Sid Lukkassen heeft er over nagedacht. In dit lange maar zeer coherente betoog legt hij uit hoe de neergang van Nederland vorm krijgt.

Regelmatig komt het verzoek binnen om uit te leggen, in enkele begrijpelijke stappen, hoe het nu precies kan dat Nederland (of in bredere zin: West-Europa), in ernstig verval is. Om die neerwaartse spiraal inzichtelijk te maken deel ik de verklaring op in vier kerngebieden, te weten: cultuurmarxisme, tien procent klankborders, kosmopolitische segregatie en de deugbalts.

In een gesprek met een Kamerlid ontleedde ik onlangs punt voor punt de beleidsmatige tekortkomingen van de huidige regeringscoalitie. De betreffende merkte op: “Je haalt er wel veel bij.” Dat was zowel waar als logisch: je kunt de problemen niet in isolatie bespreken en evenmin kun je ze in isolatie oplossen. Het wereldbeeld dat aan het beleid ten grondslag ligt, klopt überhaupt niet. Daarom moet dat wereldbeeld worden aangevallen en niet de details van het beleid. Dat laatste is dweilen met de kraan open.

Men kan bijvoorbeeld niet het onderwijs verbeteren zonder een visie op wat ‘goed onderwijs’ überhaupt is. Dat vergt weer een visie op de rol die kennis en cultureel erfgoed te vervullen hebben in de samenleving, evenals reflecties op pedagogiek, opvoeding en de plaats van het gezin in de samenleving. Alles hangt met alles samen – “alles raakt alles in de wereld”, aldus Harry Mulisch. Deze uitleg betrekt dus zowel de economische als de culturele en politieke oorzaken.

Het wereldbeeld van de regeringscoalitie (VVD, CDA, D66, CU) is het Fukuyama-wereldbeeld van Paars dat over zijn graf heen regeert. Volgens dit wereldbeeld zou het Westen aan het ‘einde van de geschiedenis’ zijn aanbeland: alle mensen worden wereldburgers en de grote conflicten rond religie, ideologie en identiteit zouden definitief zijn beslecht. We zijn geen ‘volk’ meer maar een bevolking: consumenten die zich toeleggen op de vergroting en instandhouding van persoonlijke welvaart als hoogste levensdoel. De vraag of dit afdoende culturele ondergrond en spirituele voeding biedt om een land bijeen te houden, is in het Paarse wereldbeeld niet aan de orde.

Door de ontkerkelijking van het CDA plus het feit dat ChristenUnie in feite GroenLinks met de bijbel is (deugen om bij God in de hemel te komen en de aarde mag aan de islam toevallen), én door het verbod van de hogere machten om met populisten te regeren, is er alsnog een Paarse coalitie aan de macht. De ‘man in de straat’ heeft echter al sinds de opkomst van Pim Fortuyn met het bijbehorende wereldbeeld afgerekend. Wat dit verbod op ‘populisme’ betreft – zie wat Hans de Boer, voorzitter van VNO-NCW, onlangs zei tegen Jort Kelder: “Inhoudelijk ben ik het eens met Wilders, maar ik kan hem niet steunen want hij is niet ‘respectabel rechts’.”

Dit verbod van hogerhand om populisten in de macht te laten delen valt samen met de invloed van de Deep State: een clustering van de belangen van topambtenaren, toplobbyisten en multinationals die willen opereren op een wereldwijde markt zonder (nationale) grenzen. Hun belangen worden afgedekt door afspraken op EU-niveau die in het geding kunnen komen zodra ‘populisten’ voldoende macht krijgen om verdragen open te breken. Zolang de ‘populisten’ geen macht verwerven binnen de instituties kunnen ze worden gedoogd als ‘controlled opposition’ om de façade van democratie en soevereiniteit in leven te houden.

Uiteindelijk is de vraag van de ondergang van Nederland (en West-Europa) een vraag van instituties. Daarvoor moet men verder kijken dan louter parlementaire oppositie. Als realistische moties al worden aangenomen, worden ze vaak domweg niet uitgevoerd. Geen haan kraait ernaar omdat de media-aandacht tegen die tijd is verschoven. Politici zijn bezig met herkiesbaar blijven – dit betekent zichtbaar blijven door zich met actuele problemen te verbinden. Het veranderen van de koers van een land is echter een kwestie van een miljoen druppels die de steen uithollen. Vandaar het enorme belang van een Nieuwe Zuil, als basis om vanuit de grassroots eigen nieuwe instituties te kunnen opbouwen.

Zonder verdere omhaal volgt nu dé verklaring hoe het komt dat Nederland en West-Europa in een neerwaartse spiraal gevangen zijn. Te beginnen bij het foutieve wereldbeeld – het denkraam van het cultuurmarxisme.

Cultuurmarxisme
Karl Marx (1818-1883) verdeelde de wereld tussen ‘bezitloze arbeiders’ en de ‘kapitalistische burgerij’. Het cultuurmarxisme laat deze economische indeling los en vervangt ze door een splitsing tussen ‘onderdrukkers’ en ‘onderdrukten’. Daarbij is je positie afhankelijk van de rangorde die je inneemt binnen de cultuur. In dit denkbeeld staat de blanke hetero man bovenaan als badguy, als ultieme onderdrukker.

Aan deze voorstelling van de geschiedenis ligt eschatologisch messianisme ten grondslag: een ‘eindstrijd’ waarin de zwakken en vertrapten opstaan tegen hun onderdrukkers. Het doel hiervan is het opruien en activeren van marginale groepen door hen aan te praten dat ze worden gediscrimineerd door blanke hetero mannen. Toen de arbeider in de vorige eeuw niet meer voor de klassenstrijd te porren was, werden nieuwe groepen als stoottroepen via migratie binnengehaald. Alles om de ‘culturele hegemonie’ van de Europese burgerij te doorbreken. “Desnoods kiest de regering een nieuw volk”, aldus Bertolt Brecht in het gedicht Die Lösung (1953).

Wat deze migratie betreft is de hoofdoorzaak beslist niet de gastarbeid. Er waren in 1972 zo’n 31.000 duizend Turken en 22.000 duizend Marokkanen. De werving van gastarbeiders is al in 1975 gestaakt: wel was er gezinshereniging. CBS StatLine peilde het totaal niet-Westerse allochtonen in Nederland als meer dan twee miljoen. Nog steeds zijn de geldende migratieverdragen gebaseerd op de situatie van de Tweede Wereldoorlog: toen vond migratie binnen de eigen regio plaats. Er waren niet de hedendaagse vervoersmiddelen, er was géén bevolkingsexplosie in derdewereldlanden noch de internationale mensensmokkelbranche van vandaag. Wie zich in de geschiedenis van het migratiepatroon verdiept, komt uit op de Resolutie van Straatsburg en de Euro-Arabische dialoog.

Het postmodernisme van Franse academici uit de jaren zestig van de vorige eeuw, heeft zich inmiddels vastgezet als leidende denkrichting binnen de instituties. Voor deze stroming is waarheidsrelativisme kenmerkend. Ieder streven naar waarheid zou een verborgen machtsaanspraak zijn – alles is subjectief en er is geen hiërarchie in esthetische voorkeuren. Er zouden geen universele waarden bestaan maar enkel aangeleerde, per cultuur uiteenliggende vooroordelen.

Het differentiedenken behelst dat het authentieke leven zich zou bevinden in alles dat afwijkt van de norm: in dat wat het marginale ons toont. Dit denken mondt uit in een verheerlijking van alles wat niet-westers is, waarbij de Derde Wereld de rol vervult van de ‘onbevlekte ontvangenis’. Tiersmondisme noemen de Fransen dit. Het is de marxistische tegenstelling van ‘onderdrukte arbeider’ tegenover de ‘burgerlijke kapitalist’ – maar dan in een cultureel in plaats van een economisch jasje. Het marxistische gelijkheidsideaal toegepast op cultuur in plaats van op economie. Dit voert tot een gelijkgetrokken, geproletariseerde cultuur zonder verticale verheffing.

