteek voor democratische inspraak, en een platform voor idiotarians als die maar hard genoeg schreeuwen.