Vorige week is een PVV-motie van Fleur Agema om meisjesbesnijdenis te bestrijden door de Tweede Kamer weggestemd. 119 van de 150 Kamerleden stemden tegen. Is hier sprake van onwil of onbenul? Mij lijken beiden om voorrang te strijden. Alleen daarom al een onvoorwaardelijke pluim voor de PvdA, die samen met PVV en FvD als enige deze motie steunde.

Het is een bijzonder pijnlijk onderwerp blijkt telkens weer, meisjesbesnijdenis. Element is zeker ook de nog steeds niet volledige acceptatie van de vrouw als vrouw, Ook door feministen niet, want hierover hoor je het gekabbel van moderne nieuwe-golf feministen nooit. Maar aangezien de instroom van Afrikaanse asielmigranten ongetwijfeld zal worden gevolgd door een periode van ‘gezinshereniging’, is het onderwerp actueler dan ooit.

Daar moet de overheid op zijn voorbereid. Maar de politiek? De politiek wil er zo min mogelijk mee te maken hebben, en pas als de bebloede meisjes hen thuis op de stoep worden geleverd zullen politici zich eens achter de oren krabben. Als schuld door nalatigheid van politici strafbaar was, zat nu de halve Tweede Kamer van rond 2005 in de gevangenis van Scheveningen. Een horizon van meer dan twee jaar weg is in hun kringen een uitzondering.

Van Nederlandse politici krijg je maar al te vaak de indruk dat ze het verschil tussen meisjesbesnijdenis en die van jongens niet begrijpen. Iedereen die ze zelfs maar vergelijkt zou wat mij betreft zich eerst moeten bijscholen aleer te worden toegelaten tot dit debat. Het woord meisjesbesnijdenis is ook verkeerd, alhoewel helaas al zover ingeburgerd dat het moeilijk te omzeilen valt. Genitale verminking is de juiste term. Waar besnijdenis bij jongens soms ook wordt toegepast als medische maatregel omdat de voorhuid te nauw is (voor mij een ervaringsfeit), is mij geen medische noodzaak bekend voor vrouwenbesnijdenis. De enige functie is om vrouwen ‘rustiger te maken’, door hen lust en plezier in seks af te nemen.

Maar plezier in seks vindt niet iedereen politiek nastrevenswaardig. Dat mag, maar dat eindigt waar het actieve tegenwerking gaat faciliteren. Toch hebben Kamerleden die met dit in het achterhoofd tegen de motie-Agema (volledige tekst hier) hebben gestemd juist dit gedaan. Ik zag Gert-Jan Segers van de ChristenUnie vanmorgen hierover tweetten (rechts, volledig draadje hier). Als ik hem serieus wil blijven nemen kan ik alleen maar aannemen dat hij het door mij hierboven geformuleerde niet snapt. Er zijn nu eenmaal momenten waarop wegkijken kwaadaardig wordt, en de grens hier is voldoende duidelijk om die als zodanig te markeren.

Wat Segers doet is zich hier formalistisch opstellen: het is verboden, meer hoeven we niet te doen. Dat zou zo zijn als het in dit land gewoonte was de wetten uit te voeren, en alle tenminste gelijke prioriteit te geven. Aangezien dit niet het geval is, en de heer Segers dit beseft, is wat hij hier zegt een laf smoesje en zijn hoge te paard zitten ongerechtvaardigd. En hij weet het.

Fleur Agema verzocht in haar motie om een inventarisatie en om de veroordeelden van deze praktijken het land uit te zetten. Dat men voor dat laatste huiverig is ‘omdat het maar onrust zou kunnen scheppen in migrantenkringen’ is een bekend regeringsprobleem (bestuurlijke lafheid is eerder norm dan uitzondering zodra iets wordt gerelateerd aan  ‘migrantenkringen’), maar dat men de inventarisatie niet eens toe wil zeggen of zelfs maar bepleiten (de geachte Kamerleden van de regeringspartijen) toont onmiskenbaar waar de schoen wringt. De fysieke integriteit van vrouwen is niet belangrijk genoeg.

Iets om je dood over te schamen. Hooghartige terechtwijzingen door het Wetboek van Strafrecht in stelling te brengen is dan uiterst hypocriet.

Wat allemaal nog eens onderstreept wordt door de doodse stilte in de Nederlandse pers. Slechts een paar blogs schrijven er over, wat eenvoudig te controleren is als je checkt op Motie Agema, meisjesbesnijdenis.