Volgens het deconstructiedenken wordt het Westen geregeerd door een hoogmoedig wetenschappelijk-industrieel complex dat uit is op het beheersen van de natuurwereld. De academici van de Frankfurter Schule duiden dit aan met ‘Herrschaft’ – hét codewoord voor alles wat koloniaal, imperialistisch en heerszuchtig is. Herrschaft zou diversiteit en pluraliteit vernietigen. Ook bijvoorbeeld het traditionele huisgezin en het justitie-apparaat zouden meedoen aan de ‘repressie’ van ons libido en onze kleurrijke ziel.

De aanhangers van het deconstructiedenken zien overal machtstegenstellingen en waar die ontbreken, projecteren ze die. Alle verticale standaarden die mensen kunnen verbinden of verheffen, worden aangemerkt als ‘cultureel imperialisme’ en vervolgens gedeconstrueerd. Slechts een ironische levenshouding blijft over.

Tien procent klankborders
Het begrip ‘tien procent klankborders’ verwijst naar een teruglopend aantal burgers dat daadwerkelijk hoorbaar is binnen maatschappelijke discussies en toegang heeft tot de machinekamer van de macht. De bestuurlijke klasse plooit zich terug op het eigen, interne netwerk. Alles wat daarbuiten gebeurt bereikt hen niet meer. De bestuurlijke klasse wordt zodoende niet tot nauwelijks geconfronteerd met de gevolgen van het beleid dat zij voert.

De kosten van klimaatwetgeving worden bijvoorbeeld afgewenteld op de lagere- en middenklasse. Denk maar aan mensen die in het buitengebied wonen en voor hun werk de auto nodig hebben. Vroeger onderscheidde de elite zich met luxe-bezittingen: vandaag met luxe-overtuigingen. Dit leidt tot de deugbalts – daar komen we zo op.

De media zijn afhankelijk van scoops door de gevestigde instituties – zie het groeiende aantal ‘waarheidsmakers’ oftewel persvoorlichters en spindoctors. Journalisten krijgen geen informatie als ze ‘off script’ gaan, oftewel al te lastige vragen stellen. Persvoorlichters, beleidsmedewerkers en journalisten worden vaak uit dezelfde kringen gerekruteerd: het is een innig verstrengeld wereldje. Hier komt bij dat veel verslaggevers er niet op uit zijn om de wereld objectief in kaart te brengen, maar middels engagement de wereld actief willen veranderen. Benno Barnard somde dit op als: “De stencildraaiers werden journalist.”

Algoritmes van sociale media en filterbubbels leiden tot afgesloten netwerken en ‘containment zones’ voor onwelgevallige oftewel ‘divisive’ content. Filterbubbels, shadowbans en ‘limited views bans’ versterken de isolatie van de bestuurlijke klasse, die vooral ‘mooi weer’ beschouwingen te zien krijgt.

De Nederlandse mediabubbel is geconcentreerd rond Hilversum en Amsterdam. Dit heeft tot gevolg dat leden van de jetset tot dezelfde sociale kringen worden aangezogen. Zij bezoeken dezelfde cocktailfeestjes en zijn ‘s avonds lid van dezelfde ‘party’. Zij gaan naar dezelfde sportscholen, sturen hun kinderen naar dezelfde gymnasia…

Kosmopolitische segregatie
Kosmopolitische segregatie wordt gekenmerkt door een afsplitsing tussen hoogmobielen (die nog een uitweg hebben uit de maatschappelijke chaos), en laagmobielen. Ik besprak al eerder de ‘allegorie van het vliegticket’: een D66-stemmer spreekt zijn talen, kan goed met digitale media overweg en gaat uit van waarden als risico en avontuur. Het maakt hem niet uit waar hij terechtkomt – hij vertrouwt erop dat hij zijn weg wel vindt. Voor stemmers op PVV of SP zijn waarden als vastigheid, stabiliteit en betrouwbare ankerpunten veel belangrijker. Deze bevolkingslaag heeft echter véél minder politieke vertegenwoordiging ter beschikking.

