Diversiteit is niet goed voor uw veiligheid, wat de staatsomroep u ook probeert wijs te maken. Maar daar is de diversiteit dan ook leidend.

Een van mijn Surinaamse schoolvrienden had als motto: safety first. Maar gebruikte dat in de eerste plaats bij het schaken als hij toch maar eerst een voorzichtig zetje wilde doen. Dat ‘diversiteit’ ooit een nationaal issue zou worden konden wij niet bevroeden, en daar leefden we ook naar. Gewoon, niet ingewikkeld doen.

Zou hij nu bijna 40 jaar later zelf aan diversiteit zijn gaan doen? Ik betwijfel het, en ik hoop er niet achter te komen dat ik het mis heb – ik respecteerde hem voor wie hij was. Zoveel diverser dan Surinamers waren wij autochtonen dan ook niet. Iets dat we  – naar mijn eigen ervaringen gemeten – steeds sterker zijn gaan beseffen.

Diversiteit is het motto dezer dagen, maar of dat voor iemand gunstig was had nog nooit door iemand uitgezocht. Daarin komt nu verandering; ik zag gisteren een Deens onderzoek passeren dat stelt dat diversiteit maatschappelijke structuren niet versterkt, maar verzwakt. De pijnlijke conclusies waarvan je aan je water voelde dat ze ooit komen moesten, komen nu inderdaad:

“..continued immigration and corresponding growing ethnic diversity” was having a positive impact on community cohesion, the study found the opposite to be the case.

Spaarzaam natuurlijk, want het valt niet mee toe te geven dat je er altijd naast zat wat mensen betreft de veronderstelde goedheid van andere mensen als ze een ander kleurtje hebben dan jij. Dat die mensen ook bloeden en dezelfde soort ingewanden hebben als jij als je ze open zou snijden en dat hun morele wereld niet automatisch beter is dan wat ons schuldgevoel ons vertelt, vindt den Deugmens de verkeerde analogie. En dus gaat het vaak zo:

“Diversity is a strength” is a glib, onerous, empty aphorism that is shoved down our throats as a piece of received wisdom that only racists would deny.

Maar bloeden door opensnijden is het perfecte bruggetje naar het volgende bericht dat ik onder uw aandacht brengen wilde, en dat helaas nauw met diversiteit en messen verbonden is. Vorige week maakte de Amerikaanse FBI bekend dat het aantal doden dat jaarlijks in de USA door geweld met messen om het leven komt vijfmaal hoger is dan het aantal mensen dat wordt doodgeschoten. De data vindt u onder de link. En zelfs de afronding doet dat verschil te weinig recht, niet teveel:

1,515 were stabbed, cut, or maimed to death by a knife or other cutting instrument. This is a number 5 times higher than those killed by rifles, which sits at just 297.

Dit is niet alleen een zeer sterk argument tegen een verbod op vuurwapenbezit, maar het zegt ook nog iets anders. Messen zijn het favoriete wapen van een bevolkingsgroep die nooit met naam en toenaam mag worden genoemd. Ook in Nederland neemt het aantal doden als gevolg van messengebruik jaarlijks steeds verder toe. Was een moord met een mes voorheen vooral het gevolg van een knokpartij tussen zeelieden in een haven, of door huiselijk geweld waarbij keukenmessen de beslissende factor waren, dat is veertig jaar sterk veranderd. En niet doordat de autochtone jeugd (5e generatie en verder terug) plotseling meer messen is gaan dragen.

De aanslag in Parijs, waarbij een politieman vier andere mensen doodstak eer zelf te worden verschalkt door een voormalige collega gewapend met een pistool is een kenmerkend voorbeeld van het zelfbeeld van dit type moordenaar. De ‘Hagenaar die vorig jaar drie mensen de keel af sneed en als door een wonder geen doden op zijn ‘geweten’ kreeg is een ander.

Ondertussen maakt Nederland – en vooral de leiding van de politie – zich druk om de gevaren van vuurwerk?

Soms vraag je je werkelijk af wie ze nu denken dat er gek is, daar bij de overheid en de MSM..

---

We hebben op Veren of Lood wel vaker wat te melden over ‘diversiteit’.  Dat vindt u hier.