Als het woord misverstand valt, denk ik vanzelf aan minister Van der Steur. Die geeft altijd aanleiding tot misverstanden. Uiteindelijk berust zijn hele ministerschap op een misverstand – dat hij er nog zit trouwens eveneens.

Het misverstand van vandaag betreft Volkert van der Graaf – de misverstanden rond die man zijn niet te tellen, maar dat kun je Van der Steur nauwelijks aanwrijven. Dit overigens wel. Want wat beweert Van der Steur? Dat het toezicht op Van der G. (afgekort, een mens blijft hopen op gerechtigheid) niet bedoeld was als praatje naar de politiek. Dat geloof ik, het misverstand hier is dat het een praatje voor de bevolking betrof. Dat de politiek zichzelf als vertegenwoordiging van de bevolking ziet is een misverstand waar ik graag later nog eens op terug kom – in een dik boek of zo.

Want dat de psychische begeleiding van Volkert van der G. nergens over ging is iets waarover geen misverstand bestaan kan: Van der G. is een gore politieke moordenaar, en hij wist wat hij deed. Daar kan een psychiater niets mee, want verhelpen kun je het niet. Of hij het nog eens zou doen? Fortuyn is dood, dus die kans kun je rustig op nul stellen. Feiten zijn feiten.

Gaat Van der Steur nu politieke problemen krijgen met zijn gedraai over de leugens die hij hierover opdist? Dat mocht u willen. Niemand weet zo goed waarom al dit gedraai ooit werd opgezet als de leden van de Tweede Kamer. Teveel gevraag voor de bühne creëert antwoorden speciaal voor de bühne, daar verhelpt geen Kamerdebat iets aan. Indirect zijn de schuldigen daarom de Kamerleden die immer meegaan met die maatregelen van publicitaire strengheid tegen Van der G., maar nooit zullen doorbijten als de minister als gevolg van hun eigen gedrag dankzij zijn ambtenaren in de problemen komt.

Dat dat een soort rechtvaardigheid zou betekenen is in het geval van Van der Steur overigens óók een misverstand: in zijn tijd als Kamerlid – nog niet zo lang geleden – was hij zelf een van de meest stuitende voorbeelden van dergelijke Kamerleden.