In de netwerksamenleving worden mensen teruggebracht tot het nut van hun functie. “Wat kun jij voor mij betekenen zodat ík erop vooruitga, hoe kun je mij eventueel beschadigen als ik je tegen mij in het harnas jaag?” Dit betekent dat mensen nare streken kunnen flikken. Ze ontlenen hun waarde echter aan hun functie, dus zolang ze die functie behouden deert het ze niets. Onze tijd is schaars en hierom besteden we de tijd die we wijden aan ‘networking’ het liefst zo efficiënt mogelijk. Dit heeft tot gevolg dat iemands waarde ‘als mens’ steeds minder wordt opgemerkt en ook minder lijkt te tellen.

In de jaren negentig nam men aan dat in de toekomst iedereen mobiel en decentraal zou werken, omdat nieuwe digitale communicatiemiddelen dit mogelijk maken. Het tegenovergestelde gebeurde: ondanks de digitalisering van het sociale verkeer moet je nog steeds fysiek bijeen zijn om te worden toegelaten tot de inner circle van een netwerk. De digitale revolutie heeft de menselijke drang naar nestgeuren en kliekjesvorming niet verminderd. Zo ontstaan gebieden als de Amsterdamse Zuidas – wie dat niet kan betalen eindigt in een ‘prachtwijk’. Een gevolg is dat bijvoorbeeld leraren geen woning meer kunnen betalen in het gebied waar zij doceren, waardoor het sociale weefsel nog sneller ontbindt.

De ideologie die met bovenstaande ontwikkelingen samenhangt is het kosmopolitisch prioritarisme – ook wel de kosmopolitische voorrangspolitiek genoemd. De tegenhanger is het ‘verantwoordelijke nationalisme’. De eerste stroming verklaart zich solidair met de hele wereld en wil mensen overal ter wereld helpen, terwijl de tweede de beschutting van een nationale soevereine staat verkiest.

Google en Facebook bouwen intussen aan eigen steden. Kosmopolieten zoeken elkaar op in metropolen, terwijl eerder het idee heerste dat het internet iedereen over de hele wereld zou verbinden ongeacht leeftijd, klasse, geslacht of nationaliteit. Er was een sterk ideaal van de topos. Nu zingt in de kanalen van de macht het idee rond dat het internet ‘vooral de onderbuik naar boven brengt’. Lees: verhalen uit de samenleving die niet door de politiek-correcte filters van de mainstream media komen.

Deugbalts

De deugbalts maakt dat jonge ‘high potentials’ al gauw Rob Jetten (D66) napraten – zéker als zij werken binnen grote bedrijven en overheidsinstanties. Als ik hoor dat jij woorden bezigt als ‘duurzaamheid’ en ‘diversiteit’, dan weet ik dat jij ongeveer dezelfde kant op roeit als ik. Een duif kan niet paren met een meeuw – niet voor niets maken die vogels andere baltsgeluiden. Hoor ik je dus iets zeggen over Spengler, dan weet ik dat ik weinig met je kan, als het gaat om aanhaken bij de juiste geluiden om subsidies binnen te harken.

De deugbalts is de taal van de ‘public affairs’: het juiste ‘inclusieve’ taalgebruik uitkramen. Zoals ‘witte’ mensen’ en ‘mensen van kleur’, om te kunnen worden gehoord door de instituties. Als je niet in deugjargon spreekt, dan vangen de instituties je zendfrequentie überhaupt niet op – behalve als je, zoals de Gele Hesjes in Frankrijk, dingen begint te slopen. In deze situatie worden opvattingen zoals bedrijfsuniformen: authenticiteit zal steeds zeldzamer zijn.

