D66 wil dat docenten op scholen minder contacturen besteden aan kinderen – minder klassikaal onderwijs wordt dat fraai verpakt. Die hebben we al eens vaker gehoord.

De eerste in die categorie was: “Meer doen met minder”. Ik meen ergens uit de jaren tachtig. Als pleister op de wonde van een bezuiniging zou men efficiënter gaan werken, en het resultaat zou zijn dat we er allemaal op vooruit gingen. Of dat resultaat werkelijk werd bereikt is nooit meer geëvalueerd, maar de getroffen consument van staatsservice was gesticht en deed er verder het zwijgen toe.

Het is die echo die ik nu hoor als D66 begint over minder lesuren. Het obligate enthousiasme van leerlingen die ik nog nooit om méér lesuren heb zien verzoeken tijdens Nieuwsuur gisteravond vergeet ik liever snel. Serieus nemen van visuele ondersteuning van een uit te dragen feit is toch al een kwestie van keuzes van de regie, en draagt uit de aard der zaak weinig meer bij dan een bevestiging dat er mensen het eens kunnen zijn met een bepaald standpunt. Wie beseft dat bij elk referendum mensen die tegen de stroom van het verstand in stemmen kunnen worden waargenomen, zal begrijpen wat de toegevoegde waarde hier van is.

De inhoudelijke verbetering van lessen klinkt fantastisch, maar stuit gegarandeerd op het probleem van leraren die al twintig jaar of langer hetzelfde verhaal af draaien, en eenvoudig wat meer vrije tijd krijgen. Daar zit het probleem niet. Het grootste probleem is en blijft dat leraren slecht betaald worden, zeker als je dat vergelijkt met voorgaande generaties.

Leerlingen in het voortgezet onderwijs en het middelbare beroepsonderwijs (mbo) moeten minder klassikaal les krijgen. Het aantal lesuren moet flink omlaag om leraren de tijd te geven om hun lessen inhoudelijk te verbeteren.

Dat wordt pas echt pijnlijk duidelijk met de verdere onderbouwing van de D66-kletskoek.

Leraren moeten de tijd krijgen om zich beter te verdiepen in de lesstof die ze moeten uitleggen aan hun leerlingen. “Leraren moeten goed kunnen nadenken over hun vak en hun les. Dat vermindert de werkdruk en dan krijgt het beroep de status die het verdient”, zegt D66-Kamerlid Van Meenen.

Wat voor mensen gaan tegenwoordig lesgeven in de optiek van de heer Van Meenen? Als ze les gaan geven hebben ze nog nooit of totaal onvoldoende over hun vak nagedacht? De status van het beroep is daarentegen de afgelopen veertig jaar steeds verder afgebroken, en dat heeft alles te maken met de postmodernistische neurose waarvan D66 eerder een exponent is dan er een tegengif voor zijn kan..

Het ergste is nog wel dat Van Meenen wel degelijk lijkt te beseffen wat het risico is van zijn voorstel: