Er is iets vreemds gaande in de USA. Formeel is de keuze voor de nieuwe president pas afgerond als het Electoral College de president heeft aangewezen – gewoonlijk een formaliteit. De Democraten lijken daarin nu te willen rommelen.

De keuze van het Electoral College (dit jaar op 19 december) is normaal gesproken een formaliteit. Het bevestigt de keuze van de staten voor de kiesmannen, die elk op hun beurt hebben gezworen te zullen stemmen voor de kandidaat namens wie ze op 8 november op het stembiljet stonden.

Dat gaat deze verkiezing niet anders worden, maar de suggestie is gewekt dat de Democraten een soort flauwe hoop levend proberen te houden dat er toch een andere uitslag uit kan rollen dan volgens de regels zoals ze nu eenmaal bestaan in de USA uit zou moeten komen. Het valt moeilijk de aandrang van Hillary Clinton om de leden van het Electoral College op de hoogte te brengen van de laatste bevindingen van de CIA, dat Rusland actief heeft geprobeerd de Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden. Een complottheorie die overigens door de FBI wordt afgewezen. En de FBI is de binnenlandse veiligheidsdienst van de USA, waarmee ik maar benadrukken wil dat uit de aard der zaak hun mening zwaarder zou moeten wegen.

Enfin, de bekendmaking hiervan was vorige week slechts de laatste in een lange rij gebeurtenissen die onderstrepen dat de Democratische Partij nog niet niet voldoende met zichzelf in het reine is om de gebeurtenissen in de aanloop naar 8 november eerlijk in de ogen te zien. Een kort maar geenszins volledig overzicht:

• De georkestreerde demonstraties in staten als Oregon en een stad als New York.
• De doorzichtige poging via een hertelling – aangezwengeld door kandidate Jill Stein, die hierbij door Soros gefinancierd leek – de legitimiteit van de verkiezingen in een aantal cruciale staten te ondergraven.
• De aankondiging van George Soros dat elk besluit van president Trump door de juridische mangel zal worden gehaald door een nieuwe door hen op te richten juridische waakhond.
• Het oeverloze gejengel dat de Russen verantwoordelijk zijn voor verloop en uitslag van USA2016.

Wat ontbreekt is de erkenning dat de uitslag een redelijke weergave is van de stemming in de USA. Dat men van de geboden kandidaten het liefst Trump had, wellicht ondanks zijn persoon en de partij die hem steunde. Maar ook die erkenning komt niet, want zij zou tegelijkertijd zoveel zeggen over Clinton en haar partij, dat er een dynamiek zou kunnen ontstaan waarbij men zichzelf niet meer in de ogen durft te zien. Niet dat de situatie nu wezenlijk anders is, maar zolang Trump nog niet in het ambt bevestigd is, blijft er een theoretische kans. Dat niemand tegensputtert dat het een bespottelijke aanpak is die er slechts toe kan leiden dat de leiding van de Democraten onder de kerstboom tot de ontdekking komt dat hun partij aan het desintegreren is maakt het erger.

Ook de Amerikaanse pers lijkt het moeilijk te vinden om vóór 19 december op haar plek te zetten en afdoende te bespotten. Ook binnen de Amerikaanse MSM zijn de wonden van 8 november nog verre van geheeld. De obsessieve aandacht voor hoe Trump zaken aanpakt bij het voorbereiden van zijn regering is niet alleen een inhaalslag, maar tevens zie je de gedachte soms dat enkele kandidaten mogelijk kunnen worden afgebrand. Het zal nog wel een tijdje duren eer de Amerikaanse MSM zich hebben hersteld – ook omdat zolang er nog formele kansen zijn voor Clinton, de noodzakelijke grote schoonmaak daar wordt uitgesteld. Ter compensatie van het onvermijdelijke zijn de Clinton-supporters onder de prominente MSM-werknemers nu naarstig op zoek naar een rechtvaardiging voor hun aanwezigheid in de frontlinie van de Amerikaanse journalistiek.

Het gerommel in het Electoral College is zinloos omdat het verschil eenvoudig te groot is, en zou een grote constitutionele crisis tot gevolg hebben als het slaagde. Dat zou je niet eens moeten willen, maar de wanhoop van Clinton moet echt enorm zijn dat ze er niet formeel afstand van neemt.

De USA gedraagt zich alsof ze de organisatie van de eigen verkiezingen heeft uitbesteed aan Rusland, en nu ontevreden is over het resultaat. Dat president Obama zichzelf hiermee ontzaglijk te kijk zet is een treurig schouwspel. Wèl een signaal van de wijsheid een president wettelijk niet meer dan twee termijnen te gunnen: hij lijkt er onder te zijn bezweken.

De lopende kretologie dat de Russen van alles de schuld zijn wat Trump en de republikeinen naar den vleze gaat is zo pathetisch dat het spreekwoordelijk begint te worden. Kletskoek die ook door imbeciele programma’s als DWDD in Nederland werd overgenomen, en hier op social media leidde tot een massa tweets die de Russen ook de schuld gaf van het mestoverschot en wat al niet.

Dat was wel passend, inderdaad.