In een maatschappij waar er meer budget omgaat in promotie en reclame dan in fysieke productie, verschuift de macht naar mensen die goed zijn in relatiemanagement. De Rijnlander, met zelfoverstijging, vakmanschap en punctualiteit als kenmerkende waarden, legt het af tegen de elevator pitches van de Randstedeling. De mensen met technische expertise in de binnendienst worden weggespeeld door de vlotte verkopers van de buitendienst. Het huis rammelt van binnen maar dat maakt niet uit want men ziet enkel de buitenkant: fake it until you make it. Dit is Nederland vandaag: doorgerot aan de binnenkant maar de uiterlijke façade ziet er nog mooi uit. Met een bijpassende premier als verkoopspecialist. Tsjakka!

De Rijnlandse mens is geworteld in een landschap van drassige graslanden, dooraderd met kabbelend water dat op een sombere herfstdag zo koud en grauw is als metaal. De Rijnlandse mens is een noeste werker, soms zwaarmoedig, hij kan ernstig peinzen. Vlijt, huiselijkheid en plichtsbetrachting houdt hij hoog in het vaandel – toch zien we dit menstype nauwelijks terug in de mainstream media.

Een groeiende bevolkingsgroep herkent zich daarom niet in hoe zaken als vaderlandsliefde, ontzag voor traditie, familiebanden en gezinsverhoudingen in de entertainment-industrie worden uitgebeeld. Een gevolg is dat, bij het verdwijnen van streekmedia, een links-identitaire beeldvorming over het Sinterklaasfeest vanuit de Grachtengordel over de rest van Nederland wordt uitgerold. Om dit te veranderen is onlangs omroep ‘Ongehoord Nederland’ opgestart.

De deugbalts hangt sterk samen met virtue signals. In beide gevallen worden goede intenties boven meetbare, te verwachten gevolgen gesteld. Doelmatigheid (teleologie) staat hier tegenover utopisme. Wat goed voelt staat haaks op wat goed uitwerkt: denk maar aan het taboe rond het Australische migratiemodel, dat met pushbacks bewezen effectief is. Op korte termijn wint het eerste het van het tweede. Immers, het goede deugen is nu voelbaar aan de binnenkant, terwijl de negatieve consequenties van het beleid pas op de lange termijn voelbaar zijn. Dan zit er weer een andere regeringscoalitie dus de problemen zijn van later zorg – ze worden doorgeschoven naar de toekomst.

Zelfs bij de emancipatie van allochtonen wordt de diepere laag niet bereikt: er is hooguit wat cherry picking. Een handvol ambitieuze, goed presterende allochtone jongeren komt bovendrijven: zij worden uitgenodigd op een conferentie met een burgemeester, wethouders en NGO’s. Vervolgens worden er foto’s genomen – lekker ‘inclusief’, goed voor de beeldvorming naar de achterban – en dóór. De jongeren waar het qua radicalisering écht om gaat, worden met dergelijke programma’s niet bereikt. Islam-identitarisme blijft smeulen in de haarvaten van de samenleving.

Aanvullende factoren
Dit verval wordt versterkt door de afwezigheid van een groots overkoepelend plan waaruit mensen eigenwaarde kunnen herleiden (zie hiervoor de artikelenserie over de film Joker, oftewel het leven in een grote clownshow). Uitzendkrachten zijn als inwisselbare tandwieltjes of voelen zich althans zo – als vanzelf gaan ze zich daarnaar gedragen. Veel ‘Big Mac jobs’ met weinig loopbaanperspectief.

De onvrede over deze zowel materiële als immateriële onzekerheid wordt echter niet gepolitiseerd, maar weg-geconsumeerd: dit werkt apathie in de hand. Velen zoeken verstrooiing via bijvoorbeeld Netflix. Maatschappelijke thema’s zoals de rechten van arbeiders en werkzekerheid zijn nu in de liberale sfeer getrokken van de persoonlijke queeste. De thema’s worden niet meer ervaren als politieke collectieve vraagstukken.

