Het gemekker over populisme en fakeniews lijkt vooral gevoed door persoonlijk ongenoegen van in de war geraakte millennials; zij worden gesteund door een beperkt aantal mensen van oudere generaties, die uit (financieel) eigenbelang op de band-wagon zijn gesprongen.

Voor de millennials is het probleem dat zij zijn opgegroeid in een wereld waarin politieke stromingen hun roots bijster werden en de politieke visies steeds verder naar elkaar groeiden. Thans is men zich echter overal in de westerse wereld aan het herbronnen. Voor millennials schijnt het moeilijk te zijn om te gaan met de nieuwe disharmonie.

Waar vorige generaties zich wisten aan te passen, of actie  ondernamen tegen hongersnoden, dodelijke epidemieën of oorlogen, raken millennials al van slag bij het horen van een voor hun onbekend standpunt. Ze hebben kennelijk niet de tools meegekregen voor intellectuele flexibiliteit. En dat is veel meer dan zorgelijk, door hun incompetentie wordt onze vrijheid van meningsuiting onderuit gehaald.

Verschraling intellectuele pluriformiteit

Terugkijkend naar de laatste vijftig jaar lijkt de materiële welvaartsgroei omgekeerd evenredig met onze intellectuele ontwikkeling. Wie steeds maar oproept tot meer samenwerking en respect voor andersdenkenden plaveit de weg naar verschraling en eenvormigheid. Is er nog verschil met wat sommigen onze voorouders in de Middeleeuwen verwijten?

Drie nieuwe ideologieën

Wat tegenwoordig populisme wordt genoemd, heeft niets te maken met de gelijknamige politieke stromingen in het verleden. Populisme betekent momenteel dat er mensen zijn die de drie nieuwe ideologieën, niet of slechts ten dele onderschrijven. Deze drie ideologieën zijn immers

• EU-federalisme,
• internationalisme annex multiculturalisme en islam
• ecologie

Deze hebben zich de laatste decennia niet naast, doch binnenin de drie politieke hoofdstromingen

• sociaaldemocratie/socialisten,
• liberalen/zogenaamde pragmatisten zoals D66
• christendemocraten/centrumpartijen

als koekoeksjongen hebben genesteld.

Minder politieke diversiteit
Ondanks, of beter, juist door die drie nieuwe ideologieën is in de decennia dat de millennials opgroeiden fiks geknabbeld aan de politieke diversiteit en dus ook aan het publiek debat:

CDA, PvdA en VVD
In de decennia dat de millennials opgroeiden is er fiks geknabbeld aan de politieke diversiteit en dus ook aan het publiek debat:

1. De drie grootste politieke partijen die de erfgenamen waren/zijn van de thema’s van de Franse Revolutie Vrijheid (VVD), Gelijkheid (PvdA) en Broederschap (CDA), groeiden steeds verder naar elkaar toe, en dragen eensgezind de drie nieuwe ideologieën: EU-federalisme, internationalisme/multiculturisme en ecologie uit. Wie kan er überhaupt nog tien punten van verschil tussen die drie partijen noemen? Er is dus steeds minder politiek debat, omdat er steeds minder politieke verschillen zijn, en als er al een debat is dan gaat het om een toneelstukje vliegen afvangen voor de politieke incrowd, waar de gewone burger niets aan heeft.

Misvatting
Maar het feit dat er weinig verschillen zijn tussen de politieke partijen betekent uiteraard niet dat er geen belangrijke issues zouden zijn. Het is een EU-misvatting te denken dat politici gelegitimeerd zouden zijn om beslissingen namens en voor ons te nemen gebaseerd op het feit dat ze zijn gekozen. Nee, politici zijn alleen gelegitimeerd om beslissingen te nemen als de kiezer zich over de betreffende kwestie heeft kunnen uitspreken. En het is boosaardige misleiding als een politicus ‘Tina’ (there is no alternativ / er is geen alternatief) van stal haalt.

CPN
2. Na de val van de Berlijnse Muur verdwenen ook spraakmakende kleine partijen in de flanken, zoals de CPN, van het toneel. Wat zouden de millennials schrikken als ze het debat van toen zouden meemaken.

EU-partijen
3. Doordat onze politieke partijen in het Europees Parlement moeten samenwerken met die van andere landen met andere (ideologische) tradities, andere mentaliteiten en andere issues zijn onze politieke partijen de afgelopen decennia sluipenderwijs aan alle kanten ‘bijgeschaafd’. Soms gebeurde dat ongemerkt, maar vaak ook tegen onze zin, omdat men ten onrechte meende dat de drie nieuwe ideologieën daar ‘recht’ op zouden hebben. Kenmerkend is dat er geen publiek debat plaatsvond.

