De Midterms zijn het enige dat Amerikaanse politici nu nog bezig houdt. Met minder dan 3 weken te gaan loopt de spanning nu soms al op tot het kookpunt.

De verdeeldheid van het land is sinds de verkiezing van president Trump enorm, maar dat heeft alles te maken met de Democratische (en als gevolg daarvan ook die van veel media) weigering Trump te erkennen als de rechtmatige president. Russiagate, het totaal aantal stemmen en een scala aan andere drogargumenten geven de vrij militante basis van de partij het gevoel dat ze strijden tegen het einde van hun democratie. Zonder dat ze beseffen dat hùn democratie al eindigde toen het partij-establishment van de DNC de voorverkiezingen voor het presidentschap in 2015-6 zo manipuleerde dat Hillary Clinton al had gewonnen eer die voorverkiezingen begonnen waren.

De strijd concentreert zich rond het Huis van Afgevaardigden. Op dit moment hebben de Republikeinen in zowel de Senaat als het Huis en beperkte meerderheid. Gezien de Senaatszetels waarvoor ditmaal gekozen wordt, lijkt het waarschijnlijker dat de Republikeinen hun krappe meerderheid (51-49) zullen vergroten dan dat ze per saldo zetels zullen verliezen. De strijd om het Huis is diffuser en daarom moeilijker te voorspellen. Het Huis wordt elke twee jaar volledig herkozen, zodat veel Afgevaardigden vrijwel continu bezig zijn met hun herverkiezing. De Afgevaardigden overigens die in labiele districten zetelen, want een groot deel van de zetels zijn zogeheten safe seats, waar het grootste risico voor de zittende Afgevaardigde een uitdaging door een partijgenoot is tijdens lokale voorverkiezingen.

President Trump steunt veel Afgevaardigden die in labiele districten voor zetelbehoud vechten persoonlijk door in hun campagnes te verschijnen. Dit is normaal – het behoud van die meerderheid in het Huis is immers ook zijn belang. Maar president Trump doet méér dan alleen lokale kandidaten steunen.

Elizabeth Warren (Pocahontas)
De Midterms zijn ook het officieuze startschot voor de kandidaatstelling voor de eerstvolgende presidentverkiezingen. Formeel zullen die ook binnen de Republikeinse Partij plaatsvinden. Maar als president Trump formeel aangeeft aan te sturen op herverkiezing, zal geen serieuze kandidaat tegen hem in het strijdperk treden. Binnen de Democratische Partij ligt dat anders. Nu is het nooit eenvoudig in het strijdperk te treden tegen een zittende president (de afgelopen veertig jaar is dat maar drie keer succesvol geweest, de laatste keer in 1992 toen Bush I in het zand beet tegen Bill Clinton), maar het kan nooit worden uitgesloten. Opvallend is dat de president zich zelf nu al in die eerste schermutselingen mengt, soms zelfs zodanig dat het idee zich opdringt dat hij een kandidatuur namens de Democraten overweegt.

Zijn meest geliefde doelwit daarbij is senator Elizabeth Warren, die hij Pocahontas heeft gedoopt. Pocahontas heeft altijd geclaimd van Indiaanse afkomst te zijn, heeft ruimhartig gebruik gemaakt van de voorzieningen die voor de oorspronkelijke bevolking van Amerika beschikbaar zijn maar heeft nooit bewijzen van die afkomst overlegd. Al een tijd geleden bood Trump aan Pocahontas een miljoen dollar te schenken aan een goed doel van haar keuze, als ze via een DNA-test of anderszins wist te bewijzen dat in haar voorgeslacht inderdaad indiaans bloed voorkomt. Vorige week kwam Pocahontas vrij onverwacht met een DNA-test die haar inderdaad een dergelijke afkomst toerekende: van 1/1024.

Warren took the rare step of sharing DNA test results examining her long-challenged Native-American bloodline earlier Monday. According to the analysis, as first reported by The Boston Globe, “the vast majority” of Warren’s family tree is European and there is “strong evidence” she has Native-American ancestry – albeit anywhere from 1/64 to 1/1,024.

De ‘triomf’ was van korte duur. Niet alleen eisen de meeste Nations een minimum van 1/16 indiaans voorgeslacht, maar Trump lachte zich ook al een kriek:

Maar het werd nog erger. Warren beroemde zich altijd op een soort van verwantschap met de Cherokees, een stam van grote naam en faam. De Cherokee nation was het gekrakeel kennelijk zat, en gaf een verklaring uit.

“Current DNA tests do not even distinguish whether a person’s ancestors were indigenous to North or South America,” Cherokee Nation Secretary of State Chuck Hoskin Jr. said in a press release.

Ze noemden haar nog net geen Pocahontas.

Dit zal de kansen van Warren om inderdaad in 2020 de Democratische nominatie binnen te slepen aanzienlijk verminderen. Niet dat die kansen enorm waren – ze blijft een vertegenwoordiger van wat in het UK 30 jaar geleden zo treffend werd getypeerd als The Loony Left. Zelfs binnen de huidige hysterie bevindt ze zich op de linkerflank, zodat haar kandidatuur in het uiterste geval het lot van George McGovern in 1974 zou treffen: afgemaakt te worden in november 2020. Tegen welke Republikein dan ook.

Vorige week maakte TheHill al een eerste overzicht op van het beschikbare veld aan Democratische kandidaten. Joe Biden (vicepresident onder Obama staat ruim op kop, Warren hing ergens bij de eerste tien. Totaal onbelangrijk, al zijn sommigen genoemden nu wakker aan het worden zo lijkt het. Maar de ondervraagden reageerden overduidelijk met namen die ze kenden. In 2006 zou niemand het in zijn hoofd hebben gehaald Obama te noemen, maar twee jaar later zat hij in het Witte Huis. Voor Trump gold iets dergelijks, en zelfs later nog konden weinig commentatoren geloven dat Trump de Republikeinse nominee zou worden, zelfs nog op het moment dat die nominatie hem niet meer kon ontgaan.

Donald Trump heeft dus een beetje lopen sparren, met Pocahontas als boksbal. Afhankelijk van de afloop van de Midterms zal duidelijk worden hoe de verhoudingen in de USA in 2018 echt liggen.