Dat ‘hulpverleners’ van Oxfam-Novib en andere organisaties – die zeggen de wereld te willen verbeteren – hun werk zagen als een goede gelegenheid te baat te nemen om gesubsidieerd op sekssafari’s te gaan, blijkt al een tijd lang bij de Nederlandse regering bekend te zijn. Maar het bleef oorverdovend stil: men wist het, maar zweeg.

Waaròm men zweeg, is eigenlijk ook bekend. Gisteren lekte uit dat de medewerkers van de VN evenmin brandschoon zijn als het gaat over het verkennen van de seksuele mogelijkheden van exotische oorden. Syrië en zo. En dan komt het wel heel dichtbij, nietwaar? Je zou zo maar vermoeden dat ook Nederland mensen in dienst heeft die … maar zolang je dat niet keihard bewijzen kunt zwijgen we discreet. En die discussie over Demmink lijkt de Nederlandse regering nooit helemaal goed te hebben verwerkt. In geen enkel opzicht.

Wat GeenStijl vanmorgen bericht laat zien dat de overheid van tijd tot tijd vindt dat iets niet bekend gezegd mag worden omdat het de overheid in een kwaad daglicht stelt. Het besef dat het erger is als het uiteindelijk toch uitlekt lijkt maar moeilijk in te dalen. En dat je niemand die door de Nederlandse Deep State wordt vertrouwd geloven kunt weten we nu ook. Er mee in contact te zijn geweest geeft al besmetting. Want minister Rosenthal – die dit oorspronkelijk weg liet stoppen was op BuZa bepaald niet populair. Desondanks…

Algemene Rekenkamer
Ook zo’n pijnpunt is het zwijgen van de Algemene Rekenkamer. Dit hoge college van staat wordt geacht onkreukbaar te zijn, en zich door niemand de mond te laten snoeren. Weer een illusie die aan gruzelementen is gegaan. Beseffen deze mensen wel wat ze aanrichten? Van het kabinet dat in 2012 verantwoordelijk was voor het wegstoppen zit alleen premier Rutte er nog – ook al weinig kans op verantwoording dus. De daders liggen op het politieke kerkhof, hoor je dan.

Alle kans dat Rutte er echt niet van wist (wat dat zegt over de gewoontevorming van deze aanpak laten we er hier dan verder maar even buiten), maar ooit werd geacht onder ministeriële verantwoordelijkheid te vallen dat als je er formeel mede deel aan had, je er ook de consequenties van trok. Politici die dit lezen zullen nu hun wenkbrauwen optrekken en vragen of ik gek geworden ben? Laat ik daar op teruggeven dat de waanzin hem zit in de verandering van parlementaire mores in Nederland.

Maar ook dit is een verder irrelevant zijspoor. Waar het om gaat is dat als het gaat om eigen misdragingen, de hypocrisie van het Nederlandse ambtenarendom en haar hypocriete ontwikkelingshulpjes vrijwel net zo erg is als wat men zegt te gaan bestrijden. Is daar een oplossing voor? Dat lijkt me moeilijker dan het klinkt. Dat D66 gisteren sprak over uit te zenden militairen die in den vreemde voortaan hun eigen moestuintjes bij moeten houden, impliceert dat de partij ook voorstander zou zijn van het meesturen van het equivalent aan seksueel vertier voor onze testosteronbommetjes die op missie gaan.

De Wallen in Mali? Natuurlijk beseft u op dit punt aangekomen dat het niet werken gaat. Wat men meestuurt kan nooit concurreren met wat ter plekke beschikbaar is. Qua prijs èn aanbod. De details overdenkt u zelf maar. Niet alleen pleit dit alles voor een grotere terughoudendheid bij het uitzenden van ‘hulpverleners’, maar ook voor veel strengere controles. Òf voor een volledige stop op het sturen van mensen die daar gesubsidieerd de beest gaan uithangen.

Het alternatief is te roepen dat de goeden maar onder de slechten moeten lijden, en doorgaan op de oude voet. Maar dan kunnen we er beter over zwijgen alsof wij allen minister zijn. Grijstinten daartussen zie ik eigenlijk niet.