Toon Kasdorp vatte de economische verhoudingen binnen de EU graag samen met een verwijzing naar neuro en zeuro. Dat maakt het inderdaad overzichtelijk.

Sommige economen en nogal wat Zuid Europese politici hangen de theorie aan dat de Europese economie een stelsel van communicerende vaten is. Als de zuidelijke landen tekorten hebben op hun betalingsbalans en de noordelijke overschotten, dan kan dat verbeterd worden doordat de zuidelijke meer gaan exporteren of de noordelijke meer importeren, uit het zuiden dan. In beide gevallen komt het dan volgens hen op zijn pootjes terecht.

Andere economen en de politici uit het noorden menen dat van dat onderlinge economische verband tussen de lidstaten van de EU maar in beperkte mate sprake is.

De manier waarop een herstel van het evenwicht tussen Noord en Zuid zouden kunnen zou kunnen worden bevorderd is, volgens de eerste soort economen, doordat de noordelijke landen hun inflatie wat aanwakkeren. Dus bijvoorbeeld door wat extra loonsverhogingen of door grotere overheidsuitgaven. Meer overheidsuitgaven mag niet van de EU, dus het zou neerkomen op loonsverhogingen in de neurolanden.

DNB heeft deze theorie ooit getoetst aan de hand van ervaringen uit het verleden en het blijkt dat zij op los zand is gebouwd. Enig effect van de loonsverhogingen of van verhoogde overheidsuitgaven zou er wel zijn. Het overschot op de lopende rekeningen van de Neurolanden zou verminderen en de concurrentiepositie van de Zuidelijke en Oostelijke landen zou iets worden verbeterd. Maar het uitgerekende effect op de Europese Unie als geheel is opvallend negatief. In geval van een loonsverhoging stijgt de werkloosheid in het Noorden disproportioneel terwijl de werkloosheid in het Zuiden niet in betekenende mate afneemt. Werkloosheid en vooral jeugdwerkloosheid is met afstand het meest dringende probleem in de zuidelijke landen en je zou het als de maatstaf kunnen beschouwen voor de ernst van de crisis waar de EU mee zit.

Tot de zeurolanden horen, behalve Italië, Griekenland en de Iberische landen, ook Ierland, Frankrijk en de Balkanlanden. De enige weg waarlangs die hun tekorten weg kunnen werken blijkt de weg te zijn van verhoging van de eigen efficiency. Alleen als het hun lukt producten en diensten te gaan produceren die de rest van de wereld hebben wil tegen aanvaardbare prijzen, zullen de tekorten op de betalingsbalansen verdwijnen en kan de crisis worden opgelost. Als dat niet mogelijk blijkt moeten ze uit de euro stappen , een eigen munt invoeren en devalueren. Meer smaken zijn er niet.

---

Dit artikel, over euro, neuro en zeuro verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp