Vandaag grote activiteit binnen de NATO-gelederen. Het bondgenootschap hing aan de lijn bij de Spaanse regering in Madrid om te voorkomen dat de Russische schepen van de Atlantische vloot zouden bunkeren in Ceuta, een Spaanse enclave op het Afrikaanse continent.

Dat NATO bang is te worden geassocieerd met de aanstaande bombardementen vanaf het betrokken Russische vliegdekschip de admiraal Kuznetzov is nogal bizar. Haar eigen houding in de Syrische burgeroorlog is tenminste ambivalent, en bij deze gelegenheid wil NATO kennelijk voorkomen dat haar ‘gematigde’ bondgenoten het niet snappen.

Tja.
Tja.
Tja.

Wat moet je met dergelijke onzin? Dat NATO al enige tijd op het randje van een complete oorlog met Rusland en China balanceert is geen geheim. Dat het bindgenootschap hysterisch doet als het de kans krijgt Rusland in een kwaad daglicht te stellen, en daarmee eerder het tegenovergestelde (over het schaduwen van deze Russische vloot door het Kanaal zullen ze in Moskou nog steeds grinniken nu) bereikt dan wat zij beoogt – het zal wel. Maar als deze oorlog inderdaad op korte termijn uitbreken zou, is de schuldvraag tenminste dubieus geworden. Natuurlijk ben je trouw aan je land. Wat naar mijn gevoelen niet wegneemt dat na afloop de oorlogshitsers hun straf niet zullen ontlopen, zullen we maar zeggen. Al wordt dat misschien schoffelen tussen de sintels om ze te kunnen lokaliseren.

Heeft het enige zin, dit gezeur? Geenszins. Rusland liet al weten dat het er van af ziet, bunkeren in Ceuta. In Algerije zullen de havenmeesters tevreden in hun handen wrijven, en een aantal Spaanse brandstofleveranciers zal teleurgesteld van hun sherry nippen. Belang heeft het niet.

Het enige dat belang heeft is het geheugen van de mensen waarmee je om moet gaan om de vrede te handhaven. Op dat punt heeft de NATO vandaag en gisteren weer minnen gescoord. Er is wat onmin blootgelegd binnen het bondgenootschap. De Russen zullen geen uur later dan gepland voor de Syrische kust arriveren. Knap gedaan jongens.