Dit alles heeft ook demografische implicaties. Het ontbreken van de financiële zekerheid om een gezin te stichten, versterkt bevolkingsverandering. Bedrijven spelen in op deze bevolkingsverandering of wakkeren dit zelfs aan: lagere lonen, meer consumenten. Varkensvlees verdwijnt uit de fastfoodzaak en zelfs sociaaldemocraten en christendemocraten ergeren zich daaraan. Als zij er echter wat van zeggen, dan wordt hun betoog in de sfeer van het rechtsradicalisme getrokken, dus zwijgen zij.

Een moslimgezin in een monoblank dorp zou uit integratie-overwegingen de kinderen niet opvoeden met halal voedsel: dit zou het kroost een gewoonte bijbrengen die in die omgeving als ‘marginaal’ wordt gezien. Maar als halal voedsel overal te koop is, dan wordt dit voedingspatroon genormaliseerd. De commercie is dus niet neutraal maar neemt, door wel of geen halal voedsel te verkopen, actief stelling binnen het integratiedebat. Ook hier is het de ‘koopmansgeest’ die de eigen cultuur uitverkoopt.

Zoals gezegd is de islam een factor van belang: bovenal de uitwerking van deze doctrine op de vrijheid van meningsuiting. Als je na het tekenen van een spotprent moet vrezen voor je leven – als je na een kritisch geschrift je kinderen niet meer uit school kunt halen zonder over je schouder te moeten kijken, dan is er feitelijk geen vrijheid van meningsuiting meer. Het afgelasten van Wilders’ cartoonwedstrijd betekent dat een stukje van de Pakistaanse wet is gaan gelden op Nederlands grondgebied. Zie ook de uitspraak van het Europees Hof – dat het statement “Mohammed was een pedofiel” terecht bestraft was omdat de “maatschappelijke gevolgen” zwaarder zouden wegen dan de vrijheid van expressie. Strength in numbers plus de dreiging met ontwrichtend geweld heerst boven seculiere principes.

Terwijl ongekozen rechters steeds meer macht verwerven raakt de politieke orde versnipperd. Er zijn steeds meer partijen – dit betekent dat er minder ruimte is voor échte dossier-experts en specialisten op een onderwerp. De volksvertegenwoordiging raakt dunner uitgesmeerd en verzwakt: hierdoor groeit de macht van ongekozen bureaucraten. Zie voor een overzicht van de parlementaire problemen dit artikel over Kamervoorzitter Arib, evenals deze drie [1|2|3] werken over de esthetische wending van de politiek. Het gaat steeds minder over de inhoudelijke dossiers – het ‘spel’, de show voor de bühne, is inmiddels een doel op zich.

Ondertussen hebben links en rechts het speelveld onderling verdeeld. Links de zorg, cultuur, onderwijs, klimaat; rechts de infrastructuur, financiën, transport en veiligheid. Met als gentleman’s agreement: voer geen campagne op elkaars thema’s. Dit is het fundament van een status quo die zich niet laat ‘challengen’ door populisten – een status quo die voor hun eigen gevoel de underdog is. Frans Timmermans en Guy Verhofstadt zien zichzelf immers als verdedigers van de ‘fatsoenlijke samenleving’ tegen ‘populisten’ zoals Wilders en Trump. Voor deze status quo is alles geoorloofd om populisten ‘niet in het script te laten schrijven’. Pro-populistische verkiezingsuitslagen versterken enkel hun belegeringsmentaliteit.

De destructieve monetaire politiek en de invloed van de ECB mogen niet ongenoemd blijven. Wereldwijd blijven de schulden oplopen – vooralsnog is hier geen werkbare oplossing voor: het barsten van de bubbel wordt alleen vooruitgeschoven door de belastingbetaler voor de bail-outs aan te slaan. Inmiddels is er zelfs negatieve rente op spaargeld – mensen zien de waarde van hun spaargeld verdampen. Waar sparen niet loont, worden mensen aangemoedigd om risicovoller met geld om te gaan. Dit ondermijnt de stabiele economische patronen waarop een brede middenklasse samenleving drijft en gedijt. De ECB herschrijft het eigen mandaat zonder democratische controle – welvaartstransfers van Noord naar Zuid zijn het gevolg.

Wat ook meespeelt is interactieve metaalmoeheid c.q. democratische metaalmoeheid. Gekozen volksvertegenwoordigers lukt het maar niet om het geluid van de straat te laten horen, met als gevolg dat ze deze taak willen overhevelen op het systeem. Dit leidt tot het optrommelen van burgers naar vergaderingen waarbij hen kansen tot participatie in het vooruitzicht worden gesteld.

Onvermijdelijk wordt er met deze burger-input weinig gedaan: deze input past immers niet goed binnen de gevestigde structuren – die willen uiteindelijk hun macht niet delen. We zagen dit bij het recente afschaffen van het referendum nadat de uitkomst van het Oekraïne-referendum de bestuurlijke klasse niet goed uitkwam. Deze overkill aan vruchteloze burgerparticipatie hangt samen met de tien procent klankborders. Gedesillusioneerde burgers zoeken sterke leiders die overzicht brengen. Dit voert tot Caesarisme: een situatie waarin pragmatische machtspolitici belangrijker zijn dan enige onderliggende levensbeschouwing. Hun magnetische charisma houdt alles in beweging – zonder hun charisma valt alles stil.

Conclusies
Alles staat of valt met de leidende cultuur. Een land gedijt in zowel sociale als economische zin, als er een cultuur heerst waarin mensen met een opgeruimd gevoel uit bed stappen, aan de slag gaan en de frisse geur van de velden opsnuiven zodra ze buitenshuis komen. Op straat groeten ze elkaar beleefd en bij problemen gaan ze niet defaitistisch zitten mokken. Dan steken zij de handen uit de mouwen en spreken elkaar aan op wat er gedaan moet worden. Vanuit een vindingrijke volksgeest komen er oplossingen boven die direct worden uitgevoerd.

Waar er zo’n cultuur heerst is er sprake van een actieve natie. Er is dan een hechte gemeenschap die veel van het onderhoud van de publieke ruimte en de zorg voor de naaste medemens kan oppakken, zónder dat de overheid daar een grote rol in hoeft te nemen. Maar deze cultuur is ondermijnd door een extreme regelzucht die ironisch genoeg juist onder liberaal bewind is uitgerold.

Eigen initiatief wordt bestraft omdat je overal op bureaucratische tussenlagen stuit. Normen op straat vervagen door de instroom van gewelddadige culturen uit het Midden-Oosten. De staat schotelt ons megalomane en utopistische projecten voor, qua klimaatbeleid en open grenzen, terwijl de dienstverbanden die mensen in de praktijk krijgen, vooral voor de korte termijn zijn. Het gevolg is mooi weer spelen naar buiten toe – virtue signals oftewel de deugbalts – terwijl diep van binnen niemand zich langdurig betrokken voelt. In deze situatie voelt niemand de aandrang om zijn omgeving naar een hoger niveau te tillen, en wacht men passief op de overheid.

De Hollandse ondernemingslust is doodgeslagen. Helaas kan deze ‘Dutch spirit’ niet worden hervonden. Deze opgeruimde ondernemingslust was immers het product van unieke cultuurhistorische omstandigheden die, gegeven de context van massa-immigratie en bureaucratische machtscentralisatie, niet kunnen worden hersteld. Nu doemt een Europa op van gefragmenteerde cultureel-religieuze enclaves die op gespannen voet staan. De staat moet daarbij steeds indringender te werk gaan om de orde te bewaren. Dit zal uitmonden in Caesarisme en de Chinaficatie van Europa.

---

Volg Sid Lukkassen via zijn nieuwsbrief. Steun de auteur om dit geluid boreaal te blijven verkondigen via BackMe. Dat is erg belangrijk want van losse, incidentele donaties kun je geen hypotheek krijgen.

Meer van Sid Lukkassen vindt u op Veren of Lood hier, vandaag ook nog een interview met Joost Niemöller voor Café Weltschmerz.