Ad Rek doet een poging zijn gedachten over Mohammed en zijn islam te ordenen. Er is een politieke partij van mohammedanen in Nederland die zegt: DENK!

En dat terwijl Ik het gevoel heb dat er een taboe dreigt te ontstaan om vrijelijk over islam, Mohammed, De Koran en Allah te denken en te spreken. Daarom dus dit stuk.

Vooraf wil ik de lezer(es) aangeven dat dit een nogal beschouwend artikel is geworden en het goed is te weten dat ik geen enkele specialiteit bezit op dit gebied. Ik ben weetgierig en vooral geïnteresseerd in psychologie, spiritualiteit, mystiek en esoterie. Vandaar uit komen godsdiensten binnen het blikveld. Bij het vergelijken van de verschillende godsdiensten sprong de islam er uit. Ik bleef er bij steken. Ik ben gaan inzien dat het getuigd van een hoogmoed om alle godsdiensten onder het mom van gelijkheid over een kam te scheren. Toen Europa tot vrijheid van godsdienst besloot hadden we deze islam echt niet in gedachten. Gelijkheid van godsdiensten en vrijheid van godsdienst is een notie die het islamitische denken volkomen vreemd is.

Dit stuk is een verkenning en een probering in de richting van wat ik zie als de harde kern van de islam en dat is niet slechts die extreme gewelddadigheid. Volgens mij gaat het er om ons meer op die geestelijke kern van de islam te richten. Die kern is hard, die is versteend, die is als een cel die celdeling weigert uit zelfbehoud. Celdeling betekent leven, stroming, verandering en ontwikkeling. Een religie is de ziel van een cultuur wordt wel eens gezegd. Daarom lijkt het me zinnig die ziel, die harde kern onder de te loep te nemen.

Leeft Mohammed voort?
Ja. Zoals Marx voort leeft onder en door de marxisten, Boeddha idem onder de boeddhisten en Christus onder de christenen zo leeft Mohammed door in de mohammedanen. We hebben van doen met zijn beeld dat de gelovigen in zich dragen en uitdragen. Hij is het patroon in en voor de gemeenschap van gelovigen. Hij is het patroon en het voorbeeld voor hoe je nederig te onderwerpen aan Allah en hoe je leven in te richten naar zijn wil. Of Mohammed werkelijk bestond weten we niet zeker. Hetzelfde geldt voor Jezus. Voor het verschijnsel godsdienst lijkt het niet erg belangrijk of Mohammeds of Jezus’ bestaan historisch bewijsbaar is. Godsdiensten zijn tenslotte gericht op het niet-fysieke, op het bovenfysieke bestaan. Het blijkt dat beelden, opvattingen, concepten belangrijker zijn dan historisch bewijsbaar bestaan.

Wat beelden betreft heb ik van het islamitische denken hierover begrepen dat een afbeelding maken van Jezus terwijl je gelooft dat hij god is (wat christenen doen) als godslastering gezien moet worden. Het idee dat Jezus god is, gods zoon in goddelijke zin is sowieso al godslasterlijk in het islamitische denken. Zij stellen daar Mohammed tegenover die een mens is en alleen gods zoon in zoverre alle mensen gods kinderen zijn. Mijns inziens kan daarom een afbeelding van Mohammed volgens deze redenering niet gezien worden als godslastering. Men kan proberen het afbeelden van Mohammed te verbieden maar het niet als godslastering betitelen of het juridisch onder die wet schuiven. Ik zou eerder zeggen dat het als god behandelen van Mohammed door zijn afbeelding te verbieden godslastering zou zijn omdat men dan immers de mens Mohammed aan god gelijkstelt. Van god mag je geen afbeelding maken want dat is godslastering volgens de islamitische en ook de joodse leer. Van een mens dus logischerwijze wel.

Gij zult beelden maken
Die leer kwakkelt hier zoals wel vaker. Mohammed als de perfecte mens oprijzend uit de mensheid en voorbeeld voor de gehele mensheid, wordt zo perfect dat je hem niet zou mogen afbeelden, net zoals god. Dit is een soort van ‘omhoog verplaatsing’ die we in dit stuk meer zullen tegen komen. Mohammed wordt zo een super mens, een boven mens, een superstar. Mijn indruk is dat mohammedanen Mohammed in hun gevoelsleven vergoddelijken en zich de leer van zijn mens zijn pas herinneren als je met hen in discussie gaat. Het is in vergelijking met het ‘god de zoon schap’ van Christus precies de tegenovergestelde beweging, die daalt namelijk neer. Het christendom vermenselijkt god in Jezus, de islam vergoddelijkt de mens in Mohammed. Interessant wat betreft de hieruit voortvloeiende mensbeelden die nu vooral in de westerse wereld met elkaar in confrontatie zijn. Het niet mogen uitbeelden van god is godslastering omdat god boven ieder beeld verheven is. Als Mohammed niet afgebeeld mag worden dan mogen we dat toch wel een té grote overschatting noemen. Dit past echter wel goed bij het karakter van het narcisme waarover verderop meer.

Wij mensen kunnen ons geen voorstelling maken van iets dat oneindig is, een beeld is vanzelfsprekend iets eindigs. Hier trekt de exoterische godsdienst een logische conclusie uit het esoterische mystieke beginsel van gods onvoorstelbaarheid. Stel je je iets voor dan zit je per definitie mis. Geen beelden maken dus. Mijn punt met godsdiensten is dat er constant beelden gemaakt worden van god. Mentale beelden en geloofsbeelden weliswaar maar toch beelden. Misschien had het in vroegere tijden een functie in de psychologische en culturele fase van volkeren dat ze geen houten of stenenbeelden mochten maken. Nu zijn we toch onderhand zo ver gevorderd dat houten en stenen beelden alsmede tekeningen of schilderijen anders bezien mogen worden en we meer moeten kijken naar onze innerlijke beelden, voorstellingen en opvattingen.

Nog even verder over een aspect van dat beeldverbod. Gij zult geen gesneden beelden maken zegt het oude testament. Dat gebod werd verordend door een jaloerse god die het niet accepteerde dat er aandacht, gebed of dienst naar een andere god zou gaan. Op zich zo mensachtig dat dit zeker als godslastering aangemerkt moet worden, een jaloerse god is immers zeker een beeld van god. Maar laten we daar niet bij stil staan. Ik neem aan dat Mohammed dit gebod geheel of gedeeltelijk overgenomen dan wel onderschreven heeft. Dit verbod gaat duidelijk over objectieve beelden. De verleiding bij orthodoxen en fundamentalisten is groot om te denken dat ze er zijn als ze geen objectieve beelden maken van god. Maar ondertussen kan je toch hartstikke godslasterend bezig zijn als je het onvoorstelbare, ondenkbare toch menselijke eigenschappen toeschrijft. Met een eigenschap toeschrijven aan god maak je god eindig, haal je hem naar beneden en dat is volgens de koran godslastering. Iedere godsdienst bezondigt zich hieraan overigens, behalve in hun mystiek stromingen.

Ik pleit juist voor beelden maken. Met het uitbeelden van innerlijke mentale beelden en voorstellingen kan er beweging komen in de innerlijke beeldenwereld van mensen. Beelden kunnen veranderen, er kan een beeldenstorm plaats vinden, er kunnen nieuwe beelden ontstaan. Dat kan allemaal ondanks en met het bewuste besef dat gods werkelijkheid onze verbeelding te boven gaat. De winst is geestelijke, culturele en zeker ook spirituele groei. Leven, beweging, creativiteit, expressie, kunst. Door het verbod op beelden maken, verbonden aan een letterlijke uitleg over god met menselijke eigenschappen die ook weer onveranderlijk en eeuwig vast liggen, ligt alles vast.

Geen verandering, geen beweging, dood. Zo dood als een stenen beeld, maar dan in de geest. Versteende geest, een kenmerk volgens mij van fundamentalisme.

Ik stel dus dat het innerlijke beelden mogen veruiterlijken in objecten de geestelijke beeldenwereld in beweging brengt. De Islam houdt zichzelf mede hierdoor op haar plek door deze innerlijke verstening van het beeldende leven. Onbegrijpelijk en onverteerbaar dat dit wordt onderstreept met vreselijke sancties als onthoofding gevolgd met een enkele reis naar de hel. Wat een ontzettende terreur bestaat er blijkbaar ook binnen deze vredesgodsdienst, niet alleen naar buiten toe. Vandaar mijn suggestie hierboven als een nieuw gebod voor mohammedanen. Voor ons ‘ongelovigen’ lijkt het me goed ons de ernst hiervan te realiseren en waar mogelijk de moslims te helpen zich hiervan te bevrijden, hen in dat proces te steunen. Ze steunen in het streven naar het openen van de Itjihad, de vernieuwing en herinterpretatie.

Narcisme
Opmerkelijk toch hoe de Islam wat onderwerping, gehoorzaamheid, devotie en toewijding aan god betekent zo’n heerszuchtige, trotse en neerbuigende cultuur laat zien. Dat zal toch iets te maken moeten hebben met die cultuur waarin god zich openbaarde, alsook met het beeld van god dat de leden van die cultuur van hem vormden. We kunnen wel geloven dat god de mens schiep naar zijn beeld en gelijkenis maar voor het beantwoorden van deze vraag zouden we deze stelling toch beter omdraaien en kijken naar de praktijk van hoe de mens zijn god schiep naar zijn eigen beeld en gelijkenis.

Om hiermee verder te gaan wil ik eerst een klein stukje karakterologie inbrengen. Hierboven sprak ik al van ‘omhoog verplaatsing’. Ten eerste vanwege Mohammed als de perfecte mens die als het ware uit de mensheid oprijst, als het hoogst bereikbare voor de mens. Een klein beetje zoals boeddha die ook wel ‘de bloem der mensheid’ genoemd wordt maar daar speelt een heel ander karakter. Ten tweede, Mohammed is de perfecte mens maar was een krijgsheer, hij voerde oorlog. Hij wordt verbeeld als overwinnaar en heerser. De bedoeling is dat zijn strijd tenslotte de hele wereld zal overwinnen tot die geheel tot Allah behoort.

In de karakterologie kennen we dit aspect van omhoog verplaatsing als narcisme. Narcissus werd zodanig verliefd op het beeld van zichzelf dat hij zijn ware zelf verloor. Weer komt hier het belang van beelden en verbeelding naar voren. De term psychopathische karakterstructuur dekt ongeveer hetzelfde maar onder die naam vind je meer beschreven over dat omhoog verplaatsen middels macht, door dreiging en door emotionele manipulatie. Dit moet wel gezien worden als een karakterstructuur en niet als de geestelijke aandoening van psychopathie die inhoud dat zo’n persoon geen geweten heeft. Bij de psychopathische karakterstructuur, sinds de correctheidsrage voortaan narcist geheten is die gewetensfunctie zwak of in ieder geval ondergeschikt aan het beeld dat die persoon van zichzelf heeft. Hij is afhankelijk van ondersteuning en erkenning van dat zelfbeeld door de anderen om hem/haar heen. Naar zijn beleving staat zonder die erkenning zijn bestaan, zelfs zijn leven op het spel. Er is tegenwoordig veel te vinden over dit karakter en daarom ga ik er hier niet verder op in.

Merkwaardig toch hoe mohammedanen zich altijd slachtoffer voelen terwijl ze zo masculien, viriel en vaak strijdlustige zijn. Mijn indruk is dat slachtofferisme slechts een tactiek en een manipulatie is die past bij de situatie en de fase van hun strijd. Strijd lijkt er altijd te zijn. In een psyche geconditioneerd door een tribale cultuur waar strijd en onderhandeling aan de orde van de dag was met een andere clan, stam, roversbende of handelskaravaan hangt strijd daarom steeds in de lucht. Vriend of vijand is het referentiekader. De stammen werden verbonden door de Islam en daardoor is de dualiteit van, onze stam of die andere stam wij of zij, gesublimeerd naar gelovige of ongelovige. Maar dit is een sublimatie en vooruitgang van 1400 jaar geleden in de Arabische landen. In feite werd die dualiteit slechts getransponeerd naar een grotere hoogte en uitgevochten op een groter gebied. Het lijkt duidelijk dat die fysieke en culturele omstandigheden als het ware om een bepaalde karakter en geestgesteldheid vroegen. Dat zal dan zeker gelden voor een leider in die cultuur in dit geval de strijdheer Mohammed.

Een beeld van Mohammed
In een boek van de Belgische psycholoog Herman H. Somers ‘Een andere Mohammed’, uit 1993 wordt uit de Hadiths van Al-Bukhari een beschrijving van Mohammed gegeven. Ik voeg ook twee voorstellingen van Mohammed toe die niet uit het boek van Somers komen maar uit eigen verzameling op internet gevonden.

Ik doe dit enerzijds om te laten zien dat er een verschil is tussen deze historisch (geachte) beschrijving en het idealistische beeld van Mohammed dat men in gedachten innerlijk beleefd. Anderzijds om te laten zien dat de beschrijving inderdaad beantwoordt aan de narcistische of psychopathische karakterstructuur. Ik moet er bij opmerken dat ik ook wel enkele schizotypische kenmerken in de beschrijving lees.

Natuurlijk zijn er wel afbeeldingen van Mohammed. Onderstaand een prent die gebruikt werd in het onderwijs in Spanje. We vragen ons af of dat nu nog steeds het geval is. Het zou toch moeten kunnen vind ik, want de geloofsregels voor mohammedanen gelden niet voor ongelovigen. Indien wel, dan hebben we daarmee weer een voorbeeld van Islamisering.

Mohammed wordt hier afgebeeld met niet al te veel idealisering zou je zeggen, echter wel mét snor en niet zonder zoals in onderstaande beschrijving. Misschien is hij het niet?

Hier nu mijn iets aangepaste versie van een klein stukje tekst uit het boek van H. Somers. Ik heb alleen de beschrijving van zijn lichamelijke kenmerken overgenomen.

Hij was een man van middelmatige gestalte, breed geschouderd. Tussen de schouders had hij een soort grote wrat als een duivenei, dicht behaard, en donkergeel. Dit werd het zegel van de Profeet genoemd. Hij had grote handen en voeten, maar zacht aanvoelende handpalmen, lange armen en stevige dikke kuiten.

Hij had een groot hoofd, een dunne hals, een breed voorhoofd, en een rond aangezicht. Zijn gelaat was niet erg wit, maar ook niet donker getaand, eerder iets rozig. Daarin blonken grote zwarte ogen, die ook iets roods en waterigs hadden.

Zij werden overbrugd door lange wimpers en brede wenkbrauwen, die bijna ineen gegroeid waren. Een lange neus en een brede mond zonder snor.

Hier en daar een grijs haar onder de lip, dat hij rood verfde. En dit vloeide over in een dikke volle baard die zelfs zijn nek bedekte en reikte tot aan zijn oren. De witte haren in zijn baard kon men gemakkelijk tellen. Zijn oren waren goed ontwikkeld. Die kon men zien onder het kort golvende haar, dat niet te zeer gekruld en ook niet stijf was. Hij was corpulent, en de borst en buik bereikten ongeveer dezelfde prominentie. Hij zweette zodanig dat de druppels paarlen leken.

“Ik ben corpulent geworden”, zei hij, “dus laat mij niet te veel staan en niet teveel buigen tijdens het gebed en niet teveel prosternaties doen (= de slaafse onderwerpingshouding, op de knieën liggend met het hoofd op de grond)”.

Zijn transpiratie had ook een eigen geur, sterker dan muskus. Zijn lichaam was behoorlijk behaard: er was haar op zijn schouders, zijn armen en de uitstekende delen van de borstkas. Vanaf zijn sleutelbeen tot de onderbuik had hij een brede strook beharing. Het leek wel een vertakte boom. Zijn oksels en zijn lenden waren wit. De beharing van de schaamdelen epileerde hij met eigen hand. Zijn gang was als van iemand die van een berg naar beneden stapt. Hij liep enigszins gebogen. Ook zijn blik was meestal naar beneden gericht. Als hij zich keerde, draaide hij heel zijn lichaam. Hij sprak traag, met pauzes, zodat iedereen die hem hoorde gemakkelijk kon onthouden wat gezegd werd. Zijn stem was niet melodieus, doch eerder schril. Hij had een slepende ziekte, en paste daarvoor zijn eigen medicatie toe: aderlating met name via twee aders van de zijkant van de hals en een in de achterkant van de nek, of in het midden van het hoofd. Mohammed raadde dit iedereen aan als een remedie tegen hoofdpijn, tandpijn, slapeloosheid en ziekte, zelfs mogelijk geestesziekte.

Tot zover de historische optekeningen uit Al- Bukhari. Tot slot nog een afbeelding die er wat onpersoonlijker uitziet, meer modelmatig maar wel gebaseerd op de vroegste beschrijvingen en het soort kleding van die tijd. Maar je kan je afvragen of het Mohammed wel is want we zien geen doorgetrokken wenkbrauwen maar echter wel zonder snor.

De beschrijving komt best authentiek over. Ik lees er geen idealisering of romantisering in. Zelfs merk je een groot verschil tussen deze realistisch aandoende beschrijving en de idealen die we soms over Mohammed horen van gelovigen. Misschien is het een idee dat in plaats van een cartoon of spotprent wedstrijd, iemand een wedstrijd portret tekenen van Mohammed organiseert op basis van deze beschrijving. En dan zeven Imams uitnodigen om als jury de resultaten te beoordelen.

Haat en respect
Dit zijn twee gevoelens of emoties die me al intrigeren sinds de eerste mohammedanen in mijn leefomgeving verschenen en waar we in de westerse cultuur steeds mee te maken hebben. Twee emoties die ook bij het narcistische type horen. Hij wil respect, zonder dat krijg je haat en/of manipulatie op je af.

In een dualistisch mens en wereldbeeld van een stam en clan cultuur, met een cultuur van wie niet voor ons is, is tegen ons, daar is kritiek bijna vanzelf al haat. Dat zal dan natuurlijk ook gelden voor een hekel aan de islam hebben of het afkeurenswaardig vinden. Omgekeerd voelen zij zich volkomen vrij om de westerse cultuur te minachten, te veroordelen, er een hekel aan te hebben en het te haten. Haten is goed, het is namelijk goed om te haten wat Allah haat. Wat kunnen we als reactie verwachten op de door hen waargenomen haat van ons?

Daarvoor zijn de koran en hadith een grote inspiratiebron. Wie kritiek op ons en de Islam heeft, die haat ons. Het wordt gevoeld als een aanval. Hier voel ik een grote bezorgdheid. De inhoud van mijn eventuele hekel aan de islam, mijn afkeuring of afwijzing ervan die ik veilig kan hebben naar eigen en andere godsdiensten en culturen wordt hier een probleem voor mij en voor alle ongelovigen. Mijn afkeuring, mijn veroordeling van islam als godsdienst of mijn godsdienstkritiek hoe redelijk dan ook, wordt waargenomen als haat. Het mohammedaanse ‘slachtoffer’ bepaalt nu dat ik haat. Aan mij wordt niets gevraagd. Zij bepalen wat ik voel! Gesteld wordt niet alleen dat ik zijn gedachtestelsel of cultuur haat maar ook dat ik hem haat want hij heeft zich er volledig mee geïdentificeerd, hij voelt het als zijn meest wezenlijke eigen zelf, voelt zich gehaat worden. Dus ik haat hem, val hem aan en krijg nu agressie en gewelddadigheid op me af. Dit is precies wat te verwachten valt vanuit een tribaal bewustzijn en van de ziekelijke overgevoeligheid van een narcistisch karakter. Hij moet er boven blijven, doet dat door dreiging, door angst aanjagen middels terreur hetgeen in de koran als oorlogsboek ook zo wordt aanbevolen.

Het grote probleem, grote moeilijkheid en uitdaging zit hem hierin dat dit karaktertype goddelijk gesanctioneerd is. De ultieme omhoog verplaatsing, de ultieme psychopathische structuur. Het mensbeeld en het godsbeeld komen zeer sterk overeen. Hier ligt de ware macht van de islam, namelijk in de ziel en het identiteitsgevoel van de gelovigen. Geldstromen uit islamitische landen afsnijden richting salafisme en moslimbroederschap in Nederland en Europa lijken mij maar een klein beetje meer dan symboolpolitiek. Het moet wel gebeuren, maar ze lachen ons uit. Ze voelen zich onoverwinbaar, de kern van het probleem zit namelijk binnenin. Ze blijven onoverwinbaar zolang wij naar de buitenkant blijven kijken. En daar (in onze ogen) stoere maar belachelijke maatregelen treffen die hun niet raken. Bovendien, wat maakt het in deze tijd van internet uit als er geen salafistische imam hier in de moskee preekt.

Maar terug naar de praktijk van dreiging, spanning en agressie. Wat moet ik hiermee, wat kan ik hiermee? Vrede bewaren en geen agressie opwekken, want dat zou als haat zaaien te boek kunnen worden gesteld en juridisch vervolgd! Dat is dus inbinden om de lieve vrede te bewaren en aldus doe ik precies wat de islam wil: een dhimmitude houding aannemen oftewel me onderwerpen. Onderwerping, de ene betekenis van het woord islam om te komen tot de andere betekenis ervan: vrede. De islamitische vrede wel te verstaan. Voor nu genoeg over haat.

Respect
Mijn indruk van respect bij mohammedanen is dat ze geen verschil kunnen maken tussen respect en ontzag. Het wordt afgedwongen en lijkt daarmee een beetje op het soort respect dat wij kennen uit de voetbalwereld. Een brute verdediger dwingt respect af bij een aanvaller van de tegenpartij. Natuurlijk heeft het woord in het Nederlands ook vaak een verschillende inhoud. Het kan tolereren betekenen, gedogen, afstandelijke onverschilligheid, leven en laten leven, of juist bewondering en onder de indruk zijn. Wat het in de voorkomende gevallen ook moge zijn, er lijkt een consensus te bestaan over het feit dat het verdiend moet worden, of opgewekt moet worden door iets bewonderenswaardigs. Een voetballer die hard en gemeen speelt en expres een rode kaart riskeert dwingt respect af maar oogst geen bewondering. Respect in de betekenis van ontzag dus. Men wordt niet echt van binnen geraakt. Respect eisen is tegenovergesteld aan respect opwekken, bewondering opwekken. Kwaad worden of wrok koesteren als je het niet krijgt werkt ook al niet. Een andere associatie die ik heb bij hun vorm van respect is dat er naar hen geluisterd moet worden. Geluisterd in die zin dat er gehoorzaamd moet worden. Onze maatschappij en cultuur moet zo ingericht worden dat zij geen enkele last hebben van het leven en de cultuur van de ongelovige vijand. Eigenlijk allemaal niet vreemd binnen een cultuur van vechten en heersen gericht op onderwerping, die eerste betekenis van het woord islam.

Tegenwerpingen
Het gros van de moslimbevolking neemt de teksten niet meer serieus, leest er langsheen net als joden en christenen dat doen bij soortgelijke teksten in het Oude Testament, is een veel gehoord weerwoord.

Jawel, maar het is cultureel, psychologisch en maatschappelijk belangrijk dat een godsbeeld en daarmee vooral ook het mensbeeld kan groeien, kan evolueren. In de islam gebeurd dat niet. Het ligt vast op straffe van beschuldiging van godslastering met dreiging van mogelijke doodstraf of uitstoting. Het gros van de moslims kan het dan wel niet zo nauw nemen met de leer zoals de salafisten en moslimbroeders enz. dat zouden willen. Maar wat gebeurt er ondertussen met hen van binnen, op het spirituele vlak. Het betekent gewoon dat wanneer puntje bij paaltje komt ze gewoon weer aansluiten bij de fundamentalisten. Er is namelijk van binnen weinig tot niets gebeurd op het vlak van geestelijk spirituele verandering en groei.

De joodse en christelijke godsdiensten hebben instituties en ervaring met het herinterpreteren en moderniseren van hun gedachtegoed. Deze instanties zoals bij de christenen concilies en synodes hebben een centraal gezag in hun geloofsgemeenschap en kunnen interpretaties vernieuwen en moderniseren. Dit bestaat niet meer in de islam sinds ongeveer de 13de eeuw. Het gevolg is dat in deze moderne tijd bij door de koran gesanctioneerde islamitische gewelddadigheden, de welwillende Imams machteloos staan. Ze zullen zich de uitspraak van Allah in de koran herinneren dat ze soms dingen tegen hun gevoel in moeten doen tot heil van Allah en zijn bedoeling met de wereld. Individuele moslims roepen ‘dit is niet mijn islam’ en groepen ter grootte van een compagnie imams en islamgeleerden laten verontwaardigde veroordelingen verschijnen in internationale kranten maar dat heeft geen effect. Ze hebben geen macht. Zo heeft Mohammed zijn islam niet in elkaar gezet. Overigens, hoe makkelijk is het niet om moord te veroordelen?

Wat ze zouden moeten doen is naar de Al Azhar universiteit van Cairo stappen en daar veranderingen in de interpretatie doorvoeren. Naar het schijnt zou daar in theorie het vermogen daartoe kunnen liggen. Ze doen dat echter niet. Ze weten dat het niets zal uithalen en vooral voelen ze bewust of onbewust dat mochten er wel nieuwe interpretaties van de leer worden doorgevoerd de hele islam zou kunnen instorten. Wat dat betreft is de islam als geheel net zo kwetsbaar als het karakter van een narcist. Mohammed (en/of zijn geschiedschrijvers) schiep niet alleen een god naar zijn beeld en gelijkenis maar ook een cultuur naar zijn beeld en gelijkenis. Het maakt een geweldige indruk maar o wee als je er naar wijst, dan staat het hele voortbestaan op het spel. Mohammed heeft als prototype van de islamitische mens zijn geesteskind namelijk zo in elkaar gezet dat een centrale organisatie niet kan. Daar mocht geen macht zijn. Er moest een directe verbinding zijn van de gelovige naar god met zo weinig mogelijk priesterschap ertussen. Vandaar mijn stelling dat de macht van de islam ligt in die directe verbinding tussen Allah en de gelovige. Verandering kan niet, enerzijds door het eeuwige en onveranderlijke woord van god, anderzijds door een zo min mogelijk georganiseerde structuur van de islam en met zo min mogelijk hiërarchie. Het was toen een terechte kritiek en reactie op het christendom om hem heen waar dat wel zo was. Op dit punt meen ik duidelijk de reactie van een handelsdrijver, clanhoofdman en oorlogsaanvoerder te zien in plaats van de hand van god.

Wat wil de tijdgeest
Er zijn natuurlijk meerdere oorzaken aan te wijzen waarom of waardoor het de westerse cultuur maar niet lukt dit te counteren. Ik denk dat het mede te maken heeft met het verschil te zien van de westerse idealen tot eenheid en het islamitische ideaal tot eenheid. Het klinkt hetzelfde maar is het hetzelfde? De roep van, we willen toch allemaal hetzelfde, toch allemaal eenheid en vrede? is zo oppervlakkig en gevaarlijk naïef, het houdt deze problematiek in leven. Naar mijn waarneming zijn er te veel westerse idealisten die het verschil tussen holisme en theocratisch totalitarisme niet zien.

Inspiratie en enthousiasme zijn kenmerken van de geest. Wat doen onze leiders daar bij die Ronde tafel- en Bilderberg-bijeenkomsten. Mij lijken het slechts ‘soort zoekt soort’ bijeenkomsten, waar men aan de behoefte van een hangout moment toekomt. Dat komt voor in alle kringen. Als ik mag raden dan zal het daar toch gaan over de idealen van eenheid, vrede en broederschap. Ook zonder deze hogere hangouts is de bewegingsrichting van de geestelijke idealen van de mensheid richting eenheid, naar holisme, naar universele broederschap naar een-wereld-volk, naar kosmopolitisme en globalisme. Iedereen heeft daar zijn bedenkingen bij en komt dan vervolgens uit bij een oude idealistische slogan: ‘eenheid in verscheidenheid’. Het komt er in de praktijk op neer dat er een grondeenheid gecreëerd moet worden waarop dan de verschillen en de eventuele tegenstellingen toch tot hun recht zullen komen. Het streven naar eenheid voelt zich thuis bij links, het streven naar behoud en godsdienstige partijen voelt zich thuis bij rechts, de verscheidenheid bij rechts, want het kiest voor een eigen kleur die in een groter palet past.

Mijn gevoel zegt dat de hoofdstroom, de geest naar eenheid zo groot en sterk is dat het weinig zin heeft om daar recht tegenin te gaan. Wie vind dat hij dat moet doen, die moet dat doen. De tijdgeest zit links, de correctie zit rechts, zo komt het op mij over. Links hoeft helemaal niet groot te zijn, zo blijkt. Mij lijkt het daarom wijs om ondertussen aandacht en energie te besteden aan de essentie van je eigen verscheidenheid en te werken aan behoud van het goede. Dus een soort van conservatisme in die zin dat je vindt dat onze moderniteit iets zinnigs en essentieels heeft dat het waard is om te behouden en door te geven. Wat dat precies is daar gaat het in dit stuk niet specifiek over. Wat ik wil zeggen is dat er beter energie gestoken kan worden in behoud van het goede en wat wij van waarde vinden. Maar wel naast het proberen te splijten van die islamitische steen. Islam is als een steen of als een cel die niet wil delen. Celdeling is groei, is leven. Verandering is waar de islam mee geconfronteerd moet worden.

Analyse van de figuur Mohammed, van de leer in de koran, van het karakter. Fileren van de islam zoals we dat met ons eigen christendom ook gedaan hebben. Als moslims er hier in het westen bij willen horen dan zullen ze dit moeten aanvaarden en liever nog er actief in worden. Het lijkt mij van groot belang dat op dit gebied meer gebeurd dan het veroordelen van het praktiseren van de pre-middeleeuwse oorlogsteksten uit de koran. Ook het steunen van vernieuwende en bevrijdende bewegingen binnen de islamitische gemeenschap lijken me belangrijk als we een islam willen die hier past. Dus niet alleen steun aan ex-moslims die atheïst geworden zijn of dat willen maar ook steun aan moslims die liever een andere islam willen.

Nogmaals Mohammedanisme en karakterstructuur
Kan de islamitische cultuur psychopathie en narcisme detecteren, kan het dat counteren vanuit haar bronnen de koran en de hadith? Kan zij zichzelf corrigeren? Hoe heeft het zichzelf beroofd van of hoe heeft het vermeden, om zichzelf te analyseren en zichzelf te corrigeren?

Vragen vragen vragen. Zijn er ook moslims die zich dit afvragen? Zo ja, mogen we dat dan ook horen in de bekende media.

Ieder stelsel, en cultuur is een stelsel van leringen en wil net als ieder lichaam of levend object zichzelf in stand houden en doorgroeien. De cultuur van de islam moet in zoverre het een psychopathische karakterstructuur heeft zichzelf in stand houden door te overwinnen en te heersen. Iedere therapeut weet hoe moeilijk het werken is met een narcistische structuur en weet ook dat de ware narcist niet in therapie gaat. (Tenzij hij zijn/haar therapeut kan manipuleren en zelf snel therapeut kan worden) Dit is de enige manier waarop het pure narcistische of een psychopathische karakter kan voortbestaan. Door Jihad (strijd) en door te overheersen. Jihad bestaat uit de grote jihad dat is het innerlijke geestelijke werk, bidden en je overgeven aan god en zijn wil die te vinden is in het boek. De kleine jihad is de uiterlijke strijd, zoals tegen de ongelovigen en tegen de beledigers van god, de koran en Mohammed. Dus de oorlog die we ondervinden. Er loopt een hele directe lijn, ik geloof dat het niet eens een lijn is maar dat we moeten spreken van een eenheid tussen innerlijke (grote) jihad en uiterlijke (kleine) jihad. Het westen moet zich realiseren dat deze kleine jihad die uiterlijke gewelddadige heel begrijpelijk door ons als groot beleefd wordt. Toch wil ik er op wijzen dat wat de islam de grote innerlijke, geestelijke jihad noemt ook voor ons veel belangrijker is. Daar kunnen we vinden waar de islam zo hard is en vast zit. Het geestelijke, het innerlijke, dat is het gebied waar de kern van het probleem ligt.

De narcistische structuur van het individu heb ik hier regelmatig getransponeerd naar de islam als ziel van die hele cultuur. De islam voelen we ook vaak als een soort van lichaam, als een entiteit. Vaak zelfs als een blok. Vreemd is dat niet als we ons herinneren dat in de islam wordt gestreefd naar de deugd van standvastigheid in het geloof, naar eenheid en eeuwige onveranderlijkheid. Islam heeft ook het ideaal om het concept van de eenheid van god uit te drukken in de oemma als één lichaam van gelovigen. Dit toont ook die collectivistische natuur ervan, het lijkt soms net of mohammedanen tot een groepsziel behoren, ze lijken als individuen wel inwisselbaar te zijn. Wordt er in Palestina, Syrië of Irak een moslim het slachtoffer dan wordt er geleden onder de moslims in Europa en Amerika. Broederschap op grond van geloof noem ik dat, uitvergroot tribalisme. Van universele broederschap zonder onderscheid van geloof zien we nog nauwelijks enig spoor, ook niet na enkele generaties hier geleefd te hebben. Ik voel me sowieso vrij om zo’n transponering te doen maar dit geeft me een extra reden dat ook te doen.

Oplossingen?
Oplossingen zijn verboden. Door wie? Door onszelf. Hoezo? Door onze eigen veel te hoge en dus ook psychopathisch narcistische idealen. Eén mensheid, weg met de verschillen, weg met de grenzen, tolerantie zelfs voor intolerantie, weg met onze eigen westerse identiteit, we houden vast aan het ideaal van de gelijkheid van alle godsdiensten enz., vult u zelf maar aan. Met deze hoge ideaalbeelden verliezen we net als Narcissus het contact met ons ware zelf. Maar we gaan door, gelovig of ongelovig , god heeft erbarmen met de standvastigen. Wat vind ik dit erg om te zien.

---

Meer over Mohammed vindt u hier.