Stel, u woont in Friesland. En op een werkelijk hete dag in Friesland gaat u zwemmen in het meer, om af te koelen. Doet u al heel lang, en generaties voor u hebben dat ook gedaan. Is prima voor u.

Nu heeft u een aangetrouwde neef die in donker Afrika woont. Prachtig, midden in een wildpark. U heeft er een leuke safari beleefd. Dat uw nicht het aanlegde met een asielzoeker die besloot om later terug te keren om zijn land te helpen opbouwen kan gebeuren. Dat het stel besluit hun leven voort te zetten in Congo is al een stuk minder waarschijnlijk, maar er zijn gekkere dingen in de wereld.

Eén van die dingen zou zijn, dat uw aangetrouwde neef op een werkelijk hete dag op uw advies zou gaan zwemmen in het meertje even verderop van zijn huis. Zou hij dat doen? Natuurlijk niet, de omstandigheden verschillen hemelsbreed. Zoudt u het vreemd vinden als uw aangetrouwde neef uw suggestie lachend van tafel zou vegen? Ik kan het me slecht voorstellen.

Waarom moet Egypte dan “democratiseren”?

De omstandigheden tussen het MO en West-Europa verschillen hemelsbreed. Zijn totaal niet vergelijkbaar. Desondanks verkondigen onze media luid en duidelijk de stelling dat alles er anders moet, en wel in navolging van het lichtend voorbeeld van onze Europese verzorgingsstaten. Dat de basis die onze staatkundige constellatie ondersteunt in het MO (Israël uitgezonderd) ten enenmale afwezig is wil er blijkbaar niet in bij de mensen die wij uitsturen om verslag te doen van de gebeurtenissen. En dus zwatelt men door over de vreselijke dingen waar het Mubarak-regime aan schuldig is, zonder te beseffen dat er geen alternatieven zijn die beter zullen uitpakken.

Zoals ik eerder deze week al betoogde, in feite is de huidige Egyptische staatsvorm het beste dat je nu in het MO mag verwachten. Het kan alleen slechter worden, wat niet betekent dat het nu goed is, maar meer zit er nu niet in. Allen die democratie heilig verklaren omdat ze denken dat dat moet, zijn gevaarlijke gekken, die weinig tot niets begrijpen van mensen en geschiedenis. Wie in ogenschouw neemt hoe lang en hoe voorzichtig de transformatie van de West-Europese maatschappij tot zijn huidige vorm heeft geduurd, kan niet anders dan erkennen dat een land 150 jaar sociale geschiedenis te laten overslaan gekkenwerk is.

Alle idioten die nu hard staan te roepen dat Mubarak zo vreselijk is (toegegeven, tenzij die de Egyptische nationaliteit hebben), kan het op de keper genomen eigenlijk weinig schelen wat er in Egypte gebeurt. Het geblèr, veroorzaakt door gêne, het gevoel iets te moeten doen, mee te moeten voelen, ellende te moeten delen. Dat, van mensen die zich er op elk gewenst moment van los kunnen maken door een giro-overschrijving aan te bieden en zich terug te trekken in hun eigen warme, veilige, comfortabele huis, waar vanavond op de TV zichtbaar zal zijn hoe bewogen zij zelf hebben geprotesteerd en gedoneerd.

Zij verzachten alleen de pijn van hun eigen machteloosheid.

Heb ik daar respect voor? Natuurlijk niet.