Vorige week had een aantel Europarlementariërs nog hun handtekening gezet onder een motie van wantrouwen tegen de Europese Commissie. Vandaag bleek een deel van die handtekeningen te zijn verdampt.

Er zijn 76 handtekeningen nodig om een Motie van Wantrouwen tegen de Europese Commissie te kunnen indienen. Theoretisch kan het Europarlement namelijk de Europese Commissie naar huis sturen, zodat het een serieuze zaak is als zo’n ding in stemming komt. Dat is nooit succesvol geweest, en of er zelfs ooit zo’n motie formeel in stemming kwam is me onbekend. Het fiasco met de Commissie-Santer werd o peen andere manier geregeld, zodat er nooit op formele wijze een EC is afgezet.

Niet om dat ik het een heel wenselijke aanpak vindt, maar omdat het vor de zuiverheid van de verhoudingen tussen EP en EC heel wenselijk vindt, leek het me de hoogste tijd dat dit eens gebeuren zou. Maar dan heb je buiten de voorzitterswaard gerekend in het EP. Het blijft een fopparlement – als dat woord ooit ergens van toepassing was, dan wel hierbij. Maar ik vrees dat voorzitter Martin Schulz het een onprettige gedachte vindt dat het EP werkelijk macht krijgt. Ik ook niet, maar dat is vanuit het principe dat ik geen enkele macht in Brussel wenselijk vindt. Schulz hoopt vooral zelf nog eens toe te treden tot de EC. En dan is werkelijke macht voor het EP niet in zijn eigen belang.

Maar enfin, in een week blijkt soms toch een hoop te kunnen gebeuren in Brussel. De weggesmolten handtekeningen bleven weg, zodat het idee van een stemming over de EC nu van de baan is. Je weet nooit welke dissidenten anders nog met de indieners hadden meegestemd.

Dat het op dit moment niet goed uitkomt als de EC verdwijnt is natuurlijk geen argument. De hele EU verkeert in staat van ontbinding, zodat de symboliek te mooi was geweest om te missen.