In zekere zin herhaalt de geschiedenis zich: moest men zich vroeger vanwege toevallige dynastieke banden aanpassen aan andere landen zoals Nederland en Spanje in de 16e eeuw, thans moeten onze politieke partijen, en dus wij Nederlanders, ons aanpassen aan een scala van landen waar we niks mee hebben zoals bijvoorbeeld Roemenië of Albanië, waarmee we in de Raad van Europa zitten.

Expert-groepen
4. Wetgeving komt niet meer van de grassroots bij ons in Nederland, maar wordt in alle stilte voorbereid door de Europese Commissie al dan niet in samenspraak met een van 1000 expertgroepen met voor ons onbekende deelnemers die de taken van de politieke vergaderingen op lokaal niveau, en op nationaal niveau, maar ook de discussie in de pers hebben afgenomen. Dat gebeurt allemaal buiten ons om.  Alleen al in de financiële/bankensector zouden er in Brussel maar liefst 1700 lobbyisten rondlopen, en die hebben echt geen trek in volkse of journalistieke pottenkijkers.

Censuur
Een van de meest verfoeibare expertgroepen zit in de portefeulle van de door het étatisme beïnvloede Bulgaarse Eu-commissaris Gabriel (EPP/CDA) en staat onder leiding van de Nederlandse Madeleine de Cock Buning, die samen met oncontroleerbare buitenlandse multinationals zoals Google, Facebook , Twitter en Bertelsmann gaat bepalen welke informatie ons zou moeten worden onthouden omdat het naar hun visie desinformatie zou zijn. Kortom de dictatuur van de minderheid; want wie heeft die ambtenaren gelegitimeerd om onze vrijheid van meningsuiting af te pakken? De combi overheid en bedrijfsleven was overigens indertijd ook de ‘succesformule’ van het Italiaans fascisme. Maar daar heeft in 2018 geen enkele Nederlander voor gekozen.

Politieke apparatsjiks
We zijn in een merkwaardige omgekeerde wereld beland: Er schijnt wel door de ambtenaren op de burelen bij de Europese Commissie, de Europese Raad en door het personeel van het Europees Parlement van tijd tot tijd een soort politieke discussie te worden gevoerd. Maar dat is helemaal niet de taak van een ambtenaar. Die politieke discussie hoort thuis in onze eigen Tweede en Eerste Kamer, bij de mensen in het land, en in onze media. Maar het is nog gekker: de leden van het EU-parlement gedragen zich helemaal niet als politici, doch als een soort ambtenaren/apparatsjik met slechts één visie: meer EU.

Gele kaart
Inmiddels zijn er in ons parlement wel wat ogen opengegaan en heeft men een soort early warning system bedacht: de gele kaart, om te verhinderen dat de Europese Commissie wetgeving fabriceert die de landen veel beter zelf op nationaal niveau kunnen entameren, of helemaal niet nodig hebben. Maar  in de praktijk blijkt het weinig nuttig wegens het ontbreken van een vetorecht.

Nep: -democratie, -parlement, -journalistiek
Hebben die lui daar in Brussel dan geen democratische gevoelens? Ja en nee, want hun democratie is de onze niet. Zij komen meestal uit landen waar men van oudsher geen grassroots democratie kent (zoals bij ons of in Engeland), maar leiders. In hun wijze van denken laat het volk zich bij de verkiezingen vrijwillig onder curatele zetten en geeft de regering/ parlement voor vier jaar een blanco volmacht om naar bevind van zaken te beslissen.

In veel (Oost-Europese) landen ziet men een parlement als een soort ministerie dat gewoon hetzelfde beleid moet uitvoeren als de regering/ Europese Commissie/Europese Raad.

Nog ondemocratischer is dat ze ook de media zien als een soort ministerie: dus media moeten publiceren wat in lijn is met het beleid. En in die denktrant is het volstrekt logisch om zogenaamd fakenieuws aan te pakken. Voor dat soort mensen is onwelgevallige berichtgeving even idioot als wanneer een directeur van het ministerie van justitie op inbrekerspad gaat. Kortom er heersen bij de EU denkwijzen die voor ons (en de Britten) wezensvreemd zijn.

Ja, er komt nog wel eens wat in de krant, maar dan is het voorgekookt en niet een kritisch artikel zoals overduidelijk werd aangetoond door de te jong overleden vroegere FAZ journalist Udo Ulfkotte in diens boek “Gekochte Journalisten”.

Uitgeholde gemeenteraden
5. Ook op lokaal niveau werd de politiek afgepakt van de burgers, in de gemeente heeft de raad steeds minder te vertellen: belemmerd door EU-wetgeving, uitspraken van de hoven in Straatsburg en Luxemburg, opgedrongen AZC’s etc. En zo werd ook dicht bij huis het politiek debat gesmoord.

Verdwijning pluriforme pers
6. De laatste decennia verdwenen steeds meer kranten: als de politieke partijen een deel van hun ideologie overboord zetten zoals de CH, ARP en KVP die CDA werden dan is het geen wonder dat ook de ideologisch verwante kranten het loodje leggen. En na 1991 werd het spectrum nog verder versmald door het verdwijnen van links-sektarische publicaties zoals “De Waarheid” van de CPN.

En toen bijna alle kranten in Zuid Holland waren opgeslokt door het AD was het ook gedaan met de berichtgeving over de gemeenteraden en Provinciale Staten. En zo verdween de democratische controle door de bevolking. (Nog een geluk bij een ongeluk dat de gemeentes door toedoen van de Eu steeds minder te vertellen hebben). En zo kregen de millennials ook geen besef van het belang van democratische controle door pers en burgers.

De laatste jaren is er vaak wel live videostreaming, maar welke burger heeft daarvoor de tijd als man en vrouw moeten werken om de eindjes aan elkaar te kunnen knopen? [1]

EU-journalistiek
7. De journalisten van onze eigen media die zich met de Eu bezighouden staan voor een onmogelijke taak: de EU bemoeit zich zo’n beetje met alles en met alle landen, dat is niet te behappen door slechts een of twee onafhankelijke journalisten. In het buitenland, en vooral in de landen die netto-ontvangers zijn verzorgt de EU middels honderden nep-journalisten van Euractiv.com en bijvoorbeeld. het geheimzinnige videoproductiebedrijf Mostra.com zelf zogenaamde journalistieke taken, zoals onder andere.wekelijkse gratis TV-programma’s over de zogenaamde. zegeningen van de EU. En dat is uiteraard nog veel minder wenselijk. En het erge is, dat we ook daar aan meebetalen.

Politici houden informatie achter om debat te vermijden
8. Als er geen informatie is kan er niet worden gedebatteerd. En dus geven politici zichzelf een blanco cheque als ze naar bijvoorbeeld de klimaatconferentie gaan, waar beslissingen over ons worden genomen, alsof we een stelletje middeleeuwse horigen zijn. Die politici zijn zo doordesemd met internationalisme en zo demofoob dat ze zonder enige morele legitimatie ons, onze kinderen en ons land opzadelen met allerlei infrastructurele- en betalingsverplichtingen waarvan ze zelf de portee noch kunnen overzien noch zullen meemaken.

Wat een verschil met de goede bedoelingen van de Brede Maatschappelijke Discussie Kernenergie in 1981/83 en het zogenaamde Europadebat in 2006. We zijn democratisch ver achteruit gekacheld.

Conclusie
Zoals wel vaker in de geschiedenis blijken ontwikkelingen niet lineair te zijn doch een golfbeweging. Thans komen in allerlei landen vanuit de bevolking nieuwe inzichten die gebaseerd zijn op psychologische en sociologische ervaringen en die internationalisme en EU-federalisme niet meer als zegen brengend zien; net zoals dat eerder gebeurde met bijvoorbeeld godsdienstige mores en het marxisme. En daar zullen de mekkerende millennials toch echt mee moeten leren leven.

---

1. Een stuitend voorbeeld van het falen van de regionale media is het door de overheid gefinancierde RTV-West. Bij de verkiezingen voor het Waterschap in 2008 vertoonden ze een door de Unie van waterschappen gemaakte promotie film. En dat vond RTV West ruim voldoende. Ze “vonden het niet nodig” om aandacht te besteden aan de politieke partijen en hun standpunten. En zo bevoordeelden ze het partijkartel, en onthielden ze informatie aan de burgers, die bv best hadden willen weten dat het toenmalige waterschapsbestuur alle pompen die de veiligheid van miljoenen mensen, de voedselvoorziening door het Westland en de industrie in Rotterdam moesten beschermen, stiekem middels een sale and leaseback constructie hadden overgedragen aan oncontroleerbare buitenlandse investeerders.

---

Dit essay verscheen eerder